W kolejnych zwrotkach poeta wylicza czynności, jakie zakochani spędzili razem, zaczynając od słów: „Czy to...”. Podobny zabieg powtarzalności osiąga przez stylizowany dialog: „Precz z moich oczu! Precz z mej pamięci!… nie… tego rozkazu. Moja i twoja pamięć nie posłucha”.
Wreszcie ostatnia strofa wiersza jest prawie identyczna jak trzecia. Wszystkie te zabiegi służą oddaniu atmosfery beznadziei po rozstaniu z ukochaną. Podmiot liryczny nie potrafi pogodzić się z utratą obiektu swoich uczuć, szuka pocieszenia w swojej pamięci, licząc na to, że kobieta, którą kochał, także nie zapomniała o nim. Wylicza codzienne czynności, kiedyś magiczne, bo spędzane wspólnie, dziś wywołujące jedynie miłe wspomnienia.
Utwór stroficzny, oparty na powtórzeniach wzmacniających efekt liryczny. Wiersz złożony z dziesięciu zwrotek, wersy jedenastozgłoskowe ze średniówką po piątej sylabie. Rymy krzyżowe a-b-a-b. Wszystkie te zabiegi wzmacniają efekt powtórzeń.
W kolejnych zwrotkach poeta wylicza czynności, jakie zakochani spędzili razem, zaczynając od słów: „Czy to...”. Podobny zabieg powtarzalności osiąga przez stylizowany dialog: „Precz z moich oczu! Precz z mej pamięci!… nie… tego rozkazu. Moja i twoja pamięć nie posłucha”.
Wreszcie ostatnia strofa wiersza jest prawie identyczna jak trzecia. Wszystkie te zabiegi służą oddaniu atmosfery beznadziei po rozstaniu z ukochaną. Podmiot liryczny nie potrafi pogodzić się z utratą obiektu swoich uczuć, szuka pocieszenia w swojej pamięci, licząc na to, że kobieta, którą kochał, także nie zapomniała o nim. Wylicza codzienne czynności, kiedyś magiczne, bo spędzane wspólnie, dziś wywołujące jedynie miłe wspomnienia.
