zamieszkał w kraju Nod, na wschód od Edenu. Kain miał ze swoją żoną syna Henocha, zaś kolejnymi potomkami rodu byli Irad, Mechujael, Metuszael i Lamek. Lamek z żoną Adą miał dwóch synów: Jabala i Jubala, zaś z żoną Sillą: syna Tubal-Kaina i córkę Naamę.
Adam i Ewa mieli jeszcze trzeciego syna – Seta, od którego wywodził się Noe. Noe posiadał trzech synów: Sema, Chama i Jafeta. Każde kolejne pokolenie było coraz gorsze i żyło coraz krócej. W końcu Bóg za czasów Noego postanowił zesłać karę na niegodziwą ludzkość w postaci potopu. Kazał więc wybudować Noemu wielką arkę, w której budowniczy umieścił po jednej parze z każdego gatunku zwierząt. Deszcz padał przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aż cała ziemia została zatopiona. Po 150 dniach wody zaś zaczęły opadać. Noe wysłał gołębicę, która przyniosła zieloną gałązkę, co było znakiem, że niedługo może wraz z rodziną opuścić arkę. Kiedy przy kolejnej próbie gołębica nie wróciła, Noe zdecydował się wyjść na zewnątrz. Następnie złożył Bogu dziękczynienie, a On obiecał, że już nigdy nie ześle potopu na ziemię. Znakiem przymierza z ludzkością była zaś tęcza.
Któregoś dnia Noe się upił i spał nagi w namiocie, co wzbudziło wesołość Chama. Pozostali synowie jednak z szacunkiem przykryli ojca płaszczem. Potem Noe przeklął Chama. Początek narodowi Izraela dał zaś Sem, który miał 5 synów: Elama, Aszszurę, Arpachszada, Luda i Arama. Synem Arpachszada był Szelach, a jego synem zaś Eber, który miał dwóch potomków: Pelega i Joktana.
Ludzie mówili wówczas jednym językiem i postanowili wybudować wieżę, która sięgnie nieba i dorówna Bogu. Bóg pomieszał jednak ludziom języki, co uniemożliwiło ukończenie budowy. Wieża zaś została nazwana Babel, co znaczy pomieszanie.
W piątym pokoleniu wywodzącym się od Pelega urodził się Terach, który
Adam i Ewa mieli jeszcze trzeciego syna – Seta, od którego wywodził się Noe. Noe posiadał trzech synów: Sema, Chama i Jafeta. Każde kolejne pokolenie było coraz gorsze i żyło coraz krócej. W końcu Bóg za czasów Noego postanowił zesłać karę na niegodziwą ludzkość w postaci potopu. Kazał więc wybudować Noemu wielką arkę, w której budowniczy umieścił po jednej parze z każdego gatunku zwierząt. Deszcz padał przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aż cała ziemia została zatopiona. Po 150 dniach wody zaś zaczęły opadać. Noe wysłał gołębicę, która przyniosła zieloną gałązkę, co było znakiem, że niedługo może wraz z rodziną opuścić arkę. Kiedy przy kolejnej próbie gołębica nie wróciła, Noe zdecydował się wyjść na zewnątrz. Następnie złożył Bogu dziękczynienie, a On obiecał, że już nigdy nie ześle potopu na ziemię. Znakiem przymierza z ludzkością była zaś tęcza.
Któregoś dnia Noe się upił i spał nagi w namiocie, co wzbudziło wesołość Chama. Pozostali synowie jednak z szacunkiem przykryli ojca płaszczem. Potem Noe przeklął Chama. Początek narodowi Izraela dał zaś Sem, który miał 5 synów: Elama, Aszszurę, Arpachszada, Luda i Arama. Synem Arpachszada był Szelach, a jego synem zaś Eber, który miał dwóch potomków: Pelega i Joktana.
Ludzie mówili wówczas jednym językiem i postanowili wybudować wieżę, która sięgnie nieba i dorówna Bogu. Bóg pomieszał jednak ludziom języki, co uniemożliwiło ukończenie budowy. Wieża zaś została nazwana Babel, co znaczy pomieszanie.
W piątym pokoleniu wywodzącym się od Pelega urodził się Terach, który
