Drugi opis stworzenia człowieka: Bóg ulepił człowieka (mężczyznę) z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza duszę. Następnie zaś umieścił go we wspaniałym ogrodzie, Edenie, znajdującym się na Wschodzie. Eden znajdował się w dorzeczu 4 rzek: Piszon, Gichon, Chiddekel i Perat. Bóg pozwolił człowiekowi jeść owoce ze wszystkich drzew, z wyjątkiem jednego, którego owoc był śmiertelny. Następnie Bóg przyprowadził do mężczyzny zwierzęta, żeby ten je nazwał. Mężczyzna był jednak samotny, więc Bóg podczas jego snu, wyjął mu żebro i stworzył z niego kobietę. W ogrodzie znajdował się przebiegły wąż, który namówił niewiastę do skosztowania zakazanego owocu, a ona podała go mężowi. Wtedy oboje poznali, że są nadzy i ukryli się. Kiedy przyszedł Bóg i zawołał mężczyznę, okazało się, że Adam i Ewa zgrzeszyli. Bóg rozgniewał się na węża i powiedział, że wprowadza nieprzyjaźń pomiędzy jego potomstwo i potomstwo niewiasty. Ponadto Bóg ukarał niewiastę, powiedział, że odtąd będzie w bólu rodzić dzieci, a mężczyzna będzie miał nad nią władzę. A mężczyzna będzie w pocie czoła musiał zdobywać pożywienie. Adam i Ewa zostali wypędzeni z Edenu, na straży którego Bóg postawił anioła z ognistym mieczem.
Adam i Ewa mieli dwóch synów: Kaina i Abla. Kain składał Bogu ofiary z plonów ziemi, co nie podobało się Panu. Natomiast Abel hodował bydło i ofiarowywał zwierzęta, co znalazło uznanie w oczach Boga. Kain z zazdrości zabił Abla, kiedy zaś jego czyn się wydał, Bóg uczynił na jego czole krwawe znamię i wypędził go. Kain zamieszkał w kraju Nod, na wschód od Edenu. Kain miał ze swoją żoną syna Henocha, zaś kolejnymi potomkami rodu byli Irad, Mechujael, Metuszael i Lamek. Lamek z żoną Adą miał dwóch synów: Jabala i Jubala, zaś z żoną Sillą: syna Tubal-Kaina i córkę Naamę.
Adam i Ewa mieli jeszcze trzeciego syna – Seta, od którego wywodził się Noe. Noe posiadał trzech synów: Sema, Chama i Jafeta. Każde kolejne pokolenie było coraz gorsze i żyło coraz krócej. W końcu Bóg za czasów Noego postanowił zesłać karę na niegodziwą ludzkość w postaci potopu. Kazał więc wybudować Noemu wielką arkę, w której budowniczy umieścił po jednej parze z każdego gatunku zwierząt. Deszcz padał przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aż cała ziemia została zatopiona. Po 150 dniach wody zaś zaczęły opadać. Noe wysłał gołębicę, która przyniosła zieloną gałązkę, co było znakiem, że niedługo może wraz z rodziną opuścić arkę. Kiedy przy kolejnej próbie gołębica nie wróciła, Noe zdecydował się wyjść na zewnątrz. Następnie złożył Bogu dziękczynienie, a On obiecał, że już nigdy nie ześle potopu na ziemię. Znakiem przymierza z ludzkością była zaś tęcza.
Któregoś dnia Noe się upił i spał nagi w namiocie, co wzbudziło wesołość Chama. Pozostali synowie jednak z szacunkiem przykryli ojca płaszczem. Potem Noe przeklął Chama. Początek narodowi Izraela dał zaś Sem, który miał 5 synów: Elama, Aszszurę, Arpachszada, Luda i Arama. Synem Arpachszada był Szelach, a jego synem zaś Eber, który miał dwóch potomków: Pelega i Joktana.
Ludzie mówili wówczas jednym językiem i postanowili wybudować wieżę, która sięgnie nieba i dorówna Bogu. Bóg pomieszał jednak ludziom języki, co uniemożliwiło ukończenie budowy. Wieża zaś została nazwana Babel, co znaczy pomieszanie.
