Starożytność, zwana też antykiem (od łac. antiquus - dawny), to epoka która rozpoczyna się około czwartego tysiąclecia przed naszą erą, który to czas zbiega się z wynalezieniem pisma. Koniec tej epoki jest trudny do określenia, najczęściej spotykanymi datami są:
-
rok 395 n.e. - podział Cesarstwa Rzymskiego na Zachodnie i Wschodnie
-
rok 476 n.e. - upadek Cesarstwa Zachodniorzymskiego
-
rok 529 n.e. - zamknięcie Akademii Platońskiej w Atenach z rozkazu cesarza Justyniana
Koniec starożytności wyznacza początek średniowiecza
Epoka obejmuje czasy rozwojów kolejnych wielkich cywilizacji – mezopotamskiej, babilońskiej, egipskiej, arabskiej, greckiej i rzymskiej, której czas zbiega się z rozwojem kultury wczesnochrześcijańskiej.
Jest czasem w którym powstają wynalazki mające ogromne znaczenie dla rozwoju ludzkości. Wtedy też pojawiają się pierwsze wielkie budowle, rozwija się sztuka, powstają pierwsze teksty literackie i wykształcają się kolejne wielkie religie.
Literatura antyczna - Grecja
Literatura antyczna, która wywarła ogromny wpływ na kulturę europejską, pojawia się w Grecji. Nie sposób przecenić jej znaczenia – przez wiele wieków stanowiła inspirację dla artystów, czerpiących z niej czy to formy wypowiedzi literackiej, czy tematykę. Równie istotna dla potomnych była grecka filozofia, architektura, rzeźba czy malarstwo.
Grecką literaturę dzieli się na następujące okresy:
-
VIII wiek p.n.e. - epoka epiki
Najsłynniejszymi dziełami wieku epiki są dwa eposy Homera - "Iliada" i "Odyseja". Homer, żyjący w VIII wieku p.n.e., nie jest jednak autorem historii, które opowiadają - były one przekazywane w tradycji werbalnej przez wędrownych śpiewaków - aojdów; to dzięki niemu jednak znamy te opowieści w kształcie, w jakim zachowały się do naszych czasów. Tekst obu poematów pisany jest heksametrem daktylicznym. Bardzo charakterystyczne dla Homera są rozbudowane porównania, nazwane od niego porównaniami homeryckimi oraz stałe epitety (np. "szybkonogi Achilles"). Świat,
