Na poziomie fonetycznym tekst obfituje w liczne wyrażenia onomatopeiczne, odzwierciedlające wrażenia słuchowe podmiotu lirycznego, które wyostrzają się pod wpływem wygaszenia bodźców wzrokowych.
Kolorystyka opisywanego pejzażu rozkłada się w sposób kontrastowy – mamy do czynienia z czernią i odznaczającym się na jej tle iskrzeniem gwiazd i księżyca.
W tekście znajduje się wiele efektownych i jednocześnie egzotycznych porównań oraz metafor o charakterze antropomorfizacji. Księżyc to zatem kochanek, który spieszy do haremu gwiazd. Nieprzypadkowo pojawiają się skojarzenia erotyczne – są one bowiem wpisane w symbolikę nocy. Urok pejzażu egzotycznego miasta oglądanego nocną porą oddają kunsztowne epitety, np. „rubinowe zorze”.
„Bakczysaraj w nocy” to klasyczny sonet składający się z dwóch partii – opisowej i refleksyjnej. W utworze dominuje spokojny, nieco senny nastrój oddający klimat zasypiającego miasta. Występuje wiele wyrażeń orientalnych, jak np. „dżamidy”, „izan”, „dywan Elbisa”.
Na poziomie fonetycznym tekst obfituje w liczne wyrażenia onomatopeiczne, odzwierciedlające wrażenia słuchowe podmiotu lirycznego, które wyostrzają się pod wpływem wygaszenia bodźców wzrokowych.
Kolorystyka opisywanego pejzażu rozkłada się w sposób kontrastowy – mamy do czynienia z czernią i odznaczającym się na jej tle iskrzeniem gwiazd i księżyca.
W tekście znajduje się wiele efektownych i jednocześnie egzotycznych porównań oraz metafor o charakterze antropomorfizacji. Księżyc to zatem kochanek, który spieszy do haremu gwiazd. Nieprzypadkowo pojawiają się skojarzenia erotyczne – są one bowiem wpisane w symbolikę nocy. Urok pejzażu egzotycznego miasta oglądanego nocną porą oddają kunsztowne epitety, np. „rubinowe zorze”.
