Na stronie używamy cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich wykorzystywanie. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.
ZAMKNIJ X

Konrad Wallenrod - treść lektury

           Konrad Wallenrod




                  WSTĘP

                  Sto lat mijało, jak Zakon krzyżowy
                  We krwi pogaństwa północnego brodził;
                  już Prusak szyję uchylił w okowy
                  Lub ziemię oddał, a z duszą uchodził;
                  Niemiec za zbiegiem rozpuścił gonitwy,
                  Więził, mordował, aż do granic Litwy.

                  Niemen rozdziela Litwinów od wrogów:
                  Po jednej stronie błyszczą świątyń szczyty
        10      I szumią lasy, pomieszkania bogów;
                  po drugiej stronie, na pagórku wbity
                  Krzyż, godło Niemców, czoło kryje w niebie,
                  Groźne ku Litwie wyciąga ramiona,
                  Jak gdyby wszystkie ziemie Palemona
                  Chciał z góry objąć i garnąć pod siebie.

                  Z tej strony tłumy litewskiej młodzieży,
                  W kołpakach rysich, w niedźwiedziej odzieży,
                  Z łukiem na plecach, z dłonią pełną grotów,
                  Snują się, śledząc niemieckich obrotów.
        20      po drugiej stronie, w szyszaku i zbroi,
                  Niemiec na koniu nieruchomy stoi;
                  Oczy utkwiwszy w nieprzyjaciół szaniec,
                  Nabija strzelbę i liczy różaniec.

                  I ci, i owi pilnują przeprawy.
                  Tak Niemen, dawniej sławny z gościnności,
                  Łączący bratnich narodów dzierżawy,


                  Już teraz dla nich był progiem wieczności;
                  I nikt, bez straty życia lub swobody,
                  Nie mógł przestąpić zakazanej wody.
        30      Tylko gałązka litewskiego chmielu,
                  Wdziękami pruskiej topoli nęcona,
                  Pnąc się po wierzbach i po wodnym zielu,
                  Śmiałe, jak dawniej, wyciąga ramiona
                  I rzekę kraśnym przeskakując wiankiem,
                  Na obcym brzegu łączy się z kochankiem.
                  Tylko słowiki kowieńskiej dąbrowy .
                  Z bracią swoimi zapuszczańskiej góry
                  Wiodą, jak dawniej, litewskie rozmowy
                  Lub, swobodnymi wymknąwszy się pióry,
        40      Latają w gości na spólne ostrowy.

                  A ludzie? - ludzi rozdzieliły boje !
                  Dawna Prusaków i Litwy zażyłość
                  Poszła w niepamięć; tylko czasem miłość
                  I ludzi zbliża. - Znałem ludzi dwoje.

                  O Niemnie i wkrótce runą do twych brodów
                  Śmierć i pożogą niosące szeregi,
                  I twoje dotąd szanowane brzegi
                  Topór z zielonych ogołoci wianków,
                  Huk dział wystraszy słowiki z ogrodów.
        50      Co przyrodzenia związał łańcuch złoty,
                  Wszystko rozerwie nienawiść narodów;
                  Wszystko rozerwie; - lecz serca kochanków
                  Złączą się znowu w pieśniach wajdeloty.


                  [I]
                  OBIÓR

                  Z Maryjenburskiej wieży zadzwoniono,
                  Działa zagrzmiały, w bębny uderzono;
                  Dzień uroczysty w krzyżowym Zakonie;
                  Zewsząd komtury do stolicy śpieszą,
        60      Kędy, zebrani w kapituły gronie,
                  Wezwawszy Ducha Świętego uradzą,
                  Na czyich piersiach wielki krzyż zawieszą
                  I w czyje ręce wielki miecz oddadzą.
                  Na radach spłynął dzień jeden i drugi,
                  Bo wielu mężów staje do zawodu,
                  A wszyscy równie wysokiego rodu
                  I wszystkich równe w Zakonie zasługi;
                  Dotąd powszechna między bracią zgoda
                  Nad wszystkich wyżej stawi Wallenroda.

        70      On cudzoziemiec, w Prusach nieznajomy,
                  Sławą napełnił zagraniczne domy;
                  Czy Maurów ścigał na kastylskich górach,
                  Czy Otomana przez morskie odmęty,
                  W bitwach na czele, pierwszy był na murach,
                  Pierwszy zahaczał pohańców okręty;
                  I na turniejach, skoro wstąpił w szranki,
                  Jeżeli raczył przyłbicę odsłonić,
                  Nikt się nie ważył na ostre z nim gonić,
                  Pierwsze mu zgodnie ustępując wianki.
        80      Nie tylko między krzyżowymi roty
                  Wsławił orężem młodociane lata,
                  Zdobią go wielkie chrześcijańskie cnoty:
                  Ubóstwo, skromność i pogarda świata.

                  Konrad nie słynął w przydwornym nacisku
                  Gładkością mowy, składnością ukłonów;
                  Ani swej broni dla podłego zysku
                  Nie przedał w służbę niezgodnych baronów.
                  Klasztornym murom wiek poświęcił młody,
                  Wzgardził oklaski i górne urzędy;
        90      Nawet zacniejsze i słodsze nagrody:
                  Minstrelów hymny i piękności względy,
                  Nie przemawiały do zimnego ducha.
                  Wallenrod pochwał obojętnie słucha,
                  Na kraśne lica pogląda z daleka,
                  Od czarującej rozmowy ucieka.

                  Czy był nieczułym, dumnym z przyrodzenia,
                  Czy stał się z wiekiem - bo choć jeszcze młody,
                  Już włos miał siwy i zwiędłe jagody,
                  Napiętnowane starością cierpienia -
        100     Trudno odgadnąć: zdarzały się chwile,
                  W których zabawy młodzieży podzielał,
                  Nawet niewieścich gwarów słuchał mile,
                  Na żarty dworzan żartami odstrzelał
                  I sypał damom grzecznych słówek krocie,
                  Z zimnym uśmiechem, jak dzieciom łakocie.
                  Były to rzadkie chwile zapomnienia;
                  I wkrótce, lada słówko obojętne,
                  Które dla drugich nie miało znaczenia,
                  W nim obudzało wzruszenia namiętne;
        110     Słowa: ojczyzna, powinność, kochanka,
                  O krucyjatach i o Litwie wzmianka,
                  Nagle wesołość Wallenroda truły;
                  Słysząc je, znowu odwracał oblicze,
                  Znowu na wszystko stawał się nieczuły
                  I pogrążał się w dumy tajemnicze.
                  Może, wspomniawszy świętość powołania,
                  Sam sobie ziemskich słodyczy zabrania.
                  Jedne znał tylko przyjaźni słodycze,
                  Jednego tylko wybrał przyjaciela,
        120     Świętego cnotą i pobożnym stanem:
                  Był to mnich siwy, zwano go Halbanem.
                  On Wallenroda samotność podziela;
                  On był i duszy jego spowiednikiem,
                  On był i serca jego powiernikiem.
                  Szczęśliwa przyjaźń świętym jest na ziemi,
                  Kto umiał przyjaźń zabrać ze świętemi.

                  Tak naczelnicy zakonnej obrady
                  Rozpamiętują Konrada przymioty;
                  Ale miał wadę - bo któż jest bez wady?
        130     Konrad światowej nie lubił pustoty,
                  Konrad pijanej nie dzielił biesiady.
                  Wszakże zamknięty w samotnym pokoju,
                  Gdy go dręczyły nudy lub zgryzoty,
                  Szukał pociechy w gorącym napoju;
                  I wtenczas zdał się wdziewać postać nową,
                  Wtenczas twarz jego, bladą i surową,
                  Jakiś rumieniec chorowity krasił;
                  I wielkie, niegdyś błękitne źrenice,
                  Które czas nieco skaził i przygasił,
        140     Ciskały dawnych ogniów błyskawice;
                  Z piersi żałośnie westchnienie ucieka
                  I łzą perłową nabrzmiewa powieka,
                  Dłoń lutni szuka, usta pieśni leją,
                  Pieśni nucone cudzoziemską mową,
                  Lecz je słuchaczów serca rozumieją.
                  Dosyć usłyszeć muzykę grobową,
                  Dosyć uważać na śpiewaka postać:
                  W licach pamięci widać natężenie,
                  Brwi podniesione, pochyłe wejrzenie,
        150     Chcące z głębiny ziemnej cóś wydostać;
                  Jakiż być może pieśni jego wątek?-
                  Zapewne myślą, w obłędnych pogoniach,
                  Ściga swą młodość na przeszłości toniach.-
                  Gdzież dusza jego? - W krainie pamiątek.

                  Lecz nigdy ręka, w muzycznym zapędzie,
                  Z lutni weselszych tonów nie dobędzie;
                  I lica jego niewinnych uśmiechów
                  Zdają się lękać, jak śmiertelnych grzechów.
                  Wszystkie uderza struny po kolei,
        160     Prócz jednej struny - prócz struny wesela.
                  Wszystkie uczucia słuchacz z nim podziela,
                  Oprócz jednego uczucia - nadziei.

                  Nieraz go bracia zeszli niespodzianie
                  I nadzwyczajnej dziwili się zmianie.
                  Konrad zbudzony zżymał się i gniewał,
                  Porzucał lutnię i pieśni nie śpiewał;
                  Wymawiał głośno bezbożne wyrazy,
                  Cóś Halbanowi szeptał po kryjomu,
                  Krzyczał na wojska, wydawał rozkazy,
        170     Straszliwie groził, nie wiadomo komu.
                  Trwożą się bracia - stary Halban siada
                  I wzrok zatapia w oblicze Konrada,
                  Wzrok przenikliwy, chłodny i surowy,
                  Pełen jakowejś tajemnej wymowy.
                  Czy cóś wspomina, czyli cóś doradza,
                  Czy trwogę w sercu Wallenroda budzi,

                  Zaraz mu chmurne czoło wypogadza,
                  Oczy przygasza i oblicze studzi.
                  Tak na igrzysku, kiedy lwów dozorca,
        180     Sprosiwszy panny, damy i rycerze,
                  Rozłamie kratę żelaznego dworca,
                  Da hasło trąbą; wtem królewskie zwierzę
                  Grzmi z głębi piersi, strach na widzów pada;
                  Jeden dozorca kroku nie poruszy,
                  Spokojnie ręce na piersiach zakłada
                  I lwa potężnie uderzy - oczyma,
                  Tym nieśmiertelnej talizmanem duszy
                  Moc bezrozumną na uwięzi trzyma.



                  II

        190     Z Maryjenburskiej wieży zadzwoniono,
                  Z obradnej sali idą do kaplicy,
                  Najpierwszy komtur, wielcy urzędnicy,
                  Kapłani, bracia i rycerzy grono.
                  Nieszpornych modłów kapituła słucha
                  I śpiewa hymny do Świętego Ducha.


                  HYMN

                  Duchu, światło boże!
                  Gołąbko Syjonu!
                  Dziś chrześcijański świat, ziemne podnoże
        200     Twojego tronu,
                  Widomą oświeć postacią
                  I roztocz skrzydła nad syjońską bracią!
                  Spod Twych skrzydeł niech wystrzeli
                  Słonecznymi promień blaski,
                  I kto najświętszej godniejszy łaski
                  Temu niech złotym wieńcem skronie rozweseli;
                  A padniem na twarz, syny człowieka,
                  Temu, nad kim spoczywa Twych skrzydeł opieka.
                  Synu Zbawicielu!
        210     Skinieniem wszechmocnej ręki
                  Naznacz, kto z wielu
                  Najgodniejszy słynąć
                  Świętym znakiem Twojej męki,
                  Piotra mieczem hetmanić żołnierstwu Twej wiary
                  I przed oczyma pogaństwa rozwinąć
                  Królestwa Twego sztandary;
                  A syn ziemi niech czoło i serce uniża
                  Przed tym, na czyich piersiach błyśnie gwiazda krzyża.



                  * * *

        220     Po modłach wyszli. Arcykomtur zlecił,
                  Spocząwszy nieco powracać do choru
                  I znowu błagać, aby Bóg oświecił
                  Kapłanów, braci i mężów obioru.

                  Wyszli nocnymi orzeźwić się chłody:
                  Jedni zasiedli zamkowy krużganek,
                  Drudzy przechodzą gaje i ogrody.
                  Noc była cicha, majowej pogody;
                  Z dala niepewny wyglądał poranek;
                  Księżyc obiegłszy błonie safirowe
        230     Z odmiennym licem, z różnym blaskiem w oku,
                  Drzemiąc to w ciemnym, to w srebrnym obłoku,
                  Zniżał swą cichą i samotną głowę;
                  Jak dumający w pustyni kochanek,
                  Obiegłszy myślą całe życia koło,
                  Wszystkie nadzieje, słodycze, cierpienia,
                  To łzy wylewa, to spójrzy wesoło,
                  Wreście ku piersiom zmordowane czoło
                  Skłania - i wpada w letarg zamyślenia.

                  Przechadzką inni bawią się rycerze.
        240     Lecz Arcykomtur chwil darmo nie traci,
                  Zaraz Halbana i celniejszych braci
                  Wzywa do siebie i na stronę bierze,
                  Aby z daleka od ciekawej rzeszy
                  Zasięgnąć rady, udzielić przestrogi.
                  Wychodzi z zamku, na równiną śpieszy;
                  Tak rozmawiając, nie pilnując drogi,
                  Błądzili kilka godzin w okolicy,
                  Blisko spokojnych jeziora wybrzeży.
                  Już ranek, pora wracać do stolicy.
        250     Stają - głos jakiś - skąd? - z narożnej wieży:

                  Słuchają pilnie - to głos pustelnicy.
                  W tej wieży dawno, przed laty dziesięciu,
                  Jakaś nieznana, pobożna niewiasta,
                  Z dala przybywszy do Maryi-miasta-
                  Czy ją natchnęło niebo w przedsięwzięciu,
                  Czy skażonego sumienia wyrzuty
                  Pragnąc ukoić balsamem pokuty,
                  Pustelniczego szukała ukrycia
                  I tu znalazła grobowiec za życia.

