Wiersz ukazał się w 1846 roku. „Uspokojenie” to jeden z wielu utworów opartych na założeniach filozofii genezyjskiej, stworzonej przez poetę. Słowacki wierzył w istnienie wyższej duchowej siły, podlegającej ciągłej ewolucji i przemianie (z pewnością widać tu wpływ członków mistycznego koła Andrzeja Towiańskiego, z którymi poeta zetknął się w Paryżu). Duch pierwotny miał być źródłem pomniejszych dusz ludzi, zamieszkiwał też ciała zwierząt, roślin, przedmiotów i minerałów. Rozwój ducha, trwający miliony lat polegał na przezwyciężaniu ograniczającej go materii, wyzwalaniu się z niej (śmierć) i przybieraniu kolejnej, fizycznej formy. W przekonaniu poety własnego ducha posiadały także narody.
Przemianie duchowej towarzyszyło zniszczenie materii, ból, cierpienie, a w przypadku całych społeczeństw – krwawa walka. Zgodnie z tą filozofią Słowacki był przekonany o twórczej roli rewolucji, która miała być drogą do wewnętrznej przemiany i odrodzenia całego narodu. „Uspokojenie” to wyraz tych przekonań.
Podobna tematyka (przemiana duchowa) pojawiła się w innych dziełach Słowackiego m.in. w „Genezis z Ducha” i „Królu Duchu”. „Uspokojenie” doczekało się też licznych nawiązań i lirycznych “odpowiedzi” (patrz: „Uspokojenie” Ernesta Brylla, „Na Kolumnę Zygmunta” Kazimierza Wierzyńskiego).