Pewien majętny człowiek, który udawał się w długą podróż, postanowił rozdysponować bogactwa i pozostawić je pod opieką swoich sług. Jednemu z nich powierzył pięć talentów, drugiemu dwa, trzeciemu zaś jeden.
Kiedy pan wyjechał, pierwszy sługa zainwestował powierzony majątek i podwoił jego wielkość. Podobnie uczynił drugi człowiek. Ten zaś, który miał tylko jeden talent, bojąc się go utracić, zakopał go w ziemi.
Kiedy gospodarz powrócił, postanowił rozliczyć się ze swoimi dłużnikami. Pochwalił pierwszego i drugiego sługę, ponieważ pomnożyli oni pieniądze i obiecał im władzę. Trzeciemu natomiast odebrał talent, który wcześniej mu powierzył i oddał go temu, który miał już dziesięć talentów. Stwierdził bowiem, że „temu, kto ma, będzie dodane”, „a temu, kto nie ma, zabiorą to, co ma”. Ponadto kazał wrzucić tego człowieka w ciemności.
Interpretacja
Przypowieść ma znaczenie alegoryczne. Gospodarz symbolizuje Boga, a słudzy obdarzeni talentami oznaczają ludzi. Z przypowieści wynika, że talenty, a więc uzdolnienia, zostały rozdzielone nierównomiernie, nie wszyscy dysponują tymi samymi talentami. Jedni mają wiele do zaoferowania bliźnim, inni zaś przeciwnie. Każdy jednak posiada jakiś talent i może czymś obdarzyć innych.
Co więcej, podstawowym powołaniem człowieka jest pomnożenie daru, który otrzymał. Istota ludzka powinna zatem dbać o wewnętrzny rozwój i nieustannie doskonalić się w czynieniu dobra. Nikt nie może zakopać własnego talentu, a więc zaniechać samorozwoju.
