Jeden z głównych bohaterów utworu to miasto. Miejscem rewolucji jest Warszawa. Mury miasta biorą udział w powstaniu, wyczuwają je, wzmagają jego siłę i odpowiadają krzykiem na krzyk umierających. W wierszu pojawiają się trzy symboliczne budowle: kolumna Zygmunta i katedra św. Jana „wyśpiewujące” pieśń rewolucji oraz kamienica świecąca we mgle oknami przypominającymi oczy Kilińskiego (jednego z przywódców powstania w 1794 roku). „Więc lada dzień - a nędza sprężyny dociśnie, / To naprzód tam na rynku para oczu błyśnie / I spojrzy w Świętojańską na przestrzał ulicę, / A potem się poruszą matki-kamiennice.” Jedna część miasta zostaje „ożywiona” przez wielki wicher ludzkiego gniew. Mury niosą krzyki zbuntowanych, budząc chęć zemsty w pozostałych mieszkańcach. Druga część miasta z lękiem nasłuchuje odgłosów walki. W finale utworu kolumna i katedra śpiewają pieśń zemsty.
