Sardes będące stolicą Lidii. Do powstańców przyłączyli
się Karowie i Eolowie oraz Cypr tak, że Persowie dopiero w 494 roku
p.n.e. zdołali pokonać Milet. Brakowało powstańcom dobrego
dowództwa oraz planu działania, nie otrzymali też większej pomocy
i wsparcia z samej Grecji nie licząc kilkunastu okrętów
przysłanych przez Ateny i Eretrię, W 492 roku p.n.e. Persowie
rozciągnęli swą zwierzchność na Trację, a w 490 roku p.n.e.
zorganizowali wyprawę przeciwko sojusznikom Jonów. Wojsko perskie
pod dowództwem Datysa i Artafernesa szybko zdobyło i zniszczyło
Eretrię. Gdy Persowie wylądowali w Attyce w okolicach Maratonu za
radą Miltiadesa 10-tysięczne siły ateńskie ruszyły na ich
spotkanie. Ostatecznie Ateńczycy zwyciężyli Persów w bitwie pod
Maratonem i pospieszyli z powrotem do Aten, by bronić się przed
ewentualnym atakiem wojsk perskich przybyłych na statkach w okolice
portu w Faleronie. Persowie jednak po klęsce pod Maratonem
zrezygnowali z dalszej akcji i odpłynęli. Zwycięstwo Aten pod
Maratonem nie miało większego znaczenia strategicznego, ponieważ
była to bitwa jedynie z małą częścią sił perskich, natomiast
zdecydowanie wpłynęło na morale Ateńczyków. Tymczasem Persowie
planowali podbój całej Grecji, co było dużym niebezpieczeństwem
dla Aten, które w tym czasie walczyły na morzu z Eginą. Wybrany na
przełomie 482 i 481 roku p.n.e. strategiem Temistokles stworzył
plan budowy floty, którą zbudowano na przestrzeni półtora roku.
Do wyprawy przygotowywali się też Persowie, którzy zgromadzili
flotę liczącą ponad 1200 okrętów oraz około stutysięczną
armię lądową.
W kierunku Grecji Persowie wyruszyli w 480 roku
p.n.e. przez Hellespont. Dla obrony przed atakiem perskim Grecy
utworzyli Związek Panhelleński. W jego skład weszły jedynie
Ateny, Beocja, Tesalia
