Na początku utworu zostaje umieszczone motto z „Księcia” Niccollo Machiavellego: „Dovete adunque sapere, come sono due generazioni da combattere... bisogna essere volpe e leone”, co znaczy „Macie bowiem wiedzieć, że są dwa sposoby walki... trzeba być lisem i lwem”.
Utwór poprzedza także dedykacja: „Bonawenturze i Joannie Zaleskim na pamiątkę lata tysiąc osiemset dwudziestego siódmego poświęca autor”.
Przedmowa
Z przedmowy dowiadujemy się, że naród litewski, składający się z plemion Litwinów, Prusów i Lettów nie był liczny i zajmował kraj nierozległy. Około XIII wieku kraj ten, wcześniej szerzej w Europie nieznany, zaczął być nękany ciągłymi najazdami. Kiedy Prusowie ulegli zakonowi krzyżackiemu, Litwa zaczęła atakować państwa graniczące z nią od północy. Najświetniejsze czasy Litwy przypadają na okres panowania książąt Olgierda i Witolda, których władza rozciągała się od Morza Bałtyckiego do Morza Czarnego. Litwa, która szybko się rozszerzyła, nie miała wewnętrznej siły, która spajałaby rozmaite plemiona.
Narodowość litewska straciła swoją barwę. Litwini ujarzmili wiele plemion ruskich i weszli w stosunki polityczne z Polską. Jednak podbite plemiona były już chrześcijańskie, co sprawiło, że to one narzuciły swą religię i narodowość Litwie. Jagiellonowi i ich możniejsi wasale stali się Polakami, a książęta litewscy na Rusi przyjęli religię, język i narodowość ruską. Ta Litwa to jednak już przeszłość. Jednak poeta może i powinien, jak mówił Fryderyk Schiller, ożywić przeszłość w pieśni.
Wstęp
Minęło sto lat od rozpoczęcia najazdów zakonu krzyżackiego na pogańskie ludy północnej Europy. Prusy zostały podbite. Granice naturalną między Litwą a terenami zajętymi przez zakon stanowi Niemen. Z obu stron rzeki straże pilnują, by nikt nie przepłynął na drugi brzeg. Litwini, odziani w
Utwór poprzedza także dedykacja: „Bonawenturze i Joannie Zaleskim na pamiątkę lata tysiąc osiemset dwudziestego siódmego poświęca autor”.
Przedmowa
Z przedmowy dowiadujemy się, że naród litewski, składający się z plemion Litwinów, Prusów i Lettów nie był liczny i zajmował kraj nierozległy. Około XIII wieku kraj ten, wcześniej szerzej w Europie nieznany, zaczął być nękany ciągłymi najazdami. Kiedy Prusowie ulegli zakonowi krzyżackiemu, Litwa zaczęła atakować państwa graniczące z nią od północy. Najświetniejsze czasy Litwy przypadają na okres panowania książąt Olgierda i Witolda, których władza rozciągała się od Morza Bałtyckiego do Morza Czarnego. Litwa, która szybko się rozszerzyła, nie miała wewnętrznej siły, która spajałaby rozmaite plemiona.
Narodowość litewska straciła swoją barwę. Litwini ujarzmili wiele plemion ruskich i weszli w stosunki polityczne z Polską. Jednak podbite plemiona były już chrześcijańskie, co sprawiło, że to one narzuciły swą religię i narodowość Litwie. Jagiellonowi i ich możniejsi wasale stali się Polakami, a książęta litewscy na Rusi przyjęli religię, język i narodowość ruską. Ta Litwa to jednak już przeszłość. Jednak poeta może i powinien, jak mówił Fryderyk Schiller, ożywić przeszłość w pieśni.
Wstęp
Minęło sto lat od rozpoczęcia najazdów zakonu krzyżackiego na pogańskie ludy północnej Europy. Prusy zostały podbite. Granice naturalną między Litwą a terenami zajętymi przez zakon stanowi Niemen. Z obu stron rzeki straże pilnują, by nikt nie przepłynął na drugi brzeg. Litwini, odziani w
