- początkową formą wierzeń starożytnych Greków było oddawanie czci przedmiotom (zwłaszcza tym, które mogły być zamieszkane przez dobre duchy) – kamieniom, pniom drzew; czczono siły przyrody, a każde zjawisko posiadało swojego zwierzchniego ducha; wierzono też, że każda osada wiejska posiada własnego patrona,
- ważnym elementem wierzeń był kult zmarłych przodków, których grzebano razem z kosztownym dobytkiem (broń, naczynia, ozdoby); wierzono, że duch zmarłego może z jakiegoś powodu powrócić na ziemię i prześladować żywych, stąd przebłagalne ofiary (ze zwierzęcia, a czasem człowieka),
- modlono się w świątyniach i wszędzie tam, gdzie domyślano się obecności boga; modlitwom towarzyszyły rytuały (także tańce, igrzyska) i ofiary,
- ogromną wagę przywiązywano do wróżb i wyroczni, wierzono w ich sprawczą moc,
- stałe miejsce w mitologii greckiej zajmuje kult herosów, czyli ludzi wybitnych, zasłużonych w jakiś szczególny sposób dla społeczeństwa (wielcy wodzowie, członkowie starszyzny, poeci, kapłani); groby bohaterów otoczone oliwnym lub cyprysowym gajem stawały się miejscem świętym, odprawiano w nich nabożeństwa i składano ofiary,
- uważa się, że twórcą całego systemu (i rodowodu) greckich bogów, w takiej postaci jaką znamy do dziś, jest Homer (autor ,,Iliady” i ,,Odysei”), który miał nadać postaciom bóstw charakterystyczne przydomki i przyporządkować im określone miejsce w boskiej hierarchii; koncepcję tę rozwinął później Hezjod (autor ,,Teogonii”); od tego momentu dotychczasowe wierzenia zostają zastąpione przez religię o charakterze antropomorficznym (bóstwo na wzór człowieka),
- ważną cechą religii była otwartość na wpływy innych kultur, zwłaszcza w okresie hellenistycznym, stąd napływ (i adaptacja) takich bóstw jak egipska Izyda czy irańsko-babiloński bóg Mitra,
- z biegiem czasu bóstwa zaczęto odbierać alegorycznie (poddając krytyce dotychczasowe wierzenia), głoszono naukę o jednym bogu jako istocie duchowej (neoplatonizm, filozofa Plotyna).
- ważnym elementem wierzeń był kult zmarłych przodków, których grzebano razem z kosztownym dobytkiem (broń, naczynia, ozdoby); wierzono, że duch zmarłego może z jakiegoś powodu powrócić na ziemię i prześladować żywych, stąd przebłagalne ofiary (ze zwierzęcia, a czasem człowieka),
- modlono się w świątyniach i wszędzie tam, gdzie domyślano się obecności boga; modlitwom towarzyszyły rytuały (także tańce, igrzyska) i ofiary,
- ogromną wagę przywiązywano do wróżb i wyroczni, wierzono w ich sprawczą moc,
- stałe miejsce w mitologii greckiej zajmuje kult herosów, czyli ludzi wybitnych, zasłużonych w jakiś szczególny sposób dla społeczeństwa (wielcy wodzowie, członkowie starszyzny, poeci, kapłani); groby bohaterów otoczone oliwnym lub cyprysowym gajem stawały się miejscem świętym, odprawiano w nich nabożeństwa i składano ofiary,
- uważa się, że twórcą całego systemu (i rodowodu) greckich bogów, w takiej postaci jaką znamy do dziś, jest Homer (autor ,,Iliady” i ,,Odysei”), który miał nadać postaciom bóstw charakterystyczne przydomki i przyporządkować im określone miejsce w boskiej hierarchii; koncepcję tę rozwinął później Hezjod (autor ,,Teogonii”); od tego momentu dotychczasowe wierzenia zostają zastąpione przez religię o charakterze antropomorficznym (bóstwo na wzór człowieka),
- ważną cechą religii była otwartość na wpływy innych kultur, zwłaszcza w okresie hellenistycznym, stąd napływ (i adaptacja) takich bóstw jak egipska Izyda czy irańsko-babiloński bóg Mitra,
- z biegiem czasu bóstwa zaczęto odbierać alegorycznie (poddając krytyce dotychczasowe wierzenia), głoszono naukę o jednym bogu jako istocie duchowej (neoplatonizm, filozofa Plotyna).
