W kontekście okoliczności powstania sonetu (zesłanie Mickiewicza na Krym) można interpretować utwór jako świadectwo tęsknoty Mickiewicza za utraconą ojczyzną.
„Cisza morska” to sonet, w którym Mickiewicz wykorzystuje obraz spokojnego morza w funkcji metafory ludzkiej duszy. Zauważa mianowicie, że jest ona równie głęboka i tajemnicza jak morski żywioł. Poeta zwraca uwagę, że w głębinach ludzkiej duszy czają się wspomnienia, które są niczym drapieżna meduza: niepokonane i żarłoczne. Co więcej, pamięć o doznanych cierpieniach daje o sobie znać w najmniej spodziewanym momencie – gdy w umyśle człowieka panuje spokój i pozorna harmonia. Owa „hydra pamiątek” stanowi dla jednostki prawdziwe wyzwanie. Sprawia bowiem, że przeszłość staje się nieusuwalnym składnikiem ludzkiej tożsamości.
W kontekście okoliczności powstania sonetu (zesłanie Mickiewicza na Krym) można interpretować utwór jako świadectwo tęsknoty Mickiewicza za utraconą ojczyzną.