        260     Długo nie chcieli zezwalać kapłani,
                  Wreszcie stałością prośby przełamani
                  Dali jej w wieży samotne schronienie.
                  I.edwie stanęła za święconym progiem,
                  Na próg zwalono cegły i kamienie,
                  Została sama z myślami i Bogiem;
                  I bramę, co ją od żyjących dzieli,
                  Chyba w dzień sądny odemkną anieli.

                  U góry małe okienko i krata,
                  Kędy pobożny lud słał pożywienie,
        270     A niebo - wietrzyk i dzienne promienie.
                  Biedna grzesznico, czyż nienawiść świata
                  Do tyla umysł skołatała młody,
                  Że się obawiasz słońca i pogody?-
                  Zaledwie w swoim zamknęła się grobie,
                  Nikt jej nie widział przy okienku wieży
                  Przyjmować w usta wiatru oddech świeży,
                  Oglądać niebo w pogodnej ozdobie
                  I miłe kwiaty na ziemnym obszarze,
                  I stokroć milsze swoich bliźnich twarze.

        280     Wiedziano tylko, że jest dotąd w życiu;
                  Bo nieraz jeszcze świętego pielgrzyma,
                  Gdy nocą przy jej błąka się ukryciu,
                  Jakiś dźwięk miły na chwilę zatrzyma;
                  Dźwięk to zapewne pobożnej piosenki.
                  I z pruskich wiosek gdy zebrane dzieci
                  Igrają w wieczór u bliskiej dąbrowy,
                  Natenczas z okna cóś białego świeci,
                  Jak gdyby promyk wschodzącej jutrzenki:
                  Czy to jej włosa pukiel bursztynowy,
        290     Czyli to połysk drobnej, śnieżnej ręki,
                  Błogosławiącej niewiniątek głowy?
                  Komtur, tamtędy obróciwszy kroki,
                  Słyszy, gdy wieżę narożną pomijał:
                  "Tyś Konrad, przebóg! spełnione wyroki,
                  Ty masz być mistrzem, abyś ich zabijał!
                  Czyż nie poznają? - ukrywasz daremnie,
                  Chociażbyś, jak wąż, inne przybrał ciało,
                  Jeszcze by w twojej duszy pozostało
                  Wiele dawnego - wszak zostało we mnie!
        300     Chociażbyś wrócił, po twoim pogrzebie
                  Jeszcze Krzyżacy poznaliby ciebie".
                  Słucha rycerstwo - to głos pustelnicy,
                  Spojrzą na kratę, zda się pochylona,
                  Zda się ku ziemi wyciągać ramiona,
                  Do kogoż? - Pusto w całej okolicy.
                  Z daleka tylko jakiś blask uderza,
                  Na kształt płomyka stalowej przyłbicy,
                  I cień na ziemi - czy to płaszcz rycerza?
                  Już znikło - pewnie złudzenie źrenicy,
        310     Pewnie jutrzenki błysnął wzrok rumiany,
                  Po ziemi ranne przemknęły tumany.

                  "Bracia!- rzekł Halban - dziękujmy niebiosom,
                  Pewnie wyroki niebios nas przywiodły,
                  Ufajmy wieszczym pustelnicy głosom.
                  Czy słyszeliście? - Wieszczba o Konradzie,
                  Konrad dzielnego imię Wallenroda.
                  Stójmy, brat bratu niechaj rękę poda,
                  Słowo rycerskie: na jutrzejszej radzie
                  On mistrzem naszym! " - "Zgoda - krzykną - zgoda!"

        320     I poszli krzycząc; długo po dolinie
                  Odgłos tryumfu i radości bije:
                  "Konrad niech żyje, Wielki Mistrz niech żyje!
                  Niech żyje Zakon! niech pogaństwo zginie!"

                  Halban pozostał mocno zamyślony,
                  Na wołających okiem wzgardy rzucił,
                  Spójrzał ku wieży i cichymi tony
                  Taką piosenkę odchodząc zanucił:


                  [PIEŚŃ]

                  Wilija, naszych strumieni rodzica,
        330     Dno ma złociste i niebieskie lica;
                  Piękna Litwinka, co jej czerpa wody,
                  Czystsze ma serce, śliczniejsze jagody.

                  Wilija w miłej kowieńskiej dolinie
                  Śród tulipanów i narcyzów płynie;
                  U nóg Litwinki kwiat naszych młodzianów,
                  Od róż kraśniejszy i od tulipanów.
                  Wilija gardzi doliny kwiatami,
                  Bo szuka Niemna, swego oblubieńca;
                  Litwince nudno między Litwinami,
        340     Bo ukochała cudzego młodzieńca.

                  Niemen w gwałtowne pochwyci ramiona,
                  Niesie na skały i dzikie przestworza,
                  Tuli kochankę do zimnego łona,
                  I giną razem w głębokościach morza.

                  I ciebie równie przychodzień oddali
                  Z ojczystych dolin, o Litwinko biedna!
                  I ty utoniesz w zapomnienia fali,
                  Ale smutniejsza, ale sama jedna.

                  Serce i potok ostrzegać daremnie,
        350     Dziewica kocha i Wilija bieży;
                  Wilija znikła w ukochanym Niemnie,
                  Dziewica płacze w pustelniczej wieży.

                  III

                  Gdy Mistrz praw świętych ucałował księgi,
                  Skończył modlitwę i wziął od komtura
                  Miecz i krzyż wielki, znamiona potęgi,
                  Wzniósł dumnie czoło, chociaż troski chmura
                  Ciążyła nad nim; wkoło okiem strzelił,
                  W którym się radość na pół z gniewem żarzy,
        360     I niewidziany gość na jego twarzy,
                  Uśmiech przeleciał, słaby i znikomy:
                  Jak blask, co chmurę poranną rozdzielił,
                  Zwiastując razem wschód słońca i gromy.

                  Ten zapał Mistrza, to groźne oblicze,
                  Napełnia serca otuchą, nadzieją;
                  Widzą przed sobą bitwy i zdobycze
                  I hojnie w myśli krew pogańską leją.
                  Takiemu władcy któż dostoi kroku?
                  Któż się nie zlęknie jego szabli, wzroku?-
        370     Drżyjcie Litwini! już się chwila zbliża,
                  Gdy z murów Wilna błyśnie znamię krzyża.

                  Nadzieje próżne. - Cieką dni, tygodnie,
                  Upłynął cały długi rok w pokoju;
                  Litwa zagraża, Wallenrod niegodnie
                  Ani sam walczy, ani śle do boju;
                  A gdy się zbudzi i cóś działać zacznie,
                  Stary porządek wywraca opacznie.
                  Woła, że Zakon z świętych wyszedł karbów,
                  Że bracia gwałcą przysiężone śluby;
        380     "Módlmy się - woła - wyrzeczmy się skarbów,
                  Szukajmy m cnotach i pokoju chluby!"
                  Narzuca posty, pokuty ciężary,
                  Uciech, wygody niewinnej zaprzecza;
                  Lada grzech ściga najsroższymi kary
                  Podziemnych lochów, wygnania i miecza.

                  Tymczasem Litwin, co przed laty z dala
                  Omijał bramy zakonnej stolicy,
                  Teraz dokoła wsi co noc podpala
                  I lud bezbronny chwyta z okolicy;
        390     Pod samym zamkiem dumnie się przechwala,
                  Że idzie na mszę do mistrza kaplicy;
                  Pierwszy raz dzieci z rodziców swych progu
                  Drżały na straszny dźwięk żmudzkiego rogu.

                  Kiedyż być może czas lepszy do wojny?-
                  Litwa szarpana wewnętrzną niezgodą;
                  Stąd dzielny Rusin, stąd Lach niespokojny,
                  Stąd krymskie chany lud potężny wiodą.
                  Witołd, zepchnięty od Jagiełły z tronu,
                  Przyjechał szukać opieki Zakonu;
        400     W nagrodę skarby i ziemie przyrzeka
                  I wsparcia dotąd nadaremnie czeka.

                  Szemrają bracia, gromadzi się rada,
                  Mistrza nie widać; Halban stary bieży,
                  W zamku, w kaplicy nie znalazł Konrada:
                  Gdzież on? - zapewne u narożnej wieży.
                  Śledzili bracia nocne jego kroki;
                  Wszystkim wiadomo: każdego wieczora,
                  Gdy ziemię grubsze osłaniają mroki,
                  On idzie błądzić po brzegach jeziora;


        410     Albo klęczący, przyparty do muru,
                  Okryty płaszczem, aż do białej zorzy
                  Świeci z daleka, jak posąg z marmuru,
                  I przez noc całą senność go nie zmorzy.
                  Częsta na cichy odgłos pustelnicy
                  Wstaje i ciche daje odpowiedzi;
                  Brzmienia ich z dala ucho nie dośledzi,
                  Lecz widać z blasku wstrząśnionej przyłbicy,
                  Rąk niespokojnych, podniesionej głowy,
                  Że jakieś ważne toczą się rozmowy.


        420     PIEŚŃ Z WIEŻY

                  Któż me westchnienia, kto me łzy policzy?
                  Czy już tak długie przepłakałam lata,
                  Czy tyle w piersiach i oczach goryczy,
                  Że od mych westchnień pordzawiała krata?-
                  Gdzie łza upadnie, w zimny głaz przecieka,
                  Jak gdyby w serce dobrego człowieka.

                  Jest wieczny ogień w zamku 5wentoroga,
                  Ten ogień żywią pobożne kapłany;
                  Jest wieczne źródło na górze Mendoga,
        430     To źródło żywią śniegi i tumany;
                  Nikt moich westchnień i łez nie podsyca,
                  A dotąd boli serce i źrenica.

                  Pieszczoty ojca, matki uściśnienia,
                  Zamek bogaty, kraina wesoła,
                  Dni bez tęsknoty, nocy bez marzenia;
                  Spokojność na kształt cichego anioła,
                  We dnie i w nocy, na polu i w domie
                  Strzegła mig z bliska, chociaż niewidomie.


                  Trzy piękne córki było nas u matki,
        440     A mnie najpierwej żądano w zamęście;
                  Szczęśliwa młodość, szczęśliwe dostatki,
                  Któż mi powiedział, że jest inne szczęście?
                  Piękny młodzieńcze! na coś mi powiedział
                  To, o czym w Litwie nikt pierwej nie wiedział?

                  O Bogu wielkim, o jasnych aniołach,
                  Kamiennych miastach, kędy wiara święta,
                  Gdzie lud w bogatych modli się kościołach
                  I kędy dziewic słuchają książęta,
                  Waleczni w boju, jak nasi rycerze,
        450     Czuli w miłości, jak nasi pasterze;

                  Gdzie człowiek, ziemne złożywszy pokrycie,
                  Z duszą ulata po rozkosznym niebie.
                  Ach, ja wierzyłam, bo niebieskie życie
                  Już przeczuwałam, gdym słuchała ciebie!
                  Ach, odtąd marze, w dobrych i złych losach,
                  Tylko o tobie, tylko o niebiosach.

                  Krzyż na twych piersiach oczy me weselił,
                  W nim oglądałam przyszłe szczęścia hasło,
                  Niestety! z krzyża gdy piorun wystrzelił,
        460     Wszystko dokoła ucichło, zagasło!
                  Nic nie żałuję, choć gorzkie łzy leję,
                  Boś wszystko odjął, zostawił nadzieję.



                  "Nadzieję!" - cichym powtórzyły echem
                  Brzegi jeziora, doliny i knieje.
                  Zbudził się Konrad i z dzikim uśmiechem:
                  "Gdzież jestem - wołał - tu słychać nadzieje?
                  Na co te pieśni? - Pomnę twoje szczęście;
                  Trzy piękne córki było was u matki,
                  Ciebie najpierwej żądano w zamęście...
        470     Biada, o biada wam, nadobne kwiatki!
                  Straszliwa żmija wkradła się do sadu,
                  A kędy piersią prześliźnie się błędną,
                  Usechną trawy i róże uwiędną,
                  I będą żółte jako piersi gadu!
                  Uciekaj myślą i dni przypominaj,
                  Które byś dotąd pędziła wesoło,
                  Gdyby... ty milczysz? - śpiewaj i przeklinaj;
                  Niechaj łza straszna, co głazy przecieka,
                  Nie ginie darmo; zdejmę szyszak z głowy,
        480     Tu niechaj spadnie, niech mi pali czoło,
                  Tu niechaj spadnie, jam cierpieć gotowy:
                  Chcęg znać zawczasu, co mig w piekle czeka!"


                  Głos z wieży
                  "Daruj, mój miły, daruj mi, jam winna.
                  Przyszedłeś późno, tęskno było czekać,
                  I mimowolnie jakaś pieśń dziecinna...
                  Precz mi z tą pieśnią! - miałażbym narzekać?-
                  Z tobą, mój luby, z tobąśmy przeżyli
                  Znikomą chwilę, lecz tej jednej chwili
        490     Nie będę mieniać z całą ziemian zgrają
                  Na ciche życie, przepędzone w nudzie.
                  Ty sam mówiłeś, że zwyczajni ludzie
                  Są jako konchy, co się w bagnie tają;
                  Ledwie raz na rok falą niepogody
                  Wypchnięte z mętnej pokażą się wody,
                  Otworzą usta, raz westchną ku niebu
                  I znowu wrócą do swego pogrzebu.
                  Nie, jam na takie szczęście nie stworzona!
                  Jeszcze w ojczyźnie, ciche pędząc życie,
        500     Nieraz w pośrodku towarzyszek grona
                  Za czymś tęskniłam i wzdychałam skrycie,
                  I czułam serca niespokojne bicie.
                  Nieraz z poziomej uciekałam łąki
                  I na najwyższym stanąwszy pagórku,
                  Myśliłam sobie: gdyby te skowronki
                  Ze skrzydeł swoich dały mi po piórku,
                  Poszłabym z nimi i tylko z tej góry
                  Chciałabym jeden mały kwiat uszczyknąć,
                  Kwiat niezabudki, a potem za chmury
        510     Lecieć wysoko! wysoko! i - zniknąć.
                  Tyś mię wysłuchał, ty skrzydły orlemi,
                  Monarcho ptaków, wzniosłeś mię do siebie!
                  Teraz, skowronki, o nic was nie proszę,
                  Bo gdzież ma lecieć, po jakie rozkosze,
                  Kto poznał Boga wielkiego na niebie
                  I kochał męża wielkiego na ziemi?"


