Jacek Soplica, znany przez większą część utworu jako Ksiądz Robak, jest, wbrew tytułowi, głównym bohaterem epopei Adama Mickiewicza, zatytułowanej „Pan Tadeusz”. Czytelnik z początku nie wie, kim właściwie jest tajemniczy zakonnik, który pojawia się podczas istotnych wydarzeń utworu, zaś o Jacku Soplicy wie tylko ze wspomnień różnych bohaterów, z których najważniejsze jest opowiadanie Gerwazego o zamordowaniu Stolnika Horeszki. Prawdę o tym bohaterze poznajemy dopiero pod koniec utworu, podczas spowiedzi księdza Robaka, kiedy wyznaje swą prawdziwą tożsamość i opowiada o swoim życiu. Bohater ten po zabiciu Horeszki i oskarżeniu o konspirowanie z Rosjanami zmuszony był do ucieczki z Litwy, na którą powrócił po latach w mnisim habicie.
Młodość Jacka Soplicy była burzliwa, ale szczęśliwa. Przystojny, odważny, doskonały szermierz i wyborowy strzelec, ulubieniec kobiet i innych szlachciców, dumny ze swoich wyczynów, lecz także człowiek porywczy i gwałtowny. Jego przyjacielem był Stolnik, który często zapraszał go do swego domu, ponieważ młody Soplica miał za sobą głosy szlachty z okolicznych zaścianków. Horeszko odnosi się do niego życzliwie, zaś Jacek zakochuje się w jego córce Ewie. Darzy ją prawdziwym, głębokim uczuciem, i w jej obecności łagodzi swój gwałtowny charakter. Bał się jednak otwarcie poprosić o rękę dziewczyny. Stolnik dostrzegł uczucie młodzieńca do swojej córki i podał mu czarną polewkę, symbolizującą odmowę jej ręki. Jacek uznał to za zdradę, ponieważ życzliwość Horeszki zdawała się świadczyć o cichej akceptacji jego starań o Ewę. Odrzucenie wpędziło go w rozpacz. Młody Soplica ożenił się z kobieta, której nie kochał, która urodziła mu syna i wkrótce zmarła. Popadł w pijaństwo i przestał zwracać uwagę na sprawy dworu i gospodarstwa,
