Wiersz został napisany w 1822 roku z okazji powrotu Lelewela na katedrę wileńską. Wiersz ten to przykład i wyraz ogromnej miłości i wdzięczności ucznia do nauczyciela. Wyraża on pochwałę mistrza, który naprawia serca i objaśnia rozumy, połączoną z charakterystyką i oceną Lelewela jako człowieka bardzo uczonego. Idąc za naukami Lelewela poeta wypowiada swój sąd o doniosłym znaczeniu rewolucji francuskiej.
W wierszu wyrażony zostaje także pogląd Mickiewicza na temat istoty kultury i jej charakteru narodowego i ponadczasowego.
Utwór to także konieczność silnego związku jednostki ze społeczeństwem, w którym przychodzi jej żyć.
Wiersz został napisany w 1822 roku z okazji powrotu Lelewela na katedrę wileńską. Wiersz ten to przykład i wyraz ogromnej miłości i wdzięczności ucznia do nauczyciela. Wyraża on pochwałę mistrza, który naprawia serca i objaśnia rozumy, połączoną z charakterystyką i oceną Lelewela jako człowieka bardzo uczonego. Idąc za naukami Lelewela poeta wypowiada swój sąd o doniosłym znaczeniu rewolucji francuskiej.
W wierszu wyrażony zostaje także pogląd Mickiewicza na temat istoty kultury i jej charakteru narodowego i ponadczasowego.
Utwór to także konieczność silnego związku jednostki ze społeczeństwem, w którym przychodzi jej żyć.