                  Konrad
                  "Wielkość! i znowu wielkość, mój aniele!
                  Wielkość, dla której jęczymy w niedoli.
        520     Kilka dni jeszcze, niech serce przeboli,
                  Kilka dni tylko, już ich tak niewiele.
                  Stało się! próżno po czasie żałować!
                  Płaczmy - lecz niechaj drżą nieprzyjaciele,
                  Bo Konrad płakał, ażeby mordować.
                  Po coś tu przyszła, po co, moja droga!
                  Z klasztornych murów, z świątyni pokoju?-
                  Jam cię poświęcił na usługi Boga;
                  Nie lepiejż było w świętych jego murach,
                  Z dala ode mnie płakać i umierać,
        530     Niż tu, w krainie kłamstwa i rozboju,
                  W grobowej wieży, w powolnych torturach,
                  Konać i oczy samotne otwierać,
                  I przez niezłomne tej kraty okucia
                  Pomocy żebrać? - A ja słuchać muszę,
                  Patrzeć na długą skonania katuszę,
                  Stojąc z daleka, i kląć moję duszę,
                  Że w niej są jeszcze ostatki uczucia!"

                  Głos z wieży
                  "Jeśli narzekasz, nie przychodź tu więcej;
        540     Chociażbyś przyszedł, błagał najgoręcej,
                  Już nie usłyszysz! już okno zamykam,
                  Spuszczę się znowu w moję wieżę ciemną,
                  Niechaj w milczeniu gorzkie łzy połykam.
                  Bądź zdrów na wieki, bądź zdrów, mój jedyny!
                  I niech zaginie pamięć tej godziny,
                  W której nie miałeś litości nade mną".

                  Konrad
                  "Więc ty miej litość, ty jesteś aniołem,
                  Stój, a jeżeli prośba cię nie wstrzyma,
        550     O ten róg wieży uderzę się czołem,
                  Będę cię błagał skonaniem Kaima".


                  Głos z wieży
                  "0, miejmy litość nad sobą samemi,
                  Pomnij, mój luby, że jak ten świat wielki,
                  Dwoje nas tylko na ogromnej ziemi
                  Na morzach piasku dwie rosy kropelki;
                  Że, lada wietrzyk, z ziemnego padołu
                  Znikniem na zawsze, ach! gińmyż pospołu!
                  Nie na to przyszłam, ażeby cię dręczyć;
        560     Nie chciałam przyjąć święcenia kapłanek,
                  Bo niebu serca nie śmiałam zaręczyć,
                  Póki w nim ziemski panował kochanek;
                  Pragnęłam zostać w klasztorze i skromnie
                  Oddać dni moje zakonnic usłudze,
                  Lecz tam bez ciebie wszystko wokoło mnie
                  Było tak nowe, tak dzikie, tak cudze.
                  Wspomniałam sobie, że po latach wielu
                  Miałeś powrócić do Maryi-grodu,
                  Szukając zemstę na nieprzyjacielu
        570     I broniąc sprawę biednego narodu.
                  Kto czeka, lata myślami ukraca;
                  Mówiłam sobie: on już może wraca,
                  Może już wrócił; czyż nie wolno żądać,
                  Gdy mam żyjąca zakopać się w grobie,
                  Abym cię mogła raz jeszcze oglądać,
                  Abym przynajmniej umarła przy tobie!
                  Pójdę więc - rzekłam - w pustelniczym domku,
                  Około drogi, na skały ułomku,
                  Zamknę się sama: może rycerz jaki,
        580     Koło mej chatki przechodzący blisko,
                  Wymówi czasem kochanka nazwisko,
                  Może pomiędzy obcymi szyszaki
                  Ujrzę znak jego: niech odmieni zbroje,
                  Niechaj na tarczę obce godła kładnie,
                  Niech twarz odmieni, jeszcze serce moje,
                  Z daleka nawet, kochanka odgadnie.
                  I gdy go ciężka powinność przymusza
                  Wszystko dokoła wyniszczać i krwawić,
                  Wszyscy go przeklną, będzie jedna dusza,
        590     Co mu z daleka śmie pobłogosławić!
                  Tu mój obrałam domek i grobowiec,
                  W cichej ustroni, kędy świętokradzki
                  Mych jęków nie śmie podsłuchać wędrowiec.
                  Ty, wiem, iż lubisz samotne przechadzki;
                  Myśliłam sobie: on może z wieczora
                  Wybieży z dala od swych towarzyszy,
                  Pomówić z wiatrem i z falą jeziora,
                  Pomyśli o mnie i głos mój usłyszy.
                  Niebo spełniło niewinne życzenia;
        600     Przyszedłeś, moje zrozumiałeś pienia.
                  Dawniej prosiłam, by mig twym obrazem
                  Pocieszały, choć obraz był niemy;
                  Dziś ile szczęścia I dziś możemy razem-
                  Razem zapłakać..."

                  Konrad
                  "I cóż wypłaczemy?-
                  Płakałem, pomnisz, kiedy się wydarłem
                  Na wieki wieków z twojego objęcia,
                  Gdy dobrowolnie dla szczęścia umarłem,
        610     Ażeby krwawe spełnić przedsięwzięcia.
                  Już uwieńczone zbyt długie męczeństwo,
                  Teraz stanąłem u życzeń mych celu,
                  Mogę się zemścić na nieprzyjacielu;
                  A ty mi przyszłaś wydzierać zwycięstwo.
                  Odtąd jak znowu z okna twej wieżycy
                  Spójrzałaś na mnie, w całym kręgu świata
                  Znowu nic nie ma dla mojej źrenicy,
                  Tylko jezioro i wieża, i krata.
                  Wkoło mnie wszystko wre wojny rozruchem;
        620     Śród trąb odgłosu, śród oręża szczęku
                  Ja niecierpliwym, wytężonym uchem
                  Szukam ust twoich anielskiego dźwięku,
                  I dzień mój cały jest oczekiwaniem,
                  A gdy wieczornej doczekam się pory,
                  Chcę ją przedłużyć rozpamiętywaniem;
                  Ja życie moje liczę na wieczory.
                  Tymczasem Zakon spoczynkowi łaje,
                  O wojnę prosi, własnej żąda zguby,
                  I mściwy Halban wytchnąć mi nie daje:
        630     Albo dawniejsze przypomina śluby,
                  Wyrznięte sioła i zniszczone kraje,
                  Albo gdy nie chcę skargi jego słuchać,
                  Jednym westchnieniem, skinieniem, oczyma,
                  Umie przygasłą chęć zemsty rozdmuchać.
                  Wyrok mój zda się przybliżać do końca,
                  Nic już Krzyżaków od wojny nie wstrzyma.
                  Wczoraśmy z Rzymu odebrali gońca,
                  Z różnych stron świata niezliczone chmury,
                  Pobożny zapał w pole nagromadził,
        640     Wszyscy wołają, abym ich prowadził
                  Z mieczem i krzyżem na wileńskie mury.
                  A przecież - wyznam ze wstydem! w tej chwili,
                  Kiedy się ważą narodów wyroki,
                  Myślę o tobie, wynajduję zwłoki,
                  Żebyśmy jeszcze dzień jeden przeżyli.
                  Młodości! jakże wielkie twe ofiary!
                  Jam miłość, szczęście, jam niebo za młodu
                  Umiał poświęcić dla sprawy narodu,
                  Z żalem, lecz z męstwem! a dzisiaj ja stary,
        650     Dzisiaj powinność, rozpacz, wola boża
                  Pędzą mię w pole! a ja siwej głowy
                  Nie śmiem oderwać od tych ścian podnoża,
                  Ażeby twojej nie stracić - rozmowy!"

                  Umilknął; z wieży słychać tylko jęki;
                  W milczeniu długie przeciekły godziny,
                  Noc rozrzedniała i promyk jutrzeńki
                  Już zarumienił lica cichej wody;
                  Pomiędzy liściem drzemiącej krzewiny
                  Ze szmerem ranne przewiewały chłody,
        660     Ptaszęta cichym ozwały się pieniem,
                  Umilkły znowu - i długim milczeniem
                  Znać dają, że się zbudziły za wcześnie.
                  Konrad powstaje, wzniosł ku wieży czoło,
                  Długo na kratę poglądał boleśnie;
                  Słowik zanucił, Konrad naokoło
                  Spojrzał: już ranek; - opuścił przyłbicy,
                  W szerokie zwoje płaszcza twarz obwinął,
                  Skinieniem ręki żegna pustelnicy
                  I w krzakach zginął.
        670     Tak duch piekielny od wrót pustelnika
                  Na odgłos dzwonu porannego znika.


                  IV


                  UCZTA

                  Był dzień patrona, uroczyste święto,
                  Komtury z braćmi do stolicy jadą,
                  Białe chorągwie na wieżach zatknięto.
                  Konrad rycerzy ma uczcić biesiadą.

                  Sto białych płaszczów powiewa za stołem,
                  Na każdym płaszczu czerni się krzyż długi:
        680     To byli bracia, a za nimi kołem
                  Młodzi giermkowie stoją dla posługi.

                  Konrad na czele, po lewicy tronu
                  Wziął miejsce Witold ze swymi hetmany;
                  Dawniej był wrogiem, dziś gościem Zakonu,
                  Przeciwko Litwie sojuszem związany.

                  Już Mistrz powstawszy daje uczty hasło:
                  "Cieszmy się w Panu!" - wnet puchary błysły.
                  "Cieszmy się w Panu!" - tysiąc głosów wrzasło,
                  Srebra zabrzmiały, strugi mina trysły.

        690     Wallenrod usiadł i na łokciu wsparty
                  Słuchał z pogardą nieprzystojnych gwarów;
                  Umilkła wrzawa, ledwie ciche żarty
                  Gdzieniegdzie przerwą lekki dźwięk pucharów.

                  "Cieszmy się - rzecze - cóż to, bracia moi,
                  Tak-że rycerzom cieszyć się przystoi?-
                  Zrazu wrzask pijany, a teraz szmer cichy;
                  Mamyż ucztować jak zbójce lub mnichy? -

                  "Inne zwyczaje były za mych czasów,
                  Kiedy na pełnym trupów bojowisku,
        700     Śród gór kastylskich lub finlandzkich lasów,
                  Przy obozowym piliśmy ognisku.

                  "Tam były pieśni! Między waszym gminem
                  Czyż nie ma barda albo menestrela?-
                  Serce człowieka wino rozwesela,
                  Ale piosenka jest dla myśli winem".

                  Zarazem różni śpiewacy powstali:
                  Tam Włoch otyły słowiczymi tony
                  Konrada męstwo i pobożność chwali;
                  Ówdzie trubadur od brzegów Garony
        710     Opiewa dzieje miłośnych pasterzy,
                  Zaklętych dziewic i błędnych rycerzy.

                  Wallenrod drzemał, piosenki ustały;
                  Nagle zbudzony przerwanym łoskotem,
                  Cisnął Włochowi trzos ładowny złotem:
                  "Mnie - rzekł - jednemu śpiewałeś pochwały,
                  Jeden nie może dać innej nagrody.
                  Weź i pójdź z oczu! Ów trubadur młody,
                  Który piękności i miłości służy,
                  Niechaj daruje, że w rycerskim gronie
        720     Dziewicy nie masz, co by mu na łonie
                  Wdzięczna przypięła marny kwiatek róży.

                  "Tu róże zwiędły, innego chcę barda,
                  Zakonnik-rycerz, innej chcę piosenki,
                  Niechaj mi będzie tak dzika i twarda
                  Jak hałas rogów i oręża szczęki,
                  I tak ponura jak klasztorne ściany,
                  I tak ognista jak samotnik pjany.

                  "Dla nas, co święcim i mordujem ludzi,
                  Mordercza piosnka niech świętość ogłasza,
        730     Niechaj rozczula i gniewa, i nudzi,
                  I znowu niechaj znudzonych przestrasza.
                  Takie jest życie - taka piosnka nasza.
                  Kto ją zaśpiewa? kto? " -" Ja" - odpowiedział
                  Sędziwy starzec, który u podwojów
                  Między giermkami i paziami siedział,
                  Prusak czy Litwin, jak widać ze strojów;
                  Brodę miał gęstą, wiekiem ubieloną,
                  Głowę obwiewa ostatek siwizny,
                  Czoło i oczy zakryte zasłoną,
        740     W twarzy wyryte łat i cierpień blizny.

                  W prawicy starą lutnię pruską nosił,
                  A lewą rękę wyciągnął do stoła
                  I tym skinieniem posłuchania prosił.
                  Ucichli wszyscy. - "Ja śpiewam - zawoła.-
                  Dawniej Prusakom i Litwie śpiewałem;
                  Dziś jedni legli w ojczyzny obronie,
                  Drudzy, żyć nie chcąc po ojczyzny zgonie,
                  Dobić się wolą nad jej martwym ciałem,
                  Jak sługi wierne w dobrym i złym losie
        750     Giną na swego dobroczyńcy stosie;
                  Inni sromotnie po lasach się kryją,
                  Inni, jak Witold, między wami żyją.

                  "Ale po śmierci, Niemcy, wy to wiecie,
                  Sami spytajcie niecnych zdrajców kraju,
                  Co oni poczną gdy na tamtym świecie,
                  Wskazani wiecznym ogniom na pożarcie,
                  Zechcą swych przodków wywoływać z raju,
                  Jakim językiem poproszą o wsparcie?
                  Czy w ich niemieckiej barbarzyńskiej mowie
        760     Głos dzieci swoich uznają przodkowie?

                  "O dzieci, jaka Litwinom sromota!
                  Żaden mi, żaden nie przyniosł obrony,
                  Gdy od ołtarza, stary wajdelota,
                  Byłem w niemieckich kajdanach wleczony.
                  Samotny w obcej ziemi zestarzałem,
                  Śpiewak, niestety! śpiewać nie mam komu;
                  Na Litwę patrząc oczy wypłakałem
                  Dzisiaj jeżeli chcę westchnąć do domu,
                  Nie wiem, gdzie leży mój dóm ulubiony,
        770     Czy tam, czy owdzie, czyli z tamtej strony.

                  "Tu tylko, w sercu, tu się ochroniło,
                  Co w mej ojczyźnie najlepszego było,
                  I te ubogie dawnych skarbów szczątki
                  Weźcie mi, Niemcy, weźcie mi pamiątki!

