Oda do młodości to manifest nowo rodzącego się romantyzmu, nie pozbawiony jednak cech poetyki klasycystycznej. Wiersz opowiada o dwóch światach, świecie młodych i świecie starych. Zaczyna się bezpośrednim opisem świata, który jest martwy, pozbawiony ducha. To młodość ma dodać skrzydeł podmiotowi lirycznemu aby wzniósł się nad martwym światem. Młodość ma również wzlatywać nad poziomy by „ a okiem słońca, Ludzkości całe ogromy, Przeniknij z końca do końca.”
Poeta następnie opisuje nam świat zalany odmętem gnuśności, w którym dominuje egoizm, brak zaangażowania. Samoluby przyrównane są do płazu w skorupie, który sam sobie sterem, żeglarzem okrętem. Następnie poeta zwraca się do młodości, która niesie ze sobą życiodajne soki. Podmiot liryczny zwraca się następnie do swoich młodych przyjaciół by wspólnie razem, sięgnęli po władzę. Wszyscy młodzi mają przełamać w sobie słabość i okazać siłę godną Herkulesa.
Podmiot liryczny mówi by sięgać tam gdzie wzrok nie sięga. Ponownie podmiot liryczny nawołuje do wspólnych wysiłków by ruszyć bryłę z posad świata, zburzyć zastany porządek. A miłość i młodość wspólnie wyprowadzą z zamętu nocy nowy, lepszy świat. Wiersz kończy się powitaniem jutrzenki swobody, która niesie ze sobą zbawienia słońce.
Poeta następnie opisuje nam świat zalany odmętem gnuśności, w którym dominuje egoizm, brak zaangażowania. Samoluby przyrównane są do płazu w skorupie, który sam sobie sterem, żeglarzem okrętem. Następnie poeta zwraca się do młodości, która niesie ze sobą życiodajne soki. Podmiot liryczny zwraca się następnie do swoich młodych przyjaciół by wspólnie razem, sięgnęli po władzę. Wszyscy młodzi mają przełamać w sobie słabość i okazać siłę godną Herkulesa.
Podmiot liryczny mówi by sięgać tam gdzie wzrok nie sięga. Ponownie podmiot liryczny nawołuje do wspólnych wysiłków by ruszyć bryłę z posad świata, zburzyć zastany porządek. A miłość i młodość wspólnie wyprowadzą z zamętu nocy nowy, lepszy świat. Wiersz kończy się powitaniem jutrzenki swobody, która niesie ze sobą zbawienia słońce.
Oda do młodości to manifest nowo rodzącego się romantyzmu, nie pozbawiony jednak cech poetyki klasycystycznej. Wiersz opowiada o dwóch światach, świecie młodych i świecie starych. Zaczyna się bezpośrednim opisem świata, który jest martwy, pozbawiony ducha. To młodość ma dodać skrzydeł podmiotowi lirycznemu aby wzniósł się nad martwym światem. Młodość ma również wzlatywać nad poziomy by „ a okiem słońca, Ludzkości całe ogromy, Przeniknij z końca do końca.”
Poeta następnie opisuje nam świat zalany odmętem gnuśności, w którym dominuje egoizm, brak zaangażowania. Samoluby przyrównane są do płazu w skorupie, który sam sobie sterem, żeglarzem okrętem. Następnie poeta zwraca się do młodości, która niesie ze sobą życiodajne soki. Podmiot liryczny zwraca się następnie do swoich młodych przyjaciół by wspólnie razem, sięgnęli po władzę. Wszyscy młodzi mają przełamać w sobie słabość i okazać siłę godną Herkulesa.
Podmiot liryczny mówi by sięgać tam gdzie wzrok nie sięga. Ponownie podmiot liryczny nawołuje do wspólnych wysiłków by ruszyć bryłę z posad świata, zburzyć zastany porządek. A miłość i młodość wspólnie wyprowadzą z zamętu nocy nowy, lepszy świat. Wiersz kończy się powitaniem jutrzenki swobody, która niesie ze sobą zbawienia słońce.
Poeta następnie opisuje nam świat zalany odmętem gnuśności, w którym dominuje egoizm, brak zaangażowania. Samoluby przyrównane są do płazu w skorupie, który sam sobie sterem, żeglarzem okrętem. Następnie poeta zwraca się do młodości, która niesie ze sobą życiodajne soki. Podmiot liryczny zwraca się następnie do swoich młodych przyjaciół by wspólnie razem, sięgnęli po władzę. Wszyscy młodzi mają przełamać w sobie słabość i okazać siłę godną Herkulesa.
Podmiot liryczny mówi by sięgać tam gdzie wzrok nie sięga. Ponownie podmiot liryczny nawołuje do wspólnych wysiłków by ruszyć bryłę z posad świata, zburzyć zastany porządek. A miłość i młodość wspólnie wyprowadzą z zamętu nocy nowy, lepszy świat. Wiersz kończy się powitaniem jutrzenki swobody, która niesie ze sobą zbawienia słońce.
