„Ballady i romanse” weszły w skład debiutanckiego tomu Mickiewicza pt. „Poezje”. Książka ukazała się w roku 1822, w tak zwanym wileńsko-kowieńskim okresie poety. Młody wieszcz po odbyciu studiów zajął się pracą nauczycielską. Mniej więcej w tym czasie poznał Marylę Wereszczakównę, której nazwisko w literaturze polskiej funkcjonuje na prawach symbolu miłości czystej i niespełnionej. Mówi się, że właśnie to uczucie było jednym z ważniejszych źródeł „Ballad…” („oficjalnie” wspomina o tym sam Mickiewicz w wierszu „Do przyjaciół”, choć odnosi to tylko do utworu „To lubię”).
W sposób pośredni do powstania cyklu przyczyniło się dzieciństwo Mickiewicza, czas zapoznawania się z ludowymi podaniami i baśniami. One powróciły, zwłaszcza że poeta często wędrował po okolicznych wsiach i słyszał je na nowo. A zatem z jednej strony mamy zawód miłosny, z drugiej klimat ówczesnej Wileńszczyzny, z jej niezwykłymi krajobrazami i legendami, które ludzie opowiadali sobie po wsiach.
Niektóre utwory zostały przez Mickiewicza po prostu przetłumaczone, jak na przykład „Rawiczka” z Schillera. Inne zaczerpnięte wprost z ludowych podań lub legend, czy też ze zbioru „Ze śpiewu gminnego” – „Rybka” i „Lilije”.
W sposób pośredni do powstania cyklu przyczyniło się dzieciństwo Mickiewicza, czas zapoznawania się z ludowymi podaniami i baśniami. One powróciły, zwłaszcza że poeta często wędrował po okolicznych wsiach i słyszał je na nowo. A zatem z jednej strony mamy zawód miłosny, z drugiej klimat ówczesnej Wileńszczyzny, z jej niezwykłymi krajobrazami i legendami, które ludzie opowiadali sobie po wsiach.
Niektóre utwory zostały przez Mickiewicza po prostu przetłumaczone, jak na przykład „Rawiczka” z Schillera. Inne zaczerpnięte wprost z ludowych podań lub legend, czy też ze zbioru „Ze śpiewu gminnego” – „Rybka” i „Lilije”.