                  "Jak zwyciężony rycerz na igrzysku
                  Zachowa życie, ale cześć utraca;
                  I dni wzgardzone wlekąc w pośmiewisku,
                  Znowu do swego zwycięży powraca;
                  I raz ostatni wytężając ramię,
        780     Broń swą pod jego stopami rozłamie:

                  "Tak mię ostatnia natchnęła ochota,
                  Jeszcze do lutni ośmieliłem rękę,
                  Niech wam ostatni w Litwie wajdelota
                  Nuci ostatnią litewską piosenkę".

                  Skończył i czekał Mistrza odpowiedzi,
                  Czekają wszyscy w milczeniu głębokiem,
                  Konrad badawczym i szyderczym okiem
                  Witolda liców i poruszeń śledzi.

                  Postrzegli wszyscy, kiedy wajdelota
        790     Mówił o zdrajcach, jak. się Witold mienił,
                  Zsiniał, pobladnął, znowu się czerwienił,
                  Dręczy go równie i gniew, i sromota,
                  Na koniec, szablę ściskając u boku,
                  Idzie, zdziwioną gromadę roztrąca,
                  Spójrzał na starca, zahamował kroku,
                  I chmura gniewu, nad czołem wisząca,
                  Opadła nagle w bystrym łez potoku;
                  Powrócił, usiadł, płaszczem twarz zasłania
                  I w tajemnicze utonął dumania.

        800     A Niemcy z cicha: "Czyliż do biesiady
                  Przypuszczać mamy żebrające dziady?
                  Kto słucha pieśni i kto je rozumie?" -
                  Takie odgłosy w biesiadniczym tłumie
                  Coraz żywszymi przerywano śmiechy;
                  Paziowie krzyczą świstając w orzechy:
                  "Oto jest nuta Litewskiego śpiewu".

                  Wtem Konrad powstał: "Waleczni rycerze!
                  Dziś Zakon, wedle starego zwyczaju,
                  Od miast i książąt podarunki bierze;
        810     Jak winne hołdy z podległego kraju,
                  Żebrak wam piosnkę przynosi w ofierze;
                  Złożenia hołdu nie brońmy starcowi,
                  Weźmijmy piosnkę, będzie to grosz wdowi.

                  "Pośród nas widzim książęcia Litwinów,
                  Gośćmi Zakonu są jego wodzowie,
                  Miło im będzie pamięć dawnych czynów
                  Słyszeć, w ojczystej odświeżoną mowie.
                  Kto nie rozumie, niechaj się oddali;
                  Ja czasem lubię te posępne jęki
        820     Niezrozumiałej litewskiej piosenki,
                  Jak lubię łoskot rozhukanej fali
                  Albo szmer cichy wiosennego deszczu;
                  Przy nich spać miło. - Śpiewaj, stary wieszczu!"


                  PIEŚŃ WAJDELOTY

                  Kiedy zaraza Litwę ma uderzyć,
                  Jej przyjście wieszcza odgadnie źrenica;
                  Bo jeśli słuszna wajdelotom mierzyć,
                  Nieraz na pustych smętarzach i błoniach
                  Staje widomie morowa dziewica,
        830     W bieliźnie, z wiankiem ognistym na skroniach,
                  Czołem przenosi białowieskie drzewa,
                  A w ręku chustką skrwawioną powiewa.

                  Strażnicy zamków oczy pod hełm kryją,
                  A psy wieśniaków, zarywszy pysk w ziemi,
                  Kopią, śmierć wietrzą i okropnie wyją.
                  Dziewica stąpa kroki złowieszczemi
                  Na sioła, zamki i bogate miasta;
                  A ile razy krwawą chustką skinie,
                  Tyle pałaców zmienia się w pustynie,
        840     Gdzie nogą stąpi, świeży grób wyrasta.

                  Zgubne zjawisko! - Ale więcej zguby
                  Wróżył Litwinom od niemieckiej strony
                  Szyszak błyszczący ze strusimi czuby
                  I płaszcz szeroki, krzyżem naczerniony.

                  Gdzie przeszły stopy takiego widziadła,
                  Niczym jest klęska wiosek albo grodów:
                  Cała kraina, w mogiłę zapadła.
                  Ach! kto litewską duszę mógł ochronić,
                  Pójdź do mnie, siądziem na grobie narodów,
        850     Będziemy dumać, śpiewać i łzy ronić.

                  O wieści gminna! ty arko przymierza
                  Między dawnymi i młodszymi laty:
                  W tobie lud składa broń swego rycerza,
                  Swych myśli przędzę i swych uczuć kwiaty.

                  Arko! tyś żadnym niezłamana ciosem,
                  Póki cię własny twój lud nie znieważy;
                  O pieśni gminna, ty stoisz na straży
                  Narodowego pamiątek kościoła,
                  Z archanielskimi skrzydłami i głosem -
        860     Ty czasem dzierżysz i miecz archanioła.

                  Płomień rozgryzie malowane dzieje,
                  Skarby mieczowi spustoszą złodzieje,
                  Pieśń ujdzie cało, tłum ludzi obiega;
                  A jeśli podłe dusze nie umieją
                  Karmić ją żalem i poić nadzieją,
                  Ucieka w góry, do gruzów przylega
                  I stamtąd dawne opowiada czasy.
                  Tak słowik z ogniem zajętego gmachu
                  Wyleci, chwilę przysiądzie na dachu:
        870     Gdy dachy runą, on ucieka w lasy
                  I brzmiącą piersią nad zgliszcza i groby
                  Nuci podróżnym piosenkę żałoby

                  Słuchałem piosnek - nieraz kmieć stoletni,
                  Trącając kości żelazem oraczem,
                  Stanął i zagrał na wierzbowej fletni
                  Pacierz umarłych; lub rymownym płaczem
                  Was głosił, wielcy ojcowie - bezdzietni.
                  Echa mu wtórzą, ja słuchałem z dala,
                  Tym mocniej widok i piosnka rozżala,
        880     Żem był jedynym widzem i słuchaczem.

                  Jako w dzień sądny z grobowca wywoła
                  Umarłą przeszłość trąba archanioła,
                  Tak na dźwięk pieśni kości spod mej stopy
                  W olbrzymie kształty zbiegły się i zrosły.
                  Z gruzów powstają kolumny i stropy,
                  Jeziora puste brzmią licznymi wiosły
                  I widać zamków otwarte podwoje,
                  Korony książąt, wojowników zbroje,
                  Śpiewają wieszcze, tańczy dziewic grono -
        890     Marzyłem cudnie, srodze mig zbudzono!

                  Zniknęły lasy i ojczyste góry.
                  Myśl znużonymi ulatując pióry
                  Spada, w domową tuli się zaciszę;
                  Lutnia umilkła w otrętwiałym ręku,
                  Śród żałośnego spółrodaków jęku
                  Często przeszłości głosu nie dosłyszę!
                  Lecz dotąd iskry młodego zapału
                  Tlą w głębi piersi, nieraz ogień wzniecą,
                  Duszę ożywią i pamięć oświecą.
        900     Pamięć naówczas, jak lampa z kryształu
                  Ubrana pędzlem w malowne obrazy,
                  Chociaż ją zaćmi pył i liczne skazy,
                  Jeżeli świecznik postawisz w jej serce,
                  Jeszcze świeżością barwy znęci oczy,
                  Jeszcze na ścianach pałacu roztoczy
                  Kraśne, acz nieco przyćmione kobierce

                  Gdybym był zdolny własne ognie przelać
                  W piersi słuchaczów i wskrzesić postaci
                  Zmarłej przeszłości; gdybym umiał strzelać
        910     Brzmiącymi słowy do serca spółbraci:
                  Może by jeszcze w tej jedynej chwili,
                  Kiedy ich piosnka ojczysta poruszy,
                  Uczuli w sobie dawne serca bicie,
                  Uczuli w sobie dawną wielkość duszy
                  I chwilę jednę tak górnie przeżyli,
                  Jak ich przodkowie niegdyś całe życie.

                  Lecz po co zbiegłe wywoływać wieki? -
                  I swoich czasów śpiewak nie obwini,
                  Bo jest mąż wielki, żywy, niedaleki,
        920     O nim zaśpiewam, uczcie się, Litwini!

                  * * *

                  Umilknął starzec i dokoła słucha,
                  Czy Niemcy dalej pozwolą mu śpiewać;
                  W sali dokoła była cichość głucha,
                  Ta zwykła wieszczów na nowo zagrzewać.
                  Zaczął więc piosnkę, ale innej treści,
                  Bo głos na spadki wolniejsze rozmierzał,
                  Po strunach słabiej i nadziej uderzał
                  I z hymnu zstąpił do prostej powieści.


        930     POWIEŚĆ WAJDELOTY

                  Skąd Litwini wracali? - Z nocnej wracali wycieczki,
                  Wieźli łupy bogate, w zamkach i cerkwiach zdobyte.
                  Tłumy brańców niemieckich z powiązanymi rękami,
                  Ze stryczkami na szyjach, biegną przy koniach zwyciężców;
                  Poglądają ku Prusom i zalewają się łzami,
                  Poglądają na Kowno - i polecają się Bogu.
                  W mieście Kownie pośrodku ciągnie się błonie Peruna,
                  Tam książęta litewscy, gdy po zwycięstwie wracają,
                  Zwykli rycerzy niemieckich palić na stosie ofiarnym.
        940     Dwaj rycerze pojmani jadą bez trwogi do Kowna,
                  Jeden młody i piękny, drugi latami schylony.
                  Oni sami śród bitwy hufce niemieckie rzuciwszy
                  Między Litwinów uciekli; książę Kiejstut ich przyjął,
                  Ale strażą otoczył, w zamek za sobą prowadził.
                  Pyta, z jakiej krainy, w jakich zamiarach przybyli.

                  "Nie wiem - rzecze młodzieniec - jaki mój ród
                  i nazwisko,
                  Bo dziecięciem od Niemców byłem w niewolą schwytany.
                  Pomnę tylko, że kędyś w Litwie śród miasta wielkiego
        950     Stał dóm moich rodziców; było to miasto drewniane,
                  Na pagórkach wyniosłych, dóm był z cegły czerwonej.
                  Wkoło pagórków na błoniach puszcza szumiała jodłowa.
                  Środkiem lasów daleko białe błyszczało jezioro.
                  Razu jednego w nocy wrzask nas ze snu przebudził,
                  Dzień ognisty zaświtał w okna, trzaskały się szyby,
                  Kłęby dymu buchnęły po gmachu, wybiegliśmy w bramę,
                  Płomień wiał po ulicach, iskry sypały się gradem,
                  Krzyk okropny "Do broni f Niemcy są w mieście, do broni !"
                  Ojciec wypadł z orężem, wypadł i więcej nie wrócił.
        960     Niemcy wpadli do domu, jeden wypuścił się za mną,
                  Zgonił, pozwał mię na. koń; nie wiem, co stało się dalej,
                  Tylko krzyk mojej matki długo, długo słyszałem.
                  Pośród szczęku oręża, domów runących łoskotu,
                  Krzyk ten ścigał mnie długo, krzyk ten pozostał w mym uchu.
                  Teraz jeszcze gdy widzę pożar i słyszę wołania,
                  Krzyk ten budzi się w duszy, jako echo w jaskini
                  Za odgłosem piorunu; oto jest wszystko, co z Litwy,
                  Co od rodziców wywiozłem. W sennych niekiedy marzeniach
                  Widzę postać szanowną matki i ojca, i braci,
        970     Ale coraz to dalej jakaś mgła tajemnicza
                  Coraz grubsza i coraz ciemniej zasłania ich rysy.
                  Lata dzieciństwa płynęły, żyłem śród Niemców jak Niemiec,
                  Miałem imię Waltera, Alfa nazwisko przydano;
                  Imię było niemieckie, dusza litewska została,
                  Został żal po rodzinie, ku cudzoziemcom nienawiść,
                  Winrych, mistrz krzyżacki, chował mig w swoim pałacu,
                  On sam do chrztu mię trzymał, kochał i pieścił jak syna.
                  Jam się nudził w pałacach, z kolan Winrycha uciekał
                  Do wajdeloty starego. Wówczas pomiędzy Niemcami
        980     Był wajdelota litewski, wzięty w niewolą przed laty,
                  Służył tłumaczem wojsku. Ten, gdy się o mnie dowiedział,
                  Żem sierota i Litwin, często mię wabił do siebie,
                  Rozpowiadał o Litwie, duszę stęsknioną otrzeźwiał
                  Pieszczotami i dźwiękiem mowy ojczystej, i pieśnią.
                  On mię często ku brzegom Niemna sinego prowadził,
                  Stamtąd lubiłem na miłe góry ojczyste poglądać.
                  Gdyśmy do zamku wracali, starzec łzy mi ocierał,
                  Aby nie wzbudzić podejrzeń; łzy mi ocierał, a zemstę
                  Przeciw Niemcom podniecał. Pomnę jak w zamek wróciwszy
        990     Nóż ostrzyłem tajemnie; z jaką zemsty rozkoszą
                  Rznąłem kobierce Winrycha lub kaleczyłem zwierciadła,
                  Na tarcz jego błyszczącą piasek miotałem i plwałem.
                  Potem w łatach młodzieńczych częstośmy z portu Kłejpedy
                  W łódkę ze starcem siadali brzegi litewskie odwiedzać.
                  Rwałem kwiaty ojczyste, a czarodziejska ich wonia
                  Tchnęła w duszę jakoweś dawne i ciemne wspomnienia.
                  Upojony tą wonią, zdało się, że dzieciniałem,
                  Że w ogrodzie rodziców z braćmi igrałem małymi.
                  Starzec pomagał pamięci; on piękniejszymi słowami
        1000    Niżli zioła i kwiaty przeszłość szczęśliwą malował:
                  Jak by miło w ojczyźnie, pośród przyjaciół i krewnych,
                  Pędzić chwile młodości; ileż to dzieci litewskich
                  Szczęścia takiego nie znają płacząc w kajdanach Zakonu.
                  To słyszałem na błoniach; lecz na wybrzeżach Połągi,
                  Gdzie grzmiącymi piersiami białe roztrącą się morze
                  I z pienistej gardzieli piasku strumienie wylewa:
                  "Widzisz - mawiał mi starzec - łąki nadbrzeżnej kobierce,
                  Już je piasek obleciał; widzisz te zioła pachnące,
                  Czołem silą się jeszcze przebić śmiertelne pokrycie,
        1010    Ach! daremnie, bo nowa żwiru nasuwa się hydra,
                  Białe płetwy roztacza, lądy żyjące podbija
                  I rozciąga dokoła dzikiej królestwo pustyni.
                  Synu, plony wiosenne, żywo do grobu wtrącone,
                  To są ludy podbite, bracia to nasi Litwini;
                  Synu, piaski z zamorza burzą pędzone - to Zakon".
                  Serce bolało słuchając; chciałem mordować Krzyżaków
                  Albo do Litwy uciekać; starzec hamował zapędy.
                  "Wolnym rycerzom - powiadał - wolno wybierać oręże
                  I na polu otwartym bić się równymi siłami;
        1020    Tyś niewolnik, jedyna broń niewolników - podstępy.
                  Zostań jeszcze i przejmij sztuki wojenne od Niemców,
                  Staraj się zyskać ich ufność, dalej obaczym, co począć".
                  Byłem posłuszny starcowi, szedłem z wojskami Teutonów;
                  Ale w pierwszej potyczce ledwiem obaczył chorągwie,
                  Ledwiem narodu mojego pieśni wojenne usłyszał,
                  Poskoczyłem ku naszym, starca za sobą przywodzę,
                  Jako sokół wydarty z gniazda i w klatce żywiony,
                  Choć srogimi mękami łowcy odbiorą mu rozum
                  I puszczają, ażeby braci sokołów wojował,
        1030    Skoro wzniesie się w chmury, skoro pociągnie oczyma
                  Po niezmiernych obszarach swojej błękitnej ojczyzny,
                  Wolnym odetchnie powietrzem, szelest swych skrzydeł
                  usłyszy:
                  Pójdź, myśliwcze, do domu, z klatką nie czekaj sokoła".

