Druga część „Dziadów”, nazywanych wileńsko-kowieńskimi, to jeden z najsłynniejszych utworów Adama Mickiewicza, przedstawiciela polskiego romantyzmu. Dzieło to posiada wiele cech, które decydują o jego przynależności do tej epoki i sprawiają, że „Dziady” możemy nazwać dramatem romantycznym. Występują tutaj jeszcze elementy pochodzące z antycznej tradycji dramatu, jednak Mickiewicz wprowadza wiele innowacji, typowych później dla utworów epoki romantyzmu.
Pierwszym, najbardziej tradycyjnym elementem pochodzącym z epoki starożytnej, jest zachowanie zasady trzech jedności. Autor jako miejsce wydarzeń wybrał cmentarną kaplicę i lokalizacja ta nie zmienia się w trakcie trwania utworu, akcja obejmuje kilka godzin w nocy i jest jednowątkowa, dotyczy obrzędu Dziadów, przywoływania duchów w wigilię Wszystkich Świętych.
W dramacie obecny jest chór, wywodzący się z tradycji antycznej. Jego zadaniem jest komentowanie atmosfery, wydarzeń, powtarzanie nauk moralnych. Jego wypowiedzi rozpoczynają i zamykają dzieło.
Kolejną zasadą pochodzącą ze starożytności jest obecność na scenie trzech aktorów. Mickiewicz częściowo łamie tę zasadę, umieszczając w przestrzeni cmentarnej kaplicy zbiorowisko ludzi z gminu, jednak można uznać, iż ją zachowuje, ponieważ czynny udział w akcji biorą zazwyczaj dwie lub trzy osoby, Guślarz i duchy.
Tutaj kończą się tradycje antyczne w dramacie naszego wieszcza narodowego, a zaczynają elementy romantyczne. Pierwszym z nich jest oparcie akcji utworu o ludowy obrzęd, co świadczy o zainteresowaniu tradycjami ludu, uważanego za jedyny przekaźnik prawdziwej kultury narodowej, nie zmienionej przez obce wzorce. Romantycy często stawiali sobie za zadanie upamiętniać ludowe tradycje, i to robi Mickiewicz, dokładnie opisując obrzęd, wyjaśniając jego znaczenie w przedmowie.
Głównym bohaterem dramatu romantycznego powinien być bohater romantyczny, jednostka wybitna, zindywidualizowana, występująca poza porządek społeczny, buntująca się przeciwko niemu. Widmo, chociaż pojawia się dopiero na końcu utworu, możemy uznać za takiego bohatera. To duch, nad którym Guślarz nie ma żadnej władzy. Pojawia się niespodziewanie, niezaproszony, nie odpowiada na żadne pytania i nie daje się odesłać. Jego zachowanie wskazuje, że popełnił samobójstwo z powodu nieszczęśliwej miłości. To postać tragiczna.
Kolejna cecha utworu romantycznego to wiara w zjawiska nadprzyrodzone. Romantycy uważają, iż na świat ludzki, ziemski, może oddziaływać świat duchów (i vice versa). W dramacie występują irracjonalne wydarzenia: pojawiają się duchy zmarłych.
Ostatnim typowym elementem jest atmosfera niesamowitości, grozy, która przepełnia utwór. Obecność istot pozagrobowych, nocne, cmentarne otoczenie, przestrogi duchów i tajemniczość Widma tworzą niepokojący nastrój.