W piątym pokoleniu wywodzącym się od Pelega urodził się Terach, który miał trzech synów: Abrama, Nachora i Harana. Synem Harana był zaś Lot, który mieszkał w ziemi Ur. Terach pragnął dotrzeć do kraju Kaanan, ale nie zdążył, ponieważ zmarł. Jego syn Abram ożenił się natomiast z Saraj, która nie mogła mieć dzieci. Bóg objawił się Abramowi i obiecał mu, że uczyni go protoplastą wielkiego narodu. Polecił mu udanie się do ziemi Kanaan. Patriarcha osiedlił się w tym kraju, jednak ziemię tę często nawiedzał głód, dlatego lud musiał wędrować w poszukiwaniu pożywienia. Abram udał się wraz z Saraj i bratankiem Lotem do Egiptu. W obawie o swoje życie udawał, że jest ona jego siostrą. Faraon zapłacił Abramowi za Sarę i zabrał ją do siebie. Bóg jednak nawiedził dwór egipski ciężkimi doświadczeniami, dlatego oddano żonę Abramowi i wyprawiono ich bezpiecznie do kraju. Potem Abram postanowił rozdzielić się z Lotem, ponieważ ziemia Kanaan nie mogła wyżywić ich obu.
Abram został w kraju, a Lot osiedlił się w okolicach Jordanu. Wkrótce Lot dostał się do niewoli, ponieważ wybuchła wojna pomiędzy królami Sodomy i Gomory a królami Szinearu i innych ziem. Abram jednak odbił Lota, co przysporzyło mu sławy wśród różnych plemion. Wkrótce Bóg obiecał patriarsze, że jego potomstwo będzie liczne „jak gwiazdy na niebie” i zawarł z Abramem przymierze na górze Synaj. Wkrótce niewolnica Hagar zaszła z Abramem w ciążę i zaczęła znieważać Sarę, która w zemście upokorzyła ją. Hagar zbiegła na pustynię, gdzie odnalazł ją Bóg i polecił jej wrócić i nazwać syna Izmael. Kiedy Abram miał 99 lat, Bóg odnowił z nim przymierze i nadał mu imię Abraham, a jego żonie Sara. Znakiem nowego przymierza miało być obrzezanie wszystkich dzieci płci męskiej w wieku ośmiu dni. Wkrótce w domu Abrahama zjawiło się trzech mężczyzn, którzy obwieścili mu, że za rok jego żona Sara urodzi mu syna, którego nazwie Izaak. Ci sami ludzie udali się następnie do Sodomy, którą mieli zamiar zniszczyć. Abraham zaczął jednak prosić, by nie czynili tego, jeśli znajdzie się tam chociaż dziesięciu sprawiedliwych ludzi.
Bóg zgodził się na to, jednak w Sodomie mieszkał tylko jeden dobry człowiek – Lot. Dwaj wysłańcy Boga zatrzymali się na noc u Lota, ale występni mieszkańcy chcieli, by on oddał im posłańców, by mogli ich zgwałcić. Wtedy Lot zaoferował im swoje córki, dziewice w zamian za gości. Mężczyźni jednak nie zgodzili się i nadal dobijali się do domu Lota. Przybysze oślepili złoczyńców, a Lotowi polecili, by zabrał swoją rodzinę i uciekł z miasta oraz przykazali, by nikt nie oglądał się za siebie. Żona Lota w trakcie ucieczki obejrzała się jednak i została zamieniona w słup soli. Bóg zaś zesłał na miasto deszcz ognia i siarki i zniszczył je doszczętnie. Lot początkowo zamieszkał w Soarze, potem jednak osiedlił się w górach. Któregoś dnia córki Lota upiły ojca i współżyły z nim, w efekcie czego zaszły w ciążę.
Abraham z powodu głodu wyruszył do Gerary, gdzie znowu udawał, że Sara jest jego siostrą. Król Abimelek chciał więc uczynić z Sary swoją kochankę, ale Bóg nawiedził go we śnie i wyjawił mu prawdę. Wtedy zwrócił Sarę Abrahamowi i hojnie go obdarował.
Kiedy Abraham miał sto lat, Sara urodziła syna Izaaka. Hagar i Izmael naśmiewali się jednak z niego, dlatego Abraham wydalił niewolnicę wraz z synem na pustynię Beer-Szeby, gdzie Bóg ocalił ich od śmierci. Abraham zaś zawarł przymierze z królem Abimelekiem. Wkrótce Bóg zażądał od Abrahama, by złożył mu swojego syna w ofierze w kraju Moria. Patriarcha sporządził zatem ofiarny ołtarz i miał zamordować Izaaka, ale w ostatniej chwili anioł powstrzymał Abrahama i dał mu baranka na ofiarę. Bóg zaś pobłogosławił Abrahamowi i docenił jego wierność: obiecał, że jego potomstwo „będzie liczne jak gwiazdy na niebie”. Sara zmarła w wieku stu dwudziestu siedmiu lat i została pochowana w ziemi Kanaan.
Abraham wyprawił swojego sługę do kraju Aram-Naharaim, aby tam znalazł żonę dla Izaaka. Miała być nią dziewczyna, która napoi wielbłądy przywiezione przez sługę. Była to Rebeka, córka Betuela, a wnuczka Nachora (brata Abrahama). Rodzice Rebeki zgodzili się na ślub i Rebeka wyruszyła do Kanaan.