                  Skończył młodzieniec; a Kiejstut słuchał ciekawie, słuchała
                  Córa Kiejstuta, Aldona, młoda i piękna jak bóstwo.
                  Jesień płynie, z jesienią ciągną się długie wieczory;
                  Kiejstutówna, jak zwykle, w sióstr i rówiennic orszaku
                  Za krośnami usiada albo się bawi przędziwem;
        1040    A gdy igły migocą, toczą się chybkie wrzeciona,
                  Walter stoi i prawi cuda o krajach niemieckich
                  I o swojej młodości. Wszystko, co Walter powiadał,
                  Łowi uchem dziewica, myślą łakomą połyka;
                  Wszystko umie na pamięć, nieraz i we śnie powtarza.
                  Walter mówił, jak wielkie zamki i miasta za Niemnem,
                  Jakie bogate ubiory, jakie wspaniałe zabawy,
                  Jak na gonitwach waleczni kopije kruszą rycerze,
                  A dziewice z krużganków patrzą i wieńce przyznają.
                  Walter mówił o wielkim Bogu, co włada za Niemnem,
        1050    I o niepokalanej Syna Bożego Rodzicy,
                  Której postać anielską w cudnym pokazał obrazku.
                  Ten obrazek młodzieniec nosił pobożnie na piersiach:
                  Dziś Litwince darował, gdy ją do wiary nawracał,
                  Gdy pacierze z nią mówił; chciał wszystkiego nauczyć,
                  Co sam umiał; niestety, on ją i tego nauczył,
                  Czego dotąd nie umiał: on nauczył ją kochać.
                  I sam uczył się wiele; z jakim rozkosznym wzruszeniem
                  Słyszał z ust jej litewskie już zapomniane wyrazy.
                  Z każdym wskrzeszonym wyrazem budzi się nowe uczucie
        1060    Jako iskra z popiołu; były to słodkie imiona
                  Pokrewieństwa, przyjaźni, słodkiej przyjaźni, i jeszcze
                  Słodszy wyraz nad wszystko, wyraz miłości, któremu
                  Nie masz równego na ziemi, oprócz wyrazu - ojczyzna.

                  "Skądże - pomyślał Kiejstut - nagła w mej córce
                  odmiana ?
                  Gdzie jej dawna wesołość, gdzie jej dziecinne rozrywki? -
                  W święto wszystkie dziewice idą zabawiać się tańcem,
                  Ona siedzi samotna, albo z Walterem rozmawia.
                  W dzień powszedni dziewice trudnią się igłą lub krośną,
        1070    Jej z rąk igła wypada, nici plątają się w krośnach,
                  Sama nie widzi, co robi, wszyscy mi to powiadają.
                  Wczora postrzegłem, że róży kwiatek wyszyła zielono,
                  A listeczki czerwonym umalowała jedwabiem.
                  Jakże mogłaby widzieć, kiedy jej oczy i myśli
                  Tylko oczu Waltera, rozmów Waltera szukają.
                  Ile razy zapytam, gdzie ona poszła? - w dolinę;
                  Skąd powraca? - z doliny; cóż w tej dolinie? - młodzieniec
                  Ogród dla niej zasadził. Jestże ten ogród piękniejszy
                  Niżli me sady zamkowe? - (Pyszne Kiejstut miał sady,
        1080    Pełne jabłek i gruszek, dziewic kowieńskich ponęta).
                  Nie ogródek to wabi; zimą widziałem jej okna,
                  Cała szyba tych okien, co obrócone do Niemna,
                  Czysta jakby śród maja, lód nie zaciemnił kryształu;
                  Walter chodzi tamtędy, pewnie siedziała u okna
                  I gorącym westchnieniem lody na szybach stopiła.
                  Ja myślałem, że on ją czytać i pisać nauczy,
                  Słysząc, że wszyscy książęta dzieci swe uczyć zaczęli;
                  Chłopiec dobry, waleczny, jak ksiądz w pismach ćwiczony,
                  Mamże go z domu wypędzić? on tak potrzebny dla Litwy:
        1090    Hufce najlepiej szykuje, sypie najlepiej okopy,
                  Broń piorunową urządza, jeden mi staje za wojsko.
                  Pójdź, Walterze, bądź zięciem moim i bij się za Litwę!"

                  Walter pojął Aldonę. - Niemcy, wy pewnie myślicie,
                  Że tu koniec powieści; w waszych miłośnych romansach
                  Gdy się rycerze pożenią, kończy trubadur piosenkę,
                  Tylko dodaje, że żyli długo i byli szczęśliwi.
                  Walter kochał swą żonę, lecz miał duszę ślachetną;
                  Szczęścia w domu nie znalazł, bo go nie było w ojczyźnie.

                  Ledwie śniegi ponikły, pierwszy zanucił skowronek,
        1100    Innym krajom skowronek miłość i rozkosz obwieszcza,
                  Biednej Litwie co roku wróży pożary i rzezie;
                  Ciągną szeregi krzyżowe niezliczonymi tłumami,
                  Już od gór zaniemeńskich echo do Kowna zanosi
                  Wojska mnogiego hałasy, chrzęst zbrój, rżenia rumaków.
                  Jak mgła spuszcza się obóz, błonia szeroko zalega,
                  Tu i ówdzie migocą straży naczelnych proporce
                  Jak łyskania przed burzą. Niemcy stanęli na brzegu,
                  Mosty po Niemnie rzucili, Kowno dokoła oblegli.
                  Dzień w dzień od taranów walą się mury i baszty,
        1110    Noc w noc miny burzące kopią się w ziemi jak krety,
                  Pod niebiosami ognistym unosi się bomba polotem
                  I jak sokoł na ptaki z góry na dachy uderza.
                  Kowno w gruzy runęło - Litwa do Kiejdan uchodzi;
                  W gruzach runęły Kiejdany - Litwa po górach i lasach
                  Broni się; Niemcy dalej ciągną plądrując i paląc.

                  Kiejstut z Walterem pierwsi w bitwach, ostatni w odwrocie.
                  Kiejstut zawsze spokojny; od dzieciństwa przywyknął
                  Bić się z nieprzyjacielem, wpadać, zwyciężać, uciekać.
                  Wiedział, że jego przodkowie zawsze z Niemcami walczyli,
        1120    Idąc w ślady swych przodków bił się i nie dbał o przyszłość.
                  Inne były Waltera myśli; schowany śród Niemców,
                  Znał potęgę Zakonu; wiedział, że mistrza wezwanie
                  Z całej Europy wyciąga skarby, oręże i wojska.
                  Prusy broniły się niegdyś, starły Prusaków Teutony,
                  Litwa pierwej czy później równej ulegnie kolei;
                  Widział niedolę Prusaków, drżał nad przyszłością Litwinów.
                  "Synu - Kiejstut zawoła - zgubnym ty jesteś prorokiem;
                  Z oczu mi zdarłeś zasłonę, aby otchłanie pokazać.
                  Kiedy ciebie słuchałem, zda się, że ręce osłabły,
        1130    I z nadzieją zwycięstwa z piersi uciekła odwaga.
                  Cóż poczniemy z Niemcami?" - "Ojcze - Walter powiadał -
                  Wiem ja sposób jedyny, straszny, skuteczny, niestety!
                  Może kiedyś objawię". - Tak rozmawiali po bitwie,
                  Nim ich trąba ku nowym bitwom i klęskom wezwała.

                  Kiejstut coraz smutniejszy, Walter jak mocno zmienionv!
                  Dawniej, chociaż nie bywał nigdy zbytecznie wesoły,
                  W chwilach nawet szczęśliwych lekki mrok zamyślenia
                  Lice jego przysłaniał, ale w objęciach Aldony,
                  Dawniej miewał pogodne czoło i lice spokojne,
        1140    Zawsze ją witał uśmiechem, czułym pożegnał wejrzeniem.
                  Teraz, zda się, że jakaś skryta dręczyła go boleść!
                  Cały ranek przed domem, z założonymi rękami,
                  Patrzy na dymy płonących z dala miasteczek i wiosek,
                  Patrzy dzikimi oczyma; w nocy porywa się ze snu
                  I przez okno krwawą łunę pożarów uważa.

                  "Mężu drogi, co tobie?" - pyta ze łzami Aldona.-
                  "Co mnie? będęż spokojnie drzemał, aż Niemcy napadną
                  I sennego związawszy, w ręce katowskie oddadzą?" -
                  "Boże uchowaj, mężu! straże pilnują okopów". -
        1150    "Prawda, straże pilnują, czuwam i szablę mam w ręku,
                  Ale kiedy wyginą straże, wyszczerbi się szabla...
                  Słuchaj, jeśli starości, nędznej starości dożyję..." -
                  "Bóg nam zdarzy pociechę z dziatek". - "Wtem Niemcy
                  napadną,
                  Żonę zabiją, dzieci wydrą, uwiozą daleko
                  I nauczą wypuszczać strzałę na ojca własnego.
                  Ja sam może bym ojca, może bym braci mordował,
                  Gdyby nie wajdelota". - "Drogi Walterze, ujedźmy
                  Dalej w Litwę, skryjmy się w lasy i góry od Niemców". -
        1160    "My odjedziem, a inne matki i dzieci zostawim? -
                  Tak uciekali Prusacy, Niemiec ich w Litwie dogonił.
                  Jeśli nas w górach wyśledzi?" - "Znowu dalej ujedziem". -
                  "Dalej? dalej, nieszczęsna? dalej ujedziem, za Litwę?
                  W ręce Tatarów lub Rusi?" - Na tą odpowiedź Aldona
                  Pomieszana milczała; jej zdawało się dotąd,
                  Że ojczyzna jak świat jest długa, szeroka bez końca;
                  Pierwszy raz słyszy, że w Litwie całej nie było schronienia.
                  Załamawszy ręce pyta Waltera, co począć? -
                  "Jeden sposób, Aldono, jeden pozostał Litwinom
        1170    Skruszyć potęgę Zakonu; mnie ten sposób wiadomy.
                  Lecz nie pytaj, dla Boga! stokroć przeklęta godzina,
                  W której od wrogów zmuszony chwycę się tego sposobu". -
                  Więcej nie chciał powiadać, próśb Aldony nie słuchał,
                  Litwy tylko nieszczęścia słyszał i widział przed sobą,
                  Aż na koniec płomień zemsty, w milczeniu karmiony
                  Klęsk i cierpień widokiem, wzdął się i serce ogarnął;
                  Wszystkie wytrawił uczucia, nawet jedyne uczucie
                  Dotąd mu żywot słodzące, nawet uczucie miłości.
                  Tak u białowieskiego dębu jeżeli myśliwi,
        1180    Ogień tajemny wznieciwszy, rdzeń głęboko wypalą,
                  Wkrótce lasów monarcha straci swe liście powiewne,
                  Z wiatrem polecą gałęzie, nawet jedyna zieloność
                  Dotąd mu czoło zdobiąca, uschnie korona jemioły.

