- pierwotna religia rzymska opierała się na kulcie bóstw duchowych obdarzonych jedynie przydomkami oznaczającymi dziedzinę ich władzy,
- Rzymianie wierzyli, że każda najdrobniejsza czynność ludzka podlega jakiemuś bóstwu, dlatego zanoszono modły do szeregu drobnych bożków odpowiedzialnych np. za opiekę nad człowiekiem przekraczającym próg domu, większość bóstw była bezosobowa,
- w przeciwieństwie do greckich bóstw olimpijskich bogowie Rzymian nie posiadali charakterystycznych cech (wyglądu, zachowania), nie schodzili na ziemię i nie nawiązywali kontaktu z człowiekiem (kolejna znacząca różnica w porównaniu z mitologią grecką),
- Rzymianie przywiązywali dużo większą uwagę do rytuałów; w przypadku Greków rytuał religijny często oznaczał zabawę, Rzymianie modlili się z powagą i skupieniem starając się w niczym nie uchybić ścisłym przepisom, które w szczegółowy sposób określały charakter modlitwy,
- podobnie jak Grecy, Rzymianie wierzyli w moc przepowiedni; wieszczono przed każdą ważniejszą decyzją społeczną czy państwową (np. przed wyprawą wojenną); wróżbami zajmowali się odpowiedni kapłani (augurowie), a najbardziej popularnym sposobem wróżenia była analiza lotu ptaków,
- największy wpływ na religię rzymską (mniej więcej od pocz. V w. p.n.e.) wywarła kultura Greków, od których Rzymianie przejęli większość bóstw, legend i mitów; z biegiem czasu nastąpiło zupełne zespolenie głównych bóstw obydwu mitologii (Zeus stał się Jowiszem, Hera - Junoną itp.) oraz przyswojenie bożków z kultur orientalnych (Rzymianie ,,przejmowali” bóstwa podbitych przez siebie krain),
- stałym elementem wierzeń był kult zmarłych przodków (tak jak w Grecji), którym poświecono odrębne święta zwane Lemuriami (9, 11, 13 maja),
- charakterystyczna cechą mitologii rzymskiej jest obecność szeregu personifikacji (Nadzieja, Pokój, Wiara), którym oddawano szczególną cześć,
- ostatni ważny element religii Rzymian to kult cezarów (np. słynnego Juliusza Cezara); wierzono, że zmarły władca za swe zasługi może być policzony w poczet bogów (i odbierać boską cześć); tak zwane ,,ubóstwienie” dokonywało się po śmierci władcy poprzez specjalną ustawę uchwalaną przez senat.
- Rzymianie wierzyli, że każda najdrobniejsza czynność ludzka podlega jakiemuś bóstwu, dlatego zanoszono modły do szeregu drobnych bożków odpowiedzialnych np. za opiekę nad człowiekiem przekraczającym próg domu, większość bóstw była bezosobowa,
- w przeciwieństwie do greckich bóstw olimpijskich bogowie Rzymian nie posiadali charakterystycznych cech (wyglądu, zachowania), nie schodzili na ziemię i nie nawiązywali kontaktu z człowiekiem (kolejna znacząca różnica w porównaniu z mitologią grecką),
- Rzymianie przywiązywali dużo większą uwagę do rytuałów; w przypadku Greków rytuał religijny często oznaczał zabawę, Rzymianie modlili się z powagą i skupieniem starając się w niczym nie uchybić ścisłym przepisom, które w szczegółowy sposób określały charakter modlitwy,
- podobnie jak Grecy, Rzymianie wierzyli w moc przepowiedni; wieszczono przed każdą ważniejszą decyzją społeczną czy państwową (np. przed wyprawą wojenną); wróżbami zajmowali się odpowiedni kapłani (augurowie), a najbardziej popularnym sposobem wróżenia była analiza lotu ptaków,
- największy wpływ na religię rzymską (mniej więcej od pocz. V w. p.n.e.) wywarła kultura Greków, od których Rzymianie przejęli większość bóstw, legend i mitów; z biegiem czasu nastąpiło zupełne zespolenie głównych bóstw obydwu mitologii (Zeus stał się Jowiszem, Hera - Junoną itp.) oraz przyswojenie bożków z kultur orientalnych (Rzymianie ,,przejmowali” bóstwa podbitych przez siebie krain),
- stałym elementem wierzeń był kult zmarłych przodków (tak jak w Grecji), którym poświecono odrębne święta zwane Lemuriami (9, 11, 13 maja),
- charakterystyczna cechą mitologii rzymskiej jest obecność szeregu personifikacji (Nadzieja, Pokój, Wiara), którym oddawano szczególną cześć,
- ostatni ważny element religii Rzymian to kult cezarów (np. słynnego Juliusza Cezara); wierzono, że zmarły władca za swe zasługi może być policzony w poczet bogów (i odbierać boską cześć); tak zwane ,,ubóstwienie” dokonywało się po śmierci władcy poprzez specjalną ustawę uchwalaną przez senat.