Abraham z drugą żoną Keturą miał jeszcze sześciu synów, którzy jednak nie dziedziczyli po nim – zostali obdarowani i odesłani z kraju. Patriarcha zmarł w wieku 175 lat.
Rebeka długo była niepłodna, ale w końcu urodziła Izaakowi dwóch synów – bliźnięta – Ezawa (bardzo owłosionego) i Jakuba. Izaak bardziej kochał Ezawa, który był myśliwym i jemu chciał przekazać swoje błogosławieństwo. Rebeka natomiast faworyzowała Jakuba. Ezaw oddał swoje pierworództwo Jakubowi w zamian za miskę soczewicy, którą ten dał mu, gdy był głodny.
Izaak, podobnie jak niegdyś Abraham, udał się wraz z Rebeką do Gerary z powodu głodu. Podał ją za swoją siostrę, a król Abimelek wziął ją do siebie, jednak wkrótce zorientował się, że jest to żona Izaaka. Kiedy Izaak opuścił ten kraj, zawarł z Abimelekiem przymierze w Beer-Szebie.
Kiedy Izaak się zestarzał, postanowił przekazać Ezawowi swoje błogosławieństwo. Miał już jednak bardzo słaby wzrok, dlatego Rebeka wykorzystała to i słysząc, że ojciec wysłał Ezawa na polowanie, po to, żeby przyrządził mu coś smacznego, zabiła koźlę i ugotowała potrawę. Następnie dała ją Jakubowi, a jego ręce obwiązała skórą koźląt, tak, żeby ojciec nie zorientował się, z kim rozmawia. Oszukany Izaak pobłogosławił Jakubowi, a kiedy Ezaw wrócił z polowania, było już za późno. Jakub musiał jednak uciekać przed zemstą brata i udał się do brata Rebeki, Labana. W drodze miał sen o drabinie, po której aniołowie wstępują do nieba. Na szczycie zaś znajdował się Bóg, który pobłogosławił mu i oddał mu ziemię, na której spał pod panowanie. Jakub ułożył w tym miejscu kamień oblany oliwą i nazwał je Betel. Obiecał również składać Bogu dziesięcinę. Kiedy Jakub dotarł do kraju Labana, spotkał przy studni Rachelę, w której się zakochał. Była to córka Labana. Jakub obiecał siedem lat pracować dla niego w zamian za ślub z Rachelą. Kiedy jednak minął wyznaczony termin, Laban w noc poślubną dał mu siostrę Racheli, Leę. Obiecał, że odda mu również Rachelę, jeśli Jakub będzie u niego pracował jeszcze przez siedem lat. Lea urodziła Jakubowi czterech synów: Rubena, Symeona, Lewiego i Judę. Rachela natomiast była bezpłodna, dlatego oddała Jakubowi swoją niewolnicę Bilhę, która na jej kolanach urodziła mu dwóch synów: Dana i Neftalego. Wtedy również Lea ofiarowała mężowi swoją niewolnicę Zilpę, która wydała na świat Gada i Asera. Potem zaś Lea urodziła jeszcze Issachara i Zabulona oraz córkę Dinę. Po wielu latach Rachela urodziła w końcu upragnione dziecko, syna Józefa. Po wielu latach wygnania Jakub zabrał swój dobytek i rodzinę i wyruszył w drogę powrotną. Laban zaś ruszył za nimi w pościg. Bóg ukazał się we śnie Labanowi i przestrzegł go przed zrobieniem krzywdy Jakubowi. Laban, kiedy więc dogonił Jakuba na wyżynie Gilead, zażądał jedynie zwrotu domowych bożków, które potajemnie wykradła Rachela. Jakub powiedział, że ten, kto je zabrał, straci życie. Rachela jednak ukryła je pod swoim siodłem. W końcu Laban zawarł przymierze z Jakubem.
Jakub obawiał się zemsty Ezawa, tym bardziej, że ten szedł na jego spotkanie z wielką rzeszą ludzi. W nocy Jakub spotkał anioła (którym był sam Bóg) i stoczył z nim walkę, którą wygrał. Bóg pobłogosławił mu i nadał mu imię Izrael, na znak, że pokonał Boga i ludzi. Nazajutrz Ezaw serdecznie przywitał brata i obaj pogodzili się po latach rozłąki. Jakub zamieszkał w mieście Sychem. Sychem, syn księcia tej krainy porwał Dinę, córkę Jakuba i zgwałcił ją, a następnie chciał się z nią ożenić. Bracia Diny zgodzili się pod warunkiem, że wszyscy mieszkańcy zostaną obrzezani. Tak też uczyniono, jednak bracia (Symeon i Lewi) wymordowali wszystkich mężczyzn i obrabowali miasto. Wtedy Jakub w obawie przed zemstą przeniósł się do Betel. Kazał też oddać wszystkie bożki i zakopał je w Sychem. W Betel doszło do odnowienia przymierza między Bogiem i Jakubem. Potem zaś wyruszyli do Izaaka. W drodze Rachela urodziła syna Beniamina i zmarła. Pochowano ją w okolicach Betlejem. Jakub zdążył pojednać się z ojcem, a następnie pochował go wspólnie z Ezawem. Potomkowie Ezawa dali początek ludowi Edomitów.