                  Długo Litwini po zamkach, górach i lasach błądzili,
                  Napadając na Niemców lub napadani wzajemnie.
                  Aż stoczyła się straszna bitwa na błoniach Rudawy,
                  Gdzie kilkadziesiąt tysięcy młodzi litewskiej poległo,
                  Obok tyluż tysięcy wodzów i braci krzyżowych.
                  Niemcom wkrótce posiłki świeże ciągnęły zza morza;
        1190    Kiejstut i Walter z garstką mężów przebili się w góry,
                  Z wyszczerbionymi szablami, z porąbanymi tarczami,
                  Kurzem, posoką okryci, weszli posępni. do domu.
                  Walter nie spójrzał na żonę, słowa do niej nic wyrzekł,
                  Po niemiecku z Kiejstutem i wajdelotą rozmawiał.
                  Nie rozumiała Aldona, serce tylko wróżyło
                  Jakieś okropne wypadki; gdy zakończyli obradę,
                  Wszyscy trzej ku Aldonie smutne zwrócili wejrzenie.
                  Walter patrzał najdłużej z niemej wyrazem rozpaczy;
                  Wtem gęstymi kroplami łzy mu rzuciły się z oczu.
        1200    Upadł do nóg Aldony, ręce jej cisnął do serca
                  I przepraszał za wszystko, co ucierpiała dla niego.
                  "Biada - mówił - niewiastom, jeśli kochają szaleńców,
                  Których oko wybiegać lubi za wioski granice,
                  Których myśli jak dymy wiecznie nad dach ulatują;
                  Których sercu nie może szczęście domowe wystarczyć.
                  Wielkie serca, Aldono, są jak ule zbyt wielkie,
                  Miód ich zapełnić nie może, stają się gniazdem jaszczurek.
                  Daruj, luba Aldono! dzisiaj chcę w domu pozostać,
                  Dzisiaj o wszystkim zapomnę, dzisiaj będziemy dla siebie,
        1210    Czym bywaliśmy dawniej; jutro..." - i nie śmiał dokończyć.
                  Jaka radość Aldonie! zrazu myśli nieboga,
                  Że się Walter odmieni, będzie spokojny, wesoły,
                  Widzi go mniej zamyślonym, w oczach więcej żywości,
                  W licach dostrzega rumieniec. Walter u nóg Aldony
                  Cały wieczór przepędził; Litwę, Krzyżaków i wojnę
                  Rzucił na chwilę w niepamięć, mówił o czasach szczęśliwych
                  Swego do Litwy przybycia, pierwszej z Aldoną rozmowy,
                  Pierwszej w dolinę przechadzki, i o wszystkich dziecinnych,
                  Ale sercu pamiętnych, pierwszej miłości zdarzeniach.
        1220    Za cóż tak lube rozmowy słowem "jutro" przerywa? -
                  I zamyśla się znowu, długo na żonę pogląda,
                  Łzy mu kręcą się w oczach, chciałby coś wyrzec i nie śmie.
                  Czyliż dawne uczucia, szczęścia dawnego pamiątki
                  Na to tylko wywołał, aby się z nimi pożegnać?
                  Wszystkie rozmowy, wszystkie tego wieczora pieszczoty
                  Czyliż będą ostatnim blaskiem świecznika miłości?...
                  Darmo się pytać, Aldona patrzy, czeka niepewna
                  I wyszedłszy z komnaty jeszcze przez szpary pogląda.
                  Walter wino nalewał, mnogie wychylał puchary
        1230    wajdelotę starego na noc u siebie zatrzymał.

                  Słońce ledwo wschodziło, tętnią po bruku kopyta,
                  Dwaj rycerze z tumanem rannym spieszą się w góry.
                  Wszystkie by straże zmylili, jednej nie mogli omylić.
                  Czujne są oczy kochanki, zgadła ucieczkę Aldona!
                  Drogę w dolinie zabiegła; smutne to było spotkanie.
                  "Wróć się, o luba, do domu; wróć się, ty będziesz szczęśliwa,
                  Może będziesz szczęśliwa, w lubej rodziny objęciach;
                  Jesteś młoda i piękna, znajdziesz pociechę, zapomnisz!
                  Wielu książąt dawniej o twą starało się rękę;
        1240    Jesteś wolna, jesteś wdową po wielkim człowieku,
                  Który dla dobra ojczyzny wyrzekł się - nawet i ciebie!
                  Bywaj zdrowa, zapomnij; zapłacz niekiedy nade mną:
                  Walter wszystko utracił, Walter sam jeden pozostał
                  Jako wiatr na pustyni; błąkać się musi po świecie,
                  Zdradzać, mordować i potem ginąć śmiercią haniebną.
                  Ale po latach ubiegłych imię Alfa na nowo
                  Zabrzmi w Litwie i kiedyś z ust wajdelotów posłyszysz
                  Czyny jego; natenczas, luba, natenczas pomyślisz,
                  Że ów rycerz straszliwy, chmurą tajemnic okryty,
        1250    Jednej tobie znajomy, twoim był kiedyś małżonkiem,
                  I niech dumy uczucie będzie pociechą sieroctwa".
                  Słucha w milczeniu Aldona, chociaż nie słyszy ni słowa.
                  "Jedziesz, jedziesz !" - krzyknęła i zatrwożyła się sama
                  Słowem "jedziesz", to jedno słowo brzmiało w jej uchu;
                  Nic nie myśliła, o niczym pomnieć nie mogła: jej myśli,
                  Jej pamiątki, jej przyszłość, wszystko splątało się tłumnie.
                  Ale sercem odgadła, że niepodobna powracać,
                  Że niepodobna zapomnieć; oczy zbłąkane toczyła,
                  Kilka razy Waltera dzikie spotkała wejrzenie;
        1260    W tym wejrzeniu już dawnej nie znajdowała pociechy
                  I zdawała się szukać czegoś nowego, i wkoło
                  Oglądała się znowu, wkoło pustynie i lasy;
                  W środku lasu samotna błyszczy za Niemnem wieżyca,
                  Był to klasztor zakonnic, chrześcijan smutna budowa.
                  Na tej wieżycy spoczęły oczy i myśli Aldony,
                  Jak gołąbek, porwany wiatrem śród morskiej topieli,
                  Pada na maszty samotne nieznajomego okrętu.
                  Walter zrozumiał Aldonę, udał się za nią w milczeniu,
                  Opowiedział swój zamiar, taić przed światem nakazał
        1270    I u bramy - niestety! straszne to było rozstanie...
                  Alf z wajdelotą pojechał, dotąd nic o nich nie słychać.
                  Biada, biada, jeżeli dotąd nie spełnił przysięgi;
                  Jeśli zrzekłszy się szczęścia, szczęście Aldony zatruwszy...
                  Jeśli tyle poświęcił i dla niczego poświęcił...
                  Przyszłość resztę pokaże. Niemcy, skończyłem piosenkę.

                  * * *

                  "Koniec już, koniec" - wielki szmer na sali -
                  "I cóż ów Walter? jakie jego czyny?
                  Gdzie? nad kim zemsta" - słuchacze wołali;
        1280    Mistrz tylko jeden śród szurmnej drużyny
                  Siedział milczący z pochyloną głową,
                  Mocno wzruszony, porywa co chwila
                  Puchary z winem i do dna wychyla.
                  W jego postaci zmianę widać nową,
                  Różne uczucia w nagłych błyskawicach
                  Po rozpalonych krzyżują się licach.
                  Coraz to groźniej czoło mu się chmurzy,
                  Usta drżą sine, obłąkane oczy
                  Latają niby jaskółki śród burzy,
        1290    Wreszcie płaszcz zrzuca i na środek skoczy:
                  Gdzie koniec pieśni? - wraz mi koniec śpiewaj.
                  Albo daj lutnię; czego drżący stoisz? -
                  Podaj mi lutnię, puchary nalewaj,
                  Zaśpiewam koniec, jeśli ty się boisz.

                  "Znam ja was, każda piosnka wajdeloty
                  Nieszczęście wróży jak nocnych psów wycie;
                  Mordy, pożogi wy śpiewać lubicie,
                  Nam zostawiacie chwałę i zgryzoty.
                  Jeszcze w kolebce wasza pieśń zdradziecka
        1300    Na kształt gadziny obwija pierś dziecka
                  I wlewa w duszę najsroższe trucizny,
                  Głupią chęć sławy i miłość ojczyzny.


                  "Ona to idzie za młodzieńcem w ślady,
                  Jak zabitego cień nieprzyjaciela
                  Zjawia się nieraz w pośrodku biesiady,
                  Aby krew mieszać w puchary wesela.
                  Słuchałem pieśni, zanadto, niestety!...
                  Stało się, stało; znam cię, zdrajco stary;
                  Wygrałeś! wojna, tryumf dla poety!
        1310    Dajcie mi wina, spełnią się zamiary.

                  "Wiem koniec pieśni, nie... zaśpiewam inną;
                  Kiedy walczyłem na górach Kastyli,
                  Tam mnie Maurowie ballady uczyli.
                  Starcze, graj nutę, tę nutę dziecinną,
                  Którą w dolinie... o! był to czas błogi -
                  Na tę muzykę zwykłem zawsze nucić.
                  Wracajże, starcze, bo przez wszystkie bogi
                  Niemieckie, pruskie..." - Starzec musiał wrócić,
                  Uderzył lutnię i głosem niepewnym
        1320    Szedł za dzikimi tonami Konrada,
                  Jako niewolnik za swym panem gniewnym.

                  Tymczasem światła gasnęły na stole,
                  Rycerzy długa uśpiła biesiada;
                  Lecz Konrad śpiewa, budzą się na nowo,
                  Stają i w szczupłym ścisnąwszy się kole,
                  Pilnie zważają każde pieśni słowo.


                  BALLADA


                  ALPUHARA


                  Już w gruzach leżą Maurów posady,
        1330    Naród ich dźwiga żelaza,
                  Bronią się jeszcze twierdze Grenady,
                  Ale w Grenadzie zaraza.


                  Broni się jeszcze z wież Alpuhary
                  Almanzor z garstką rycerzy,
                  Hiszpan pod miastem zatknął sztandary,
                  Jutro do szturmu uderzy.

                  O wschodzie słońca ryknęły spiże,
                  Rutą się okopy, mur wali,
                  Już z minaretów błysnęły krzyże,
        1340    Hiszpanie zamku dostali.

                  Jeden Almanzor, widząc swe roty
                  Zbite w upornej obronie,
                  Przerznął się między szable i groty,
                  Uciekł i zmylił pogonie.

                  Hiszpan na świeżej zamku ruinie,
                  Pomiędzy gruzy i trupy,
                  Zastawia ucztę, kąpie się w winie,
                  Rozdziela brańce i łupy.

                  Wtem straż oddźwierna wodzom donosi,
        1350    Że rycerz z obcej krainy
                  O posłuchanie co rychlej prosi,
                  Ważne przywożąc nowiny.

                  Był to Almanzor, król muzułmanów,
                  Rzucił bezpieczne ukrycie,
                  Sam się oddaje w ręce Hiszpanów
                  I tylko błaga o życie.

                  "Hiszpanie - woła - na waszym progu
                  Przychodzę czołem uderzyć,
                  Przychodzę służyć waszemu Bogu,
        1360    Waszym prorokom uwierzyć.

                  "Niechaj rozgłosi sława przed światem,
                  Że Arab, że król zwalczony,
                  Swoich zwyciężców chce zostać bratem,
                  Wasalem obcej korony".

                  Hiszpanie męstwo cenić umieją;
                  Gdy Almanzora poznali,
                  Wódz go uścisnął, inni koleją
                  Jak towarzysza witali.

                  Almanzor wszystkich wzajemnie witał,
        1370    Wodza najczulej uścisnął,
                  Objął za szyję, za ręce chwytał,
                  Na ustach jego zawisnął.

                  A wtem osłabnął, padł na kolana,
                  Ale rękami drżącemi
                  Wiążąc swój zawój do nóg Hiszpana,
                  Ciągnął się za nim po ziemi.

                  Spójrzał dokoła, wszystkich zadziwił,
                  Zbladłe, zsiniałe miał lice,
                  Śmiechem okropnym usta wykrzywił,
        1380    Krwią mu nabiegły źrenice.

                  "Patrzcie, o giaury! jam siny, blady,
                  Zgadnijcie, czyim ja posłem? -
                  Jam was oszukał, wracam z Grenady,
                  Ja wam zarazę przyniosłem.

                  "Pocałowaniem wszczepiłem w duszę
                  Jad, co was będzie pożerać,
                  Pójdźcie i patrzcie na me katusze:
                  Wy tak musicie umierać!"

                  Rzuca się, krzyczy, ściąga ramiona,
        1390    Chciałby uściśnieniem wiecznym
                  Wszystkich Hiszpanów przykuć do łona;
                  Śmieje się - śmiechem serdecznym.

                  Śmiał się - już skonał - jeszcze powieki,
                  Jeszcze się usta nie zwarły,
                  I śmiech piekielny został na wieki
                  Do zimnych liców przymarły.

                  Hiszpanie trwożni z miasta uciekli,
                  Dżuma za nimi w ślad biegła;
                  Z gór Alpuhary nim się wywlekli,
        1400    Reszta ich wojska poległa.

                  * * *

                  "Tak to przed laty mścili się Maurowie,
                  Wy chcecie wiedzieć o zemście Litwina.?
                  Cóż? jeśli kiedy uiści się w słowie
                  I przyjdzie mieszać zarazę do wina?...
                  Ale nie - o nie! - dziś inne zwyczaje;
                  Książę Witoldzie, dziś litewskie pany
                  Przychodzą własne oddawać nam kraje
                  I zemsty szukać na swój lud znękany!


        1410    "Przecież nie wszyscy - o! nie, na Peruna!
                  Jeszcze są w Litwie - jeszcze wam zaśpiewam...
                  Precz mi z tą lutnią - zerwała się struna,
                  Nie będzie pieśni - ale się spodziewam,
                  Że kiedyś będą... dziś - zbytnie puchary...
                  Zanadto piłem - cieszcie się - i bawcie.
                  A ty Almanzor, - precz mi z oczu, stary -
                  Precz mi z Albanem - samego zostawcie!"

                  Rzekł i niepewną powracając drogą
                  Znalazł swe miejsce, na krzesło się rzucił,
        1420    Jeszcze cóś groził; uderzywszy nogą
                  Stół z pucharami i winem wywrócił.
                  Na koniec osłabł, głowa się schyliła
                  Na poręcz krzesła; wzrok po chwili gasnął
                  I drżące usta piana mu okryła,
                  I zasnął.

                  Rycerze chwilę w zadumieniu stali,
                  Wiedzą o smutnym nałogu Konrada,
                  Że gdy się winem zbytecznie zapali,
                  W dzikie zapały, w bezprzytomność wpada.
        1430    Ale na uczcie! publiczna sromota!
                  Przy obcych ludziach, w bezprzykładnym gniewie!
                  Kto go podniecił? Gdzie ów wajdelota? -
                  Wymknął się z ciżby i nikt o nim nie wie.

                  Były powieści, że Halban przebrany
                  Litewską piosnkę Konradowi śpiewał,
                  Że tym sposobem znowu chrześcijany
                  Przeciw pogaństwu do wojny zagrzewał.
                  Ale skąd w Mistrzu tak nagłe odmiany?
                  Za co się Witold tak srodze rozgniewał?
        1440    Co znaczy Mistrza dziwaczna ballada? -
                  Każdy w domysłach nadaremnie bada.


