wymienia trzy Erynie: Niestrudzoną, Mścicielkę i Wrogą (Alekto, Tisipone, Megiera).
Hekate– bogini czarów, magii, widm, a także pokuty i zemsty za przelaną
krew. Opiekunka kobiet i rozstajnych dróg, często utożsamiana była
z Seleną, Persefoną, Artemidą (od Księżyca). Jej rekwizyty to:
pochodnie, wąż i bicz.
Helios– syn tytana Hyperiona i Tei, brat Eos i Selene (Helios – Słońce,
Eos – powietrze, wiatr, Selene – Księżyc). Bóg Słońca widziany był jako jeździec złotego rydwanu, ciągniętego przez
cztery rumaki.
Iris– skrzydlata posłanka bogów, zamieniona w tęczę.
Od jej imienia pochodzi nazwa zjawiska iryzacji – powstawania
tęczowych barw na powierzchni baniek mydlanych, plam oleju na wodzie
czy też barw macicy perłowej.
Mojry– trzy boginie przeznaczenia i losu człowieka: Kloto – prządka
nici żywota, Lachesis – tzn. Udzielająca,
strzeże nici życia, Atropos – Nieodwracalna,
przecina nić życia człowieka. Słowo mojraznaczy
dziś: przeznaczenie, los, fatum, konieczność.
Nike– bogini zwycięstwa. Wyobrażana była z wieńcem, gałązką palmową i trąbką.
Pan– syn Hermesa i nimfy rzecznej; stworek podobny do kozła, należał
do świty Dionizosa. Bóg pasterzy, opiekun trzód (zwłaszcza kóz),
utalentowany flecista. Urodzony w Arkadii, po krótkim pobycie na
Olimpie, Pan wrócił do niej z tęsknoty za roślinami, przyrodą
górską, zwierzętami i nimfami leśnymi. Zakochał się dwukrotnie,
lecz nimfy odrzucały Pana, ponieważ był brzydki. Pierwsza z
kochanek została zamieniona w trzcinę, z której Pan zrobił
piszczałkę i wygrywał na niej żałosne pieśni po stracie
ukochanej. Drugą z nimf zgładził bóg wiatru północnego,
konkurent Pana, który również został odtrącony. Na ziemi Pan
uwielbia ciszę przyrody, a kiedy ktoś lub coś ją zakłóca,
wówczas
