Wiersz jest napisany w formie relacji naocznego świadka bitwy, co sugeruje już podtytuł wiersza („Opowiadanie Adiutanta”).
W pierwszej strofie opisane zostały nadciągające do reduty wojska carskie. Ich ilość, w stosunku do sił, jakimi dysponują Polacy, jest przytłaczająca.
W drugiej mowa jest o reducie i jej niewielkich zasobach militarnych. Dysponowała ona bowiem jedynie sześcioma armatami, podczas gdy Moskale mieli ich dwieście.
Kolejne strofy przedstawiają różne fragmenty walki. Towarzyszy temu zabieg odtworzenia odgłosów wojny, za pomocą poetyckich efektów dźwiękonaśladowczych.
Ostatni fragment wiersza przedstawia scenę, w której Ordon, wobec braku szans na wygraną, decyduje się na wysadzenie reduty w powietrze i tym samym uniemożliwienie zdobycia jej przez wroga. Jest to patriotyczny czyn, który sam dowódca przypłaca bohaterską śmiercią.