                  V

                  WOJNA

                  Wojna - już Konrad hamować nie zdoła
                  Zapędów ludu i nalegań rady;
                  Dawno już cały kraj o pomstę woła
                  Za Litwy napaść i Witolda zdrady.

                  Witold, co wsparcia u Zakonu żebrał
                  Dla odzyskania wileńskiej stolicy,
        1450    Teraz po uczcie, gdy wieści odebrał,
                  Że wkrótce ruszą w pole Krzyżownicy,
                  Zmienił zamiary, nową przyjaźń zdradził
                  I swych rycerzy tajnie uprowadził.

                  W zamki Teutonów, leżące po drodze,
                  Wszedł z wymyślonym od Mistrza rozkazem,
                  A potem, oręż wydarłszy załodze,
                  Wszystko wyniszczył ogniem i żelazem.
                  Zakon i wstydem, i gniewem zagrzany,
                  Krzyżową wojnę podniosł na pogany.
        1460    Wychodzi bulla; morzem, lądem płyną
                  Nieprzeliczone wojowników roje,
                  Możni. książęta, z wasalów drużyną,
                  Czerwonym krzyżem ozdabiają zbroje;
                  A każdy na to swe życie poślubił,
                  Aby pogaństwo ochrzcił - lub wygubił.

                  Poszli ku Litwie; i cóż tam sprawili? -
                  Jeśliś ciekawy, wynidź na okopy,
                  Spójrzyj ku Litwie, gdy się dzień nachyli;
                  Zobaczysz łunę, co niebieskie stropy
        1470    Krwawym płomieni ruczajem obleje -
                  Oto są wojen napaśniczych dzieje;
                  Łacno je skreśIić: rzeź, grabież, pożoga
                  I blask, co głupie rozwesela zgraje,
                  A w którym mędrzec z bojaźnią uznaje
                  Głos wołający o pomsty do Boga.

                  Wiatry pożogę coraz dalej niosły,
                  Rycerze dalej w głąb Litwy zabiegli,
                  Słychać, że Kowno, że Wilno oblegli;
                  W końcu ustały i wieści, i posły.
        1480    Już w okolicy nie widać płomieni
                  I niebo coraz dalej się czerwieni.
                  Darmo Prusacy z podbitej krainy
                  Brańców i mnogich łupów wyglądają;
                  Darmo ślą częstych gońców po nowiny,
                  Śpieszą się gońce i - nie powracają.
                  Srogą niepewność gdy każdy tłumaczy,
                  Rad by doczekać chociażby rozpaczy.

                  Minęła jesień, zimowe zamieci
                  Huczą po górach, zawalają drogi,
        1490    I znowu z dala na niebiosach świeci -
                  Północne zorze? czy wojny pożogi? -
                  Coraz widoczniej razi blask płomieni
                  I niebo coraz bliżej się czerwieni..

                  Z Maryjenburga lud patrzy ku drodze,
                  Już widać z dala: - kopie się przez śniegi
                  Kilku podróżnych; - Konrad? nasi wodze?
                  Jakże ich witać? zwyciężce? czy zbiegi?
                  Gdzie reszta pułków? - Konrad wzniosł prawicę,
                  Pokazał dalej ciżbę rozproszoną;
        1500    Ach! sam ich widok zdradził tajemnicę.
                  Biegą bezładnie, w zaspach śniegu toną,
                  Walą się, depcą, jak podłe owady
                  W ciasnym naczyniu ginące pospołu;
                  Pną się po trupach, nim nowe gromady
                  Dźwignionych znowu potrącą do dołu.
                  Ci jeszcze wleką otrętwiałe nogi,
                  Ci w biegu nagle przystygli do drogi;
                  Lecz ręce wznoszą i stojące trupy
                  Wskazują w miasto jak podróżne słupy.

        1510    Lud wybiegł z miasta strwożony, ciekawy,
                  Lękał się zgadnąć i o nic nie pytał,
                  Bo całe dzieje nieszczęsnej wyprawy
                  W oczach i twarzach rycerzy wyczytał.
                  Nad ich oczyma mroźna śmierć wisiała,
                  Harpija głodu ich lica wyssała.
                  Tu słychać trąby litewskiej pogoni,
                  'I'am wicher toczy kłąb śniegu po błoni,
                  Opodal wyje chuda psów gromada,
                  A nad głowami krążą kruków stada.

        1520    Wszystko zginęło, Konrad wszystkich zgubił;
                  On, co z oręża takiej nabył chwały,
                  On, co się dawniej roztropnością chlubił:
                  W ostatniej wojnie lękliwy, niedbały,
                  Witolda chytrych sideł nie dostrzegał,
                  A oszukany, chęcią zemsty ślepy,
                  Zagnawszy wojsko na litewskie stepy,
                  Wilno tak długo, tak gnuśnie oblegał.

                  Kiedy strawiono dobytki i piony,
                  Gdy głód niemieckie nawiedzał obozy,
        1530    A nieprzyjaciel wkoło rozproszony
                  Niszczył posiłki, przecinał dowozy,
                  Codziennie z nędzy marły Niemców krocie:
                  Czas było szturmem położyć kres wojny
                  Albo o rychłym zamyślać odwrocie;
                  Wtenczas Wallenrod ufny i spokojny
                  Jeździł na łowy, albo w swym namiocie
                  Zamknięty knował tajemne układy
                  I wodzów nie chciał przypuszczać do rady.

                  I tak w zapale wojennym ostygnął,
        1540    Że ludu swego nie wzruszony łzami,
                  Miecza na jego obronę nie dźwignął;
                  Z założonymi na piersiach rękami
                  Cały dzień dumał lub z Halbanem gadał.
                  Tymczasem zima nawaliła śniegi
                  I Witold świeże zebrawszy szeregi
                  Oblegał wojsko, na obóz napadał;
                  O hańbo w dziejach mężnego Zakonu!
                  Wielki Mistrz pierwszy uciekł z pola bitwy.
                  Zamiast wawrzynów i sutego plonu
        1550    Przywiózł wiadomość o zwycięstwach Litwy.
                  Czyście widzieli, gdy z tego pogromu
                  Wojsko upiorów prowadził do domu? -
                  Ponury smutek czoło jego mroczy,
                  Robak boleści wywijał się z lica;
                  I Konrad cierpiał - ale spójrzyj w oczy:
                  Ta wielka, na pół otwarta źrenica
                  Jasne z ukosa miotała pociski,
                  Niby kometa grożący wojnami,
                  Co chwila, zmienna, jak nocne połyski,
        1560    Którymi szatan podróżnego mami;
                  Wściekłość i radość połączając razem,
                  Błyszczała jakimś szatańskim wyrazem.

                  Drżał lud i szemrał, Konrad nie dbał o to;
                  Zwołał na radę niechętnych rycerzy,
                  Spójrzał, przemówił, skinął - o sromoto!
                  Słuchają pilnie i każdy mu wierzy;
                  W błędach człowieka widzą sądy Boga,
                  Bo kogoż z ludzi nie przekona - trwoga?

                  Stój, dumny władco! jest sąd i na ciebie.
        1570    W Maryjenburgu wiem ja loch podziemny;
                  Tam, gdy noc miasto w ciemnościach zagrzebie,
                  Schodzi na radę trybunał tajemny.

                  Tam jedna lampa na podniebiu sali
                  I w dzień, i w nocy się pali;
                  Dwanaście krzeseł koło tronu stoi,
                  Na tronie ustaw księga tajemnicza;
                  Dwunastu sędziów, każdy w czarnej zbroi,
                  Wszystkich maskami zamknięte oblicza,
                  W lochach od gminnej ukryli się zgrai,
        1580    A larwą jeden przed drugim się tai.

                  Wszyscy przysięgli dobrowolnie, zgodnie,
                  Karać potężnych swoich władców zbrodnie,
                  Nazbyt gorszące lub ukryte światu.
                  Skoro ostatnia uchwała zapadnie,
                  I rodzonemu nie przepuszczą bratu;
                  Każdy powinien, gwałtownie lub zdradnie,
                  Na potępionym dopełnić wyroku:
                  Sztylety w ręku, rapiery u boku.
                  Jeden z maskowych zbliżył się do tronu
        1590    I stojąc z mieczem przed księgą zakonu,
                  Rzekł: "Straszliwi sędziowie!
                  Już nasze podejrzenie stwierdzone dowodem:
                  Człowiek, co się Konradem Wallenrodem zowie,
                  Nie jest Wallenrodem.
                  Kto on jest? - nie wiadomo; przed dwunastu laty
                  Nie wiedzieć skąd przyjechał w nadreńskie krainy.
                  Kiedy hrabia Wallenrod szedł do Palestyny,
                  Był w orszaku hrabiego, nosił giermka szaty.
                  Wkrótce rycerz Wallenrod gdzieś bez wieści zginął;
        1600    Ów giermek, podejrzany o jego zabicie,
                  Z Palestyny uszedł skrycie
                  I ku hiszpańskim brzegom zawinął.
                  Tam w potyczkach z Maurami dał męstwa dowody
                  I na turniejach mnogie pozyskał nagrody,
                  A wszędzie pod imieniem Wallenroda słynął.
                  Przyjął na koniec zakonnika śluby
                  I został mistrzem dla Zakonu zguby.
                  Jak rządził, wszyscy wiecie; tej ostatniej zimy,
                  Kiedy z mrozem i głodem, i z Litwą walczymy,
        1610    Konrad jeździł samotny w lasy i dąbrowy
                  I tam miewał z Witoldem tajemne rozmowy.
                  Szpiegowie moi dawno śledzą jego czynów;
                  Wieczorem pod narożną skryli się wieżycą,
                  Nie pojęli, co Konrad mówił z pustelnicą;
                  Lecz, sędziowie! on mówił językiem Litwinów.
                  Zważywszy, co nam tajnych sądów posły
                  Niedawno o tym człowieku doniosły
                  I o czym świeżo mój szpieg donosi,
                  I wieść już ledwie nie publiczna głosi:
        1620    Sędziowie! ja na. Mistrza zaskarżenie kładę
                  O fałsz, zabójstwo, herezyją, zdradę". -
                  Tu oskarżyciel przed zakonu księgą
                  Ukląkł i wsparłszy na krucyfiks rękę,
                  Prawdę doniesień zatwierdził przysięgą
                  Na Boga i na Zbawiciela mękę.

                  Umilkł, Sędziowie sprawę roztrząsają;
                  Lecz nie ma głosów ni cichej rozmowy,
                  Ledwie rzut oka lub skinienie głowy
                  Jakąś głęboką, groźną myśl wydają.
        1630    Każdy z kolei zbliżał się do tronu,
                  Ostrzem sztyletu na księdze zakonu
                  Karty przerzucał, prawa cicho czytał,
                  O zdanie tylko sumienia zapytał,
                  Osądził, rękę do serca przykłada,
                  I wszyscy zgodnie zawołali : - "Biada!"
                  I trzykroć echem powtórzyły mury:
                  "Biada!" - W tym jednym, jednym tylko słowie
                  Jest cały wyrok; - pojęli sędziowie,
                  Dwanaście mieczów podnieśli do góry,
        1640    Wszystkie zmierzone - w jednę pierś Konrada.
                  Wyszli w milczeniu - a jeszcze raz mury
                  Echem za nimi powtórzyły : - "Biada!"


                  [VI]

                  POŻEGNANIE

                  Zimowy ranek - wichrzy się i śnieży;
                  Wallenrod leci śród wichrów i śniegów,
                  Zaledwie stanął u jeziora brzegów,
                  Woła i mieczem bije w ściany wieży.
                  "Aldono - woła - żyjemy, Aldono!
        1650    Twój miły wraca, wypełnione śluby,
                  Oni zginęli, wszystko wypełniono".

                  Pustelnica
                  "Alf? to głos jego? - Mój Alfie, mój luby,
                  Jakże? już pokój? ty powracasz zdrowo?
                  Już nie pojedziesz?" -

                  Konrad
                  "O! na miłość Boga,
                  O nic nie pytaj; słuchaj, moja droga,
                  Słuchaj i pilnie zważaj każde słowo.
        1660    Oni zginęli - widzisz te pożary?
                  Widzisz? - to Litwa w kraju Niemców broi;
                  Przez lat sto Zakon ran swych nie wygoi.
                  Trafiłem w serce stugłowej poczwary;
                  Strawione skarby, źródła ich potęgi,
                  Zgorzały miasta, morze krwi wyciekło;
                  Jam to uczynił, dopełnił przysięgi,
                  Straszniejszej zemsty nie wymyśli piekło.
                  Ja więcej nie chcę, wszak jestem człowiekiem!
                  Spędziłem młodość w bezecnej obłudzie,
        1670    W krwawych rozbojach - dziś schylony wiekiem,
                  Zdrady mig nudzą, niezdolny do bitwy,
                  Już dosyć zemsty - i Niemcy są ludzie.
                  Bóg mig oświecił, ja powracam z Litwy,
                  Ja owe miejsca, twój zamek widziałem,
                  Kowieński zamek - już tylko ruiny;
                  Odwracam oczy, przelatuję czwałem,
                  Biegę do owej, do naszej doliny.
                  Wszystko jak dawniej! też laski, te kwiaty;
                  Wszystko, jak było owego wieczora,
        1680    Gdyśmy dolinę żegnali przed laty.
                  Ach! mnie się zdało, że to było wczora!
                  Kamień, pamiętasz ów kamień wyniosły,
                  Co niegdyś naszych przechadzek był celem? -
                  Stoi dotychczas, tylko mchem zarosły,
                  Ledwiem go dostrzegł, osłoniony zielem.
                  Wyrwałem zielska, obmyłem go łzami;
                  Siedzenie z darni, gdzie po letnim znoju
                  Lubiłaś spocząć między jaworami;
                  Źródło, gdziem szukał dla ciebie napoju;
        1690    Jam wszystko znalazł, obejrzał, obchodził.
                  Nawet twój mały chłodnik zostawiono,
                  Com go suchymi wierzbami ogrodził.
                  Te suche wierzby, jaki cud, Aldono!
                  Dawniej mą ręką wbite w piasek suchy,
                  Dziś ich nie poznasz, dzisiaj piękne drzewa
                  I liście na nich wiosenne powiewa,
                  I młodych kwiatków unoszą się puchy.
                  Ach! na ten widok pociecha nieznana,
                  Przeczucie szczęścia serce ożywiło;
        1700    Całując wierzby padłem na kolana,
                  Boże mój - rzekłem - oby się spełniło!
                  Obyśmy, w strony ojczyste wróceni,
                  Kiedy litewską zamieszkamy rolę,
                  Odżyli znowu! niech i naszą dolę
                  Znowu nadziei listek zazieleni!

