Głównym zabiegiem poetyckim w tekście jest zastosowanie rozbudowanych porównań, antropomorfizacji i animizacji. Morze zostaje na przykład porównane do narzeczonej budzącej się ze snu. Z kolei żagle płynącego po morzu okrętu spokojnie „drzemią” (animizacja). Obrazy poetyckie są niesłychanie sensualne, Mickiewicz sięga po synestezję, łączy więc wrażenia kilku narządów zmysłów (wzroku, słuchu i dotyku).
Druga część sonetu rozpoczyna się apostrofą do morza. Mamy tu do czynienia z paralelizmem tematycznym i składniowym – na dnie morza tkwi tajemniczy polip, zaś na dnie ludzkiej pamięci znajduje się „hydra pamiątek”. Określenie to jest metaforą pamięci ukutą ze skojarzenia jej z mitologicznym potworem o wielu głowach – hydrą lernejską – przypominającą kształtem morski polip.
„Cisza morska” to typowy sonet. Utwór dzieli się bowiem na dwie części (po dwie strofy każda), z których pierwsza ma charakter opisowy, druga zaś refleksyjny. W początkowej partii utworu mamy do czynienia z obrazem spokojnego morza, w drugiej zaś pojawia się metaforyczna wizja polipa wzbudzająca w podmiocie lirycznym refleksję nad ludzkim życiem.
Głównym zabiegiem poetyckim w tekście jest zastosowanie rozbudowanych porównań, antropomorfizacji i animizacji. Morze zostaje na przykład porównane do narzeczonej budzącej się ze snu. Z kolei żagle płynącego po morzu okrętu spokojnie „drzemią” (animizacja). Obrazy poetyckie są niesłychanie sensualne, Mickiewicz sięga po synestezję, łączy więc wrażenia kilku narządów zmysłów (wzroku, słuchu i dotyku).
Druga część sonetu rozpoczyna się apostrofą do morza. Mamy tu do czynienia z paralelizmem tematycznym i składniowym – na dnie morza tkwi tajemniczy polip, zaś na dnie ludzkiej pamięci znajduje się „hydra pamiątek”. Określenie to jest metaforą pamięci ukutą ze skojarzenia jej z mitologicznym potworem o wielu głowach – hydrą lernejską – przypominającą kształtem morski polip.
