Podmiot liryczny w utworze tym usiłuje tchnąć w żywych nadzieję. Uświadamia, że sami jesteśmy kowalami własnego losu i to jak nasze życie będzie wyglądało w przyszłości zależy tylko i wyłącznie od nas samych. Biorąc pod uwagę okres, w którym utwór powstał, należy adresatów utożsamiać z bezsilnymi patriotami lub zwykłymi obywatelami, którzy zapomnieli o tak wzniosłych wartościach, jak miłość i poświęcenie w stosunku do własnej ojczyzny. Przyrównuje „nadzieję” do ziarna, które raz zasiane i pielęgnowane, w przyszłości zakwitnie i da obfite plony: „[...]tkwi jak ziarno/ Przyszłych poświęceń w duszy bohatera.” W swoich działaniach powinniśmy kierować się odwagą, nie zniechęcając się niepowodzeniami i pomimo licznych przeciwności iść naprzód z podniesioną głową. Determinacja i jasno określony cel dają siłę, której nie jesteśmy sobie w stanie wyobrazić pozostając biernymi. Powinniśmy porzucić emocje, rozpacz i żal, gdyż w ten sposób szybko zagubimy się, a nasze działania przyjmą chaotyczny obrót, w efekcie nie przynosząc założonych korzyści: „Miejcie odwagę... Nie tę tchnącą szałem,/ która na oślep leci bez oręża,/ Lecz tę, co sama niezdobytym wałem/ Przeciwne losy stałością zwycięża.” Jedynym efektem rozczulania się nad własnym losem, ciągłego rozpamiętywania krzywd i pogrążania się będzie całkowita utrata sił, a także porzucenie nadziei, która nie powinna nigdy umierać. Płacz przystoi jedynie kobietom, jednak mężczyźni powinni zawsze kierować się odwagą i iść przez życie z zaciśniętymi pięściami, nigdy się nie poddawać. Nasze wewnętrzne przeżycia i emocje powinniśmy zachować dla siebie, lecz mimo to powinny one dawać nam nadzieję i stanowić motor działań: „Lecz nie przestańmy czcić świętości swoje/ I przechowywać ideałów czystości/ Do nas należy dać im moc i zbroję,/ By z kraju marzeń przeszły w rzeczywistość”
Podmiot liryczny w utworze tym usiłuje tchnąć w żywych nadzieję. Uświadamia, że sami jesteśmy kowalami własnego losu i to jak nasze życie będzie wyglądało w przyszłości zależy tylko i wyłącznie od nas samych. Biorąc pod uwagę okres, w którym utwór powstał, należy adresatów utożsamiać z bezsilnymi patriotami lub zwykłymi obywatelami, którzy zapomnieli o tak wzniosłych wartościach, jak miłość i poświęcenie w stosunku do własnej ojczyzny. Przyrównuje „nadzieję” do ziarna, które raz zasiane i pielęgnowane, w przyszłości zakwitnie i da obfite plony: „[...]tkwi jak ziarno/ Przyszłych poświęceń w duszy bohatera.” W swoich działaniach powinniśmy kierować się odwagą, nie zniechęcając się niepowodzeniami i pomimo licznych przeciwności iść naprzód z podniesioną głową. Determinacja i jasno określony cel dają siłę, której nie jesteśmy sobie w stanie wyobrazić pozostając biernymi. Powinniśmy porzucić emocje, rozpacz i żal, gdyż w ten sposób szybko zagubimy się, a nasze działania przyjmą chaotyczny obrót, w efekcie nie przynosząc założonych korzyści: „Miejcie odwagę... Nie tę tchnącą szałem,/ która na oślep leci bez oręża,/ Lecz tę, co sama niezdobytym wałem/ Przeciwne losy stałością zwycięża.” Jedynym efektem rozczulania się nad własnym losem, ciągłego rozpamiętywania krzywd i pogrążania się będzie całkowita utrata sił, a także porzucenie nadziei, która nie powinna nigdy umierać. Płacz przystoi jedynie kobietom, jednak mężczyźni powinni zawsze kierować się odwagą i iść przez życie z zaciśniętymi pięściami, nigdy się nie poddawać. Nasze wewnętrzne przeżycia i emocje powinniśmy zachować dla siebie, lecz mimo to powinny one dawać nam nadzieję i stanowić motor działań: „Lecz nie przestańmy czcić świętości swoje/ I przechowywać ideałów czystości/ Do nas należy dać im moc i zbroję,/ By z kraju marzeń przeszły w rzeczywistość”