                  "Tak, wróćmy, pozwol! mam w Zakonie władzę,
                  Każę otworzyć - lecz po co rozkazy? -
                  Gdyby ta brama była tysiąc razy
                  Twardszą od stali, wybiję, wysadzę;
        1710    Tam cię, o luba! ku naszej dolinie,
                  Tam poprowadzę, poniosę na ręku
                  Lub dalej pójdziem; są w Litwie pustynie,
                  Są głuche cienie białowieskich lasów,
                  Kędy nie słychać obcej broni szczęku
                  Ani dumnego zwyciężcy hałasów,
                  Ni zwyciężonych braci naszych jęku.
                  Tam w środku cichej, pasterskiej zagrody,
                  Na twoim ręku, u twojego łona
                  Zapomnę, że są na świecie narody,
        1720    Że jest świat jakiś - będziem żyć dla siebie.
                  Wróć, powiedz, pozwól!" - Milczała Aldona,
                  Konrad umilknął, czekał odpowiedzi.
                  Wtem krwawa jutrznia błysnęła na niebie:
                  "Aldono, przebóg! ranek nas uprzedzi,
                  Zbudzą się ludzie i straż nas zatrzyma;
                  Aldono!" - wołał, drżał z niecierpliwości,
                  Głosu nie stało, błagał ją oczyma
                  I załamane ręce wzniosł do góry,
                  Padł na kolana i żebrząc litości,
        1730    Objął, całował zimnej wieży mury.

                  "Nie, już po czasie - rzekła smutnym głosem,
                  Ale spokojnym - Bóg mi doda siły,
                  On mig zasłoni przed ostatnim ciosem.
                  Kiedym tu weszła, przysięgłam na progu
                  Nie zstąpić z wieży, chyba do mogiły.
                  Walczyłam z sobą; dziś i ty, mój miły,
                  I ty mi dajesz pomoc przeciw Bogu.
                  Chcesz wrócić na świat, kogo? - nędzną marę
                  Pomyśl, ach, pomyśl! jeżeli szalona
        1740    Dam się namówić, rzucę tę pieczarę
                  I z uniesieniem padnę w twe ramiona,
                  A ty nie poznasz, ty mię nie powitasz,
                  Odwrócisz oczy i z trwogą zapytasz:
                  "Ten straszny upior jestże to Aldona?"
                  I będziesz szukał w zagasłej źrenicy
                  I w twarzy, która... ach! myśl sama razi...
                  Nie, niechaj nigdy nędza pustelnicy
                  Pięknej Aldonie oblicza nie kazi.

                  "Ja sama - wyznam - daruj, mój kochany,
        1750    Ilekroć księżyc żywszym światłem błyska,
                  Gdy słyszę głos twój, kryję się za ściany,
                  Ja cię, mój drogi, nie chcę widzieć z bliska.
                  Ty może dzisiaj już nie jesteś taki,
                  Jakim bywałeś, pamiętasz, przed laty,
                  Gdyś wjechał w zamek z naszymi orszaki;
                  Lecz dotąd w moim zachowałeś łonie
                  Też same oczy, twarz, postawę, szaty.
                  Tak motyl piękny, gdy w bursztyn utonie,
                  Na wieki całą zachowuje postać.
        1760    Alfie, nam lepiej takimi pozostać,
                  Jakiemi dawniej byliśmy, jakiemi
                  Złączym się znowu - ale nie na ziemi.

                  "Doliny piękne zostawmy szczęśliwym;
                  Ja lubię moję kamienną zaciszę,
                  Mnie dosyć szczęścia, gdy cię widzę żywym,
                  Gdy miły głos twój co wieczora słyszę.
                  I w tej zaciszy można, Alfie drogi,
                  Można by wszystkie cierpienia osłodzić;
                  Porzuć już zdrady, mordy i pożogi,
        1770    Staraj się częściej i raniej przychodzić.

                  "Gdybyś - posłuchaj - wokoło równiny
                  Chłodnik podobny owemu zasadził
                  I twoje wierzby kochane sprowadził,
                  I kwiaty, nawet ów kamień z doliny;
                  Niech czasem dziatki z pobliskiego sioła
                  Bawią się między ojczystymi drzewy,
                  Ojczyste w wianek uplatają zioła;
                  Niechaj litewskie powtarzają śpiewy.
                  Piosnka ojczysta pomaga dumaniu
        1780    I sny sprowadza o Litwie i tobie;
                  A potem, potem, po moim skonaniu,
                  Niech, przyśpiewują i na Alfa grobie".

                  Alf już nie słyszał, on po dzikim brzegu
                  Błądził bez celu, bez myśli, bez chęci.
                  Tam góra lodu, tam puszcza go nęci
                  W dzikich widokach i w naglonym biegu
                  Znajdował jakąś ulgę - utrudzenie.
                  Ciężko mu, duszno śród zimowej słoty;
                  Zerwał płaszcz, pancerz, roztargał odzienie
        1790    I z piersi zrzucił wszystko - prócz zgryzoty.

                  Już rankiem trafił na miejskie okopy,
                  Ujrzał cień jakiś, zatrzymał się, bada...
                  Cień krąży dalej i cichymi stopy
                  Wionął po śniegu, w okopach przepada,
                  Głos tylko słychać: - "Biada, biada, biada!"

                  Alf na ten odgłos zbudził się i zdumiał,
                  Pomyślił chwilę - i wszystko zrozumiał.
                  Dobywa miecza i na różne strony
                  Zwraca się, śledzi niespokojnym okiem;
        1800    Pusto dokoła, tylko przez zagony
                  Śnieg leciał kłębem, wiatr północny szumiał;
                  Spójrzy ku brzegom, staje rozrzewniony,
                  Na koniec wolnym, chwiejącym się krokiem
                  Wraca się znowu pod wieżę Aldony.

                  Dostrzegł ją z dala, jeszcze w oknie była.
                  "Dzień dobry! - krzyknął - przez tyle lat z sobą
                  Tylkośmy nocną widzieli się dobą;
                  Teraz dzień dobry - jaka wróżba miła!
                  Pierwszy dzień dobry - po latach tak wielu.
        1810    Zgadnij, dlaczego przychodzę tak rano?"


                  Aldona
                  "Nie chcę zgadywać, bądź zdrów, przyjacielu,
                  Już nazbyt światło, gdyby cię poznano...
                  Przestań namawiać - bądź zdrów, do wieczora,
                  Wyniść nie mogę, nie chcę".

                  Alf
                  "Już nie pora!
                  Wiesz, o co proszę? - zruć jaką gałązkę -
                  Nie, kwiatów nie masz, więc nitkę z odzieży
        1820    Albo z twojego warkocza zawiązkę,
                  Albo kamyczek ze ścian twojej wieży.
                  Chcę dzisiaj - jutra nie każdemu dożyć -
                  Chcę na pamiątkę mieć jaki dar świeży,
                  Który dziś jeszcze był na twoim łonie,
                  Na którym jeszcze świeża łezka płonie.
                  Chcę go przed śmiercią na mym sercu złożyć,
                  Chcę go ostatnim pożegnać wyrazem;
                  Mam zginąć wkrótce, nagle; zgińmy razem.
                  Widzisz tę bliską, przedmiejską strzelnicę,
        1830    Tam będę mieszkał; dla znaku, co ranek
                  Wywieszę czarną chustkę na krużganek,
                  Co wieczor lampę u kraty zaświecę;
                  Tam wiecznie patrzaj : jeśli chustkę zrucę,
                  Jeżeli lampa przed wieczorem skona,
                  Zamknij twe okno - może już nie wrócę.

                  "Bądź zdrowa!" - Odszedł i zniknął. Aldona
                  Jeszcze pogląda, zwieszona u kraty;
                  Ranek przeminął, słońce zachodziło,
                  A długo jeszcze w oknie widać było
        1840    Jej białe, z wiatrem igrające szaty
                  I wyciągnięte ku ziemi ramiona.

                  * * *
                  "Zaszło na koniec" - rzekł Alf do Halbana,
                  Wskazując słońce z okna swej strzelnicy,
                  W której zamknięty od samego rana
                  Siedział patrzając w okno pustelnicy. -
                  "Daj mi płaszcz, szablę, bądź zdrów, wierny sługo,
                  Pójdę ku wieży - bywaj zdrów na długo,
                  Może na wieki! Posłuchaj, Halbanie,
        1850    Jeżeli jutro, gdy dzień zacznie świecić,
                  Ja nie powrócę, opuść to mieszkanie. -
                  Chcę, chciałbym jeszcze cóś tobie polecić -
                  Jakżem samotny! pod niebem i w niebie
                  Nie mam nikomu, nigdzie, nic powiedzieć
                  W godzinę skonu - prócz jej i prócz ciebie.
                  Bądź zdrów, Halbanie, ona będzie wiedzieć
                  Ty zrucisz chustkę, jeśli jutro rano...
                  Lecz cóż to? słyszysz? - w bramę kołatano".

                  "Kto idzie?" - trzykroć odźwierny zawołał.
        1860    "Biada!" - krzyknęło kilka dzikich głosów;
                  Widać, że strażnik oprzeć się nie zdołał
                  I brama tęgich nie wstrzymała ciosów.
                  Już orszak dolne krużganki przebiega,
                  Już przez żelazne pokręcone wschody,
                  Do Wallenroda wiodące gospody,
                  Łoskot stop zbrojnych raz wraz się rozlega;
                  Alf, zawaliwszy wrzeciądzem podwoje,
                  Dobywa szablę, wziął czarę ze stoła,
                  Podszedł ku oknu: - "Stało się!" - zawoła,
        1870    Nalał i wypił: - "Starcze! w ręce twoje!"

                  Halban pobladnął, chciał skinieniem ręki
                  Wytrącić napój, wstrzymuje się, myśli;
                  Słychać za drzwiami coraz bliższe dźwięki,
                  Opuszcza rękę: - to oni, - już przyśli.

                  "Starcze! rozumiesz, co ten łoskot znaczy?
                  I czegoż myślisz? - masz nalaną czaszę,
                  Moja wypita; starcze! w ręce wasze".
                  Halban poglądał w milczeniu rozpaczy.

                  "Nie, ja przeżyję... i ciebie, mój synu!-
        1880    Chcę jeszcze zostać, zamknąć twe powieki,
                  I żyć - ażebym sławę twego czynu
                  Zachował światu, rozgłosił na wieki.
                  Obiegę Litwy wsi, zamki i miasta,
                  Gdzie nie dobiegę, pieśń moja doleci,
                  Bard dla rycerzy w bitwach, a niewiasta
                  Będzie ją w domu śpiewać dla swych dzieci;
                  Będzie ją śpiewać, i kiedyś w przyszłości
                  Z tej pieśni wstanie mściciel naszych kości!"
                  Na poręcz okna Alf ze łzami pada
        1890    I długo, długo ku wieży poglądał,
                  Jak gdyby jeszcze napatrzyć się żądał
                  Miłym widokom, które wnet postrada.
                  Objął Halbana, westchnienia zmieszali
                  W ostatnim, długim, długim uściśnieniu.
                  Już u wrzeciądzów słychać łoskot stali,
                  Wchodzą, wołają Alfa po imieniu:

                  "Zdrajco! twa głowa dzisiaj pod miecz padnie,
                  Żałuj za grzechy, gotuj się do zgonu,
                  Oto jest starzec, kapelan Zakonu,
        1900    Oczyść twą duszę i umrzyj przykładnie".

                  Z dobytym mieczem Alf czekał spotkania,
                  Lecz coraz blednie, pochyla się, słania;
                  Wsparł się na oknie i tocząc wzrok hardy,
                  Zrywa płaszcz, mistrza znak na ziemię miota,
                  Depce nogami z uśmiechem pogardy:
                  "Oto są grzechy mojego żywota!"

                  "Gotow-em umrzeć, czegoż chcecie więcej?
                  Z urzędu mego chcecie słuchać sprawy? -
                  Patrzcie na tyle zgubionych tysięcy,
        1910    Na miasta w gruzach, w płomieniach dzierżawy.
                  Słyszycie wicher? - pędzi chmury śniegów,
                  Tam marzną waszych ostatki szeregów.
                  Słyszycie? - wyją głodnych psów gromady,
                  One się gryzą o szczątki biesiady.

                  "Ja to sprawiłem; jakem wielki, dumny,
                  Tyle głów hydry jednym ściąć zamachem!
                  Jak Samson jednym wstrząśnieniem kolumny
                  Zburzyć gmach cały, i runąć pod gmachem!"

                  Rzekł, spójrzał w okno i bez czucia pada,
        1920    Ale nim upadł, lampę z okna ciska;
                  Ta trzykroć, kołem obiegając, błyska,
                  Na koniec legła przed czołem Konrada;
                  W rozlanym płynie tleje rdzeń ogniska,
                  Lecz coraz głębiej topi się i mroczy,
                  Wreszcie, jak gdyby dając skonu hasło,
                  Ostatni, wielki krąg światła roztoczy,
                  I przy tym blasku widać Alfa oczy,
                  Już pobielały - i światło zagasło.

                  I w tejże chwili przebił wieży ściany
        1930    Krzyk nagły, mocny, przeciągły, urwany -
                  Z czyjej to piersi? - wy się domyślicie;
                  A kto by słyszał, odgadnąłby snadnie,
                  Że piersi, z których taki jęk wypadnie,
                  Już nigdy więcej nie wydadzą głosu:
                  W tym głosie całe ozwalo się życie.

                  Tak struny lutni od tęgiego ciosu
                  Zabrzmią i pękną: zmieszanymi dźwięki
                  Zdają się głosić początek piosenki,
                  Ale jej końca nikt się nie spodziewa.

        1940    Taka pieśń moja o Aldony losach;
                  Niechaj ją anioł harmonii w niebiosach,
                  A czuły słuchacz w duszy swej dośpiewa.


                  K o n i e c