nieśmiertelność. W mitologii rzymskiej odpowiada mu bóg Wulkan.
Dionizos– zwany Bakchus lub Bachus, bóg winai bujności żywotnych sił natury. Wyobrażany był jako prawie nagi lub w powłóczystej szacie (szata ta nazywała się bassara) młodzieniec, niesiony wśród zbiorowiska satyrów. Byli to słudzy Dionizosa, stwory wesołe, kłótliwe, pijące w drodze wino, grające na instrumentach, bawiące się bezustannie; mają charakterystyczne kozie kończyny. Towarzyszyły bogowi także bachantki i menady, ubrane w skóry dzikich kotów i śpiewające w transie szalone pieśni.
Dionizos był pierwszym z bogów, który żył na ziemi, wśród ludzi. Dobroczynny i łagodny opiekował się każdym stworzeniem i każdą rośliną. Wierzono, że Bachus śpi zimą, a budzi się wiosną. Jeden z mitów mówi o zamienieniu przez Dionizosa trzech królewien w nietoperze za to, że nie chciały brać udziału w świętowaniu na cześć boga wina i zostały w domu przy tkaniu płótna. Inna opowieść wyjaśnia powstanie delfinów – są one zamienionymi żeglarzami, ukaranymi za schwytanie Dionizosa.
Święta
Dionizosa były obchodzone często, hucznie, wiele kończyło się
orgiami (gr. orgeznaczy podniecenie,
Grecy nazywali tak obrzędy nocne, podczas których nagie kobiety
biegały po lesie i górach, śpiewając i tańcząc). W Atenach
czczono Dionizosa cztery razy
w roku – były to: Dionizje Małe
jesienią (święto winobrania), Lenaje w styczniu (wytłaczanie
wina), Antesterie pod koniec lutego (próbowanie młodego wina) oraz
Dionizje Wielkie na początku kwietnia. Do ofiar składanych
Dionizosowi należały kozły i zające. Do dziś słowo dionizyjski oznacza: bachiczny, beztroski, radosny, upojny, zmysłowy,
orgiastyczny, nieposkromiony, irracjonalny, namiętny, pełen pasji,
faustowski. Do atrybutów
