W ciągu jednego dnia do Hioba docierają cztery wiadomości. Są to wieści straszne – zawiadomienie o utracie majątku, śmierci sług i, co najgorsze, śmierć dziesięciu dzieci Hioba. Zrozpaczony człowiek rozdziera swe szaty i goli głowę, wciąż jednak chwali Stworzyciela. Szatan zsyła na niego trąd. Żona Hioba wyrzuca mu jego wiarę w Boga, uważa że powinien Go przekląć, jednak Hiob nie poddaje się. Uważa, że skoro akceptował szczęście, jakie zesłał mu Bóg, powinien też zaakceptować nieszczęście, jakie otrzymuje.
Do nieszczęśnika przybywa trójka przyjaciół - Elifaz, Bildad i Zofar. Przez siedem dni towarzyszą Hiobowi w milczeniu, wyrażając w ten sposób swój szacunek dla jego cierpień. Siódmego dnia Hiob odzywa się i przeklina dzień, w którym się narodził. Porównuje życie i śmierć do światła i ciemności: jego narodziny były spowite w ciemność, ponieważ życie - światło - jedynie potęgują cierpienie. Elifaz odpowiada na to, że Hiob, chociaż pocieszał innych ludzi w ich cierpieniu, tak naprawdę nie mógł zrozumieć tego, co ich dotyka. Mówi, że cierpienie Hioba musi wynikać z jakiegoś grzechu, którego się dopuścił, i nakazuje mu czynić pokutę przed Bogiem. Zofar i Bildad zgadzają się z jego zdaniem. Zofar mówi jeszcze, że grzech, jakiego dopuścił się Hiob, zasługuje pewnie na jeszcze większe potępienie, niż otrzymał do tej pory. Słysząc to, Hiob wpada w gniew, uważa rady przyjaciół za bezużyteczne, ponieważ wie, że nie popełnił żadnego występku przeciw Bogu.
Nieszczęsny sługa Boży rozważa relację, jaka łączy człowieka ze Stwórcą. Zastanawia się, dlaczego Bóg osądza ludzi za ich błędy, jeżeli może wpływać na ich decyzje i zachowanie. Uważa, że myśli i plan Boga są dla ludzi niemożliwe do odczytania i zrozumienia, więc ludzie nie wiedzą, jak tak naprawdę powinni postępować. Jest także świadom, że Boga nie można oszukać pięknymi słowami. Dochodzi do wniosku, że nie jest wystarczająco mądry, by rozumieć zamysł Boga i chciałby, by ktoś mógł pomóc mu porozmawiać ze Stwórcą, albo by Bóg zesłał go już do krainy zmarłych i skrócił jego cierpienie na ziemi.
Przyjaciele Hioba są oburzeni jego rozmyślaniami, uważają, że nie ma on właściwego szacunku do Boga. Wciąż namawiają cierpiącego do skruchy, ten odpowiada w końcu, że nawet jeżeli zrobił coś złego, to jest to jego własna sprawa. Mówi, że w Niebie na pewno jest ktoś, kto poświadczy o jego niewinności. W końcu wpada w gniew i rozpacza nad niesprawiedliwością, jaka go dotknęła - ludzie niegodziwi żyją w szczęściu, zaś on i inni niewinni cierpią. Hiob pragnie porozmawiać z Bogiem, ale nie wie, gdzie Go znaleźć. Milczący dotąd Elihu, inny przyjaciel Hioba, mówi, że Bóg komunikuje się z ludźmi na dwa sposoby: przez wizje lub cierpienie, które pozwala cierpiącemu zrozumieć Boże miłosierdzie, kiedy człowiek zdrowieje. Uważa też, że słowa Hioba świadczą o jego buncie przeciwko Bogu.
Rozmowy ludzi przerywa Głos Boga, który zadaje Hiobowi pytania ujawniające, jak mało człowiek wie o stworzeniu, i jak wielką potęgę posiada Bóg. Stworzyciel opowiada o tym, co stworzył, także o dwu bestiach - Behemocie i Lewiatanie. Hiob przyznaje, że moc Boża jest nieskończona, a natura ludzka ograniczona. Bóg jest zły na przyjaciół swego sługi, ponieważ ich słowa były niesprawiedliwe, ale Hiob wstawia się za nimi i Bóg im przebacza. Stworzyciel przywraca wiernemu słudze zdrowie i bogactwo, a także błogosławi nowym potomstwem. Hiob wiedzie życie długie i szczęśliwe.
