Pan Tadeusz - Motyw przyrody

Przyroda odgrywa w utworze bardzo ważną rolę. Mickiewicz, z wielką dbałością o najdrobniejsze szczegóły, przywołuje krajobrazy litewskie z ogromem ich piękna i niezwykłości. Jak sam twierdził, powracanie do krainy własnego dzieciństwa, które mógł opisać na kartach swojego dzieła, sprawiało mu wielką przyjemność. Tęsknota do znanych mu z dawnych lat obszarów, czyni jego relacje nie tylko autentycznymi, ale i zachwycającymi (autor odznaczał się niebywałym zmysłem plastycznym).
    
Natura w utworze rządzi się swoimi prawami. Wyznacza rytm, do którego nawet ludzie muszą się dostosować. Mickiewicz dokonał jej personifikacji, dzięki czemu jest traktowana niemal na równych prawach, jak reszta bohaterów i bliższa czytelnikowi.
    
Jednakże zachwycająca swym pięknem, jest zarazem dzika, nieokiełznana i tajemnicza (litewskie puszcze), co może budzić lęk przed ogromem jej siły i nieprzewidywalności. Taki kontrast sprawia jednak, iż postrzegamy przyrodę w utworze jako żywioł niezwykle interesujący i zasługujący na uwagę.