Oda to typowy utwór klasycystyczny. Mickiewicz w utworze przeciwstawia sobie dwa światy: świat skostniały zastany, klasycystyczny, oraz świat nowy, który powstanie na ruinach starego dzięki wielkiej sile młodości. W wierszu utrzymany jest patetyczny, podniosły styl swoistego rodzaju manifestu wzywającego do walki o nowy lepszy świat. Oda do młodości mimo, iż dokonuje swoistego rozrachunku z klasycystycznym światem jest utrzymana w pewnym Oświeceniowym duchu wiary w możliwość stworzenia lepszego świata „rajskiej dziedziny ułudy”. Oda została napisana w 1820 roku, w tak zwanym okresie wileńsko-kowieńskim gdy podczas działalności poety w Towarzystwie Filomatów i Filaretów.
Oda to typowy utwór klasycystyczny. Mickiewicz w utworze przeciwstawia sobie dwa światy: świat skostniały zastany, klasycystyczny, oraz świat nowy, który powstanie na ruinach starego dzięki wielkiej sile młodości. W wierszu utrzymany jest patetyczny, podniosły styl swoistego rodzaju manifestu wzywającego do walki o nowy lepszy świat. Oda do młodości mimo, iż dokonuje swoistego rozrachunku z klasycystycznym światem jest utrzymana w pewnym Oświeceniowym duchu wiary w możliwość stworzenia lepszego świata „rajskiej dziedziny ułudy”. Oda została napisana w 1820 roku, w tak zwanym okresie wileńsko-kowieńskim gdy podczas działalności poety w Towarzystwie Filomatów i Filaretów.