Celtów. Związek Achajski powstały w 280 roku p.n.e. skupiał plemiona północnego Peloponezu, umożliwił Atenom zrzucenie zależności od Macedonii. Mimo, że obydwa Związki były nastawione do siebie antagonistycznie obydwa były ustosunkowane wrogo do Macedonii. Szczególnie swego stosunku zależności względem Macedonii nie mogła znieść Sparta, która kilkakrotnie próbowała go zrzucić. Gdy jej władca Kleomenes III rozpoczął podboje kosztem Związku Achajskiego, ten wezwał na pomoc Macedonię. W 222 roku p.n.e. Kleomenes przegrał bitwę pod Sellazją i zbiegł do Egiptu. Odtąd jedynie Związek Etolski nie uznawał w Grecji dominacji Macedonii.
W latach 215-205 p.n.e. toczyła się tzw. I wojna macedońska, w której władca Macedonii Filip V sprzymierzył się z Hannibalem i Kartaginą, by poczynić podboje w Grecji. Jednak Rzym przeciwdziałał tym poczynaniom wraz ze Związkiem Etolskim. Przeciwko Związkowi Achajskiemu wystąpiła Sparta. W trakcie II wojny macedońskiej w latach 200-197 p.n.e. Rzym walczył z Macedonią wraz ze Związkiem Achajskim i Etolskim. Filipowi V pozostała jedynie Macedonia a resztę państw greckich w 196 roku p.n.e. Rzym ogłosił wolnymi. Macedonia została pokonana przez Rzymian w III wojnie macedońskiej w latach 171-168 p.n.e. i podzielona na cztery republiki, a po stłumieniu powstania Andriskosa w 148 roku p.n.e. Macedonia stała się rzymską prowincją. W wyniku wystąpień antyrzymskich Grecję podporządkowano władzy namiestnika rzymskiego w Macedonii.
SPOŁECZEŃSTWO
W demokratycznych Atenach obywatelstwo przysługiwało osobom, których oboje rodzice byli Ateńczykami. Obywatelami polisateńskiego nie było, więc wielu zamieszkujących ją cudzoziemców i niewolników. Nie wszyscy obywatele dysponowali prawami politycznymi dającymi m.in. możliwość udziału