Jakub wyraźnie wyróżniał Józefa spośród innych synów, dlatego pozostali bracia nie byli mu przychylni. Którejś nocy Józef miał sen o tym, że jego snop, który zawiązał w polu był najwspanialszy i inne oddały mu pokłon. Bracia pochwycili Józefa i wrzucili do studni, a następnie sprzedali kupcom, którzy zawieźli go do Egiptu. Jakubowi powiedzieli zaś, że Józef zginął rozszarpany przez dzikie zwierzęta. Józef został sługą Potifara, wysokiego urzędnika dworzan.
Juda ożenił się i miał trzech synów: Era, Onana i Szelę. Er ożenił się z Tamar. Wkrótce jednak zginął, ponieważ był zły. Mężem Tamar został więc Onan, który jednak unikał zapłodnienia żony, ponieważ dzieci byłyby uznane za dzieci brata. Bóg zgładził więc i Onana. Tamar zaś miała zaczekać aż dorośnie Szela, by wyjść za niego za mąż. Tamar użyła podstępu, by zbliżyć się do Judy. Przebrała się za nierządnicę i uwiodła go w mieście Enaim, gdzie Juda zatrzymał się w drodze do Timny. Ponieważ Juda nie miał przy sobie zapłaty (koźlątka), zostawił jej w zastaw sygnet z pieczęcią, laskę i sznur. Po trzech miesiącach wyszło na jaw, że Tamar jest w ciąży. Juda chciał ją uśmiercić, ale kobieta wyznała wówczas, że dziecko jest Judy. Tamar urodziła bliźnięta: Peresa i Zeracha.
Tymczasem Józef został rządcą w domu swego pana w Egipcie. Żona Potifara chciała go jednak uwieść, a kiedy spotkała się z odmową, oskarżyła Józefa o próbę gwałtu. Józef został wtrącony do więzienia, gdzie przebywali również urzędnicy królewscy. Józef wytłumaczył ich sny: podczaszemu królewskiemu przepowiedział wolność zaś piekarzowi śmierć. Dwa lata później faraon miał dwa tajemnicze sny. Śniło mu się, że widział siedem tłustych krów, które następnie zostały pożarte przez siedem chudych krów. Potem zaś widział siedem pięknych kłosów zboża, pochłoniętych następnie przez siedem pustych kłosów. Ponieważ nikt nie potrafił wyjaśnić snu faraona, podczaszy królewski kazał wezwać Józefa. Józef stwierdził, że po siedmiu latach urodzaju nadejdzie siedem lat głodu, dlatego należy gromadzić zapasy na trudny czas. Faraon uczynił Józefa zarządcą Egiptu i powierzył mu to zadanie. Józefowi urodziło się dwóch synów: Manasses i Efraim. Kiedy nastał głód w całej krainie, Jakub wysłał swoich synów do Egiptu, żeby kupili trochę zboża. Józef poznał swoich braci i kazał do worków ze zbożem dać im pieniądze. Po jakimś czasie bracia znowu wyruszyli do Egiptu, gdzie Józef wyprawił dla nich ucztę i znowu dał im pieniądze do worków, zaś najmłodszemu, Beniaminowi podrzucił srebrny puchar. W drodze powrotnej bracia zostali zatrzymani, przeszukani i oskarżeni o kradzież. Kiedy znaleźli się przed obliczem Józefa, prosili, aby darował Beniaminowi, ponieważ ojciec nie przeżyje jego utraty. Wedy Józef wyjawił swoją tożsamość, pojednał się z braćmi i kazał sprowadzić ojca do Egiptu ze względu na trwający głód.
Przed opuszczeniem Kanaan Jakub miał sen, w którym Bóg obiecał mu, że wyprowadzi go z Egiptu. Jakub zamieszkał w ziemi Ramses. Jakub przed śmiercią przepowiedział, że powstanie 12 szczepów Izraela, udzielił synom błogosławieństwa i kazał się pogrzebać w ziemi Kanaan. Tak też się stało.
Józef zmarł w wieku 110 lat, a przed śmiercią poprosił braci, żeby zabrali jego szczątki, kiedy będą opuszczać Egipt.
