Mitologia - Mit o Syzyfie

Syzyf założył miasto Korynt i rządził nim jako król. Bogowie bardzo go lubili i często zapraszali na uczty na górze Olimp. Syzyf był jednak niepoprawnym plotkarzem i nie mógł się powstrzymać przed opowiadaniem historii z uczty. Któregoś razu wyjawił bardzo ważny sekret Zeusa. Władca bogów stwierdził, że tego już za wiele i wysłał do króla bożka śmierci Tanatosa. Przebiegły Syzyf przejrzał jednak zamiary Zeusa i przygotował zasadzkę na bożka. Związał go i zamknął w piwnicy, a ludzie przestali umierać. W końcu Hades, bóg podziemi, poskarżył się Zeusowi. Do Syzyfa wysłano Aresa, boga wojny, który uwolnił Tanatosa.

Pierwszy umarł Syzyf, ale przed śmiercią nakazał żonie, by nie grzebała jego ciała. Kiedy ciało nie jest pogrzebane, dusza ludzka nie może wejść do Tartaru. Duch Syzyfa błąkał się nad rzeką Styks i zawodził, że nie może znaleźć spokoju. W końcu poskarżył się Hadesowi, że miał bezbożną żonę, której nie chciało się nawet pochować ciała zmarłego męża. Bóg pozwolił Syzyfowi na krótką chwilę udać się do żony i skarcić ją za zaniedbanie.

Przebiegły król wyszedł z podziemi, ale już nie wrócił. Bogowie zapomnieli o nim na pewien czas, ale w końcu ponownie przyszedł do Syzyfa Tanatos i zabrał jego duszę. W Tartarze za swoje zuchwalstwo został srogo ukarany: przez wieczność miał wtaczać na wysoką górę ciężki głaz, który u szczytu zawsze mu się wymykał i staczał na dół.