„Dziady IV” Adama Mickiewicza to dramat romantyczny, napisany w latach 1820-1823, wydany po raz pierwszy w roku 1823, wraz z „Dziadami II” w tomie „Poezyj”. Utwór opowiada o nieszczęśliwej miłości. Mickiewicz przeżył nieszczęśliwą miłość do Maryli Wereszczakówny, z którą nie mógł się związać, ponieważ był od niej dużo biedniejszy. Kobieta wybrała wskazanego jej przez rodziców hrabiego Wawrzyńca Puttkamera.
Czwarta część „Dziadów” jest utworem w pełni romantycznym, posiadającym także elementy nowatorskie. Występuje tutaj przenikanie świata nadprzyrodzonego i ziemskiego, o czym świadczy zjawienie się ducha Gustawa w domu Księdza. Pojawiają elementy fantastyczne, a atmosfera utworu jest tajemnicza i niesamowita: z niewiadomych przyczyn nagle gasną świece, nocną ciszę przełamuje bicie zegara. Tematem utworu jest nieszczęśliwa miłość, która popycha bohatera romantycznego do buntu przeciwko światu i samobójstwa. Bohater jest scharakteryzowany drobiazgowo, przeprowadzona została analiza jego psychiki. Jako elementy nowatorskie, które później wkroczyły na stałe do romantycznego kanonu, jest zatarcie granic między rodzajami literackimi: dramatem, liryką i epiką, przesycenie utworu liryzmem, luźna budowa utworu i oparcie go na wypowiedziach jednego bohatera, które stanowią niemal monolog.
