Mickiewicz napisał II część "Dziadów" w latach 1820-1821. Wydana została po raz pierwszy z częścią IV w drugim tomie "Poezyj". Obie te części "Dziadów" nazywane sąwileńsko-kowieńskimi, ponieważ powstawały podczas pobytu Mickiewicza w tych dwóch miastach. Z dramatem łączy się wiersz "Upiór" i autorska przedmowa, dotycząca obrzędu ludowego, odbywającego się przy cmentarzach w wigilię Wszystkich Świętych, mającego na celu porozumienie z duchami, które znajdowały się w czyśćcu i pomoc w uzyskaniu dla nich oczyszczenia.
Konstrukcja dramatu podporządkowana została tytułowemu obrzędowi, z niego wywodzi się zarówno forma utworu, atmosfera, jego tematyka i nauki z niego płynące. Sceny zbudowane są wedle powtarzalnego schematu, w który wchodzą przygotowania do obrzędu, wezwanie duchów, wysłuchanie ich, odesłanie i zakończenie obrzędu. Powtarzalne są formuły wypowiadane przez uczestniczące w Dziadach postaci. Wyjątkiem jest scena przybycia Widma. Atmosfera dramatu pełna jest tajemniczości, grozy, napięcia, którą wywołuje nocna pora, cmentarne otoczenie, pogański rytuał i duchy. Z opowieści zjaw wynikają jasne nauki moralne.
