W tekście mamy do czynienia z wyrazistym kontrastem pomiędzy obiema częściami. Wypowiedź Pielgrzyma jest bowiem nasycona słownictwem orientalnym: „karawana”, „Carogród”, „Allah”, „chylat”. Natomiast słowa Mirzy charakteryzuje rzeczowość i konkret (jest to niemal sucha relacja z wyprawy na Czatyrdah). Ponadto w wypadku partii wypowiadanej przez Pielgrzyma dominują pytania i wykrzyknienia, wskazujące na emocjonalne usposobienie bohatera lirycznego. Widać tu również wymyślne metafory i porównania (np. poetycki obraz Czatyrdahu jako magicznej latarni). U Mirzy można natomiast zaobserwować dominację trybu orzekającego i krótkich, nieskomplikowanych zdań, często zredukowanych do jednego czasownika.
Utwór jest klasycznym sonetem – składa się z dwóch części. Pierwszą z nich stanowi wypowiedź Pielgrzyma, który jest kimś w rodzaju turysty poznającego świat Wschodu. Druga część to natomiast odpowiedź Mirzy, tureckiego przewodnika po Górach Krymskich.
W tekście mamy do czynienia z wyrazistym kontrastem pomiędzy obiema częściami. Wypowiedź Pielgrzyma jest bowiem nasycona słownictwem orientalnym: „karawana”, „Carogród”, „Allah”, „chylat”. Natomiast słowa Mirzy charakteryzuje rzeczowość i konkret (jest to niemal sucha relacja z wyprawy na Czatyrdah). Ponadto w wypadku partii wypowiadanej przez Pielgrzyma dominują pytania i wykrzyknienia, wskazujące na emocjonalne usposobienie bohatera lirycznego. Widać tu również wymyślne metafory i porównania (np. poetycki obraz Czatyrdahu jako magicznej latarni). U Mirzy można natomiast zaobserwować dominację trybu orzekającego i krótkich, nieskomplikowanych zdań, często zredukowanych do jednego czasownika.
