do klasycyzmu, chętnie posługiwali się ironią i różnymi odmianami humoru, nie stronili od krytyki społecznej (Julian Tuwim, Antoni Słomiński, Jarosław Iwaszkiewicz, Jan Lechoń, Kazimierz Wierzyński).
Awangarda krakowska to grupa poetów skupiona wokół Tadeusza Peipera i wydawanego przez niego pisma „Zwrotnica”. Istotą jej programu było znalezienie odpowiedniego wyrazu dla nowoczesnej cywilizacji z jej podstawowymi wątkami (miasto-masa-maszyna). Przeciwstawiano się tradycji, zwłaszcza romantycznej. Głoszono programowy antyemocjonalizm i dążenie do kreowania autonomicznej, oryginalnej rzeczywistości poetyckiej (Julian Przyboś, Tadeusz Peiper, Julu Kurek, Jan Brzękowski, Adam Ważyk).
Futuryści postulowali zerwanie z tradycją, zwrot ku cywilizacji współczesnej oraz odejście od zasad gramatyki. Wywoływali celowo skandale obyczajowe, prowokowali konserwatywną publiczność ekscentrycznymi pomysłami. Głosili m.in. hasło „sztuki dla mas („Artyści na ulicę!”) (Aleksander Wat, Bruno Jasieński).
Żagary – wileńska grupa poetycka skupiona wokół Koła Polonistów Uniwersytetu Stefana Batorego. Wspólna dla twórców tego kręgu była tonacja katastroficzna, skłonność do posługiwania się fantastyką i klasycystyczną retoryką (Czesław Miłosz).
Druga awangarda skupiona wokół czasopisma „Kwadryga” wydawanego w Warszawie. Tworzono „poezję zaangażowaną”, tematyka społeczna (K.I. Gałczyński).
Ekspresjoniści tworzyli wokół czasopisma „Zdrój”. Sztuka to wyraz osobowości jej twórcy. Sięgano po motywy folklorystyczne i nawiązywano do twórczości ludowej (J. Kasprowicz, S. Przybyszewski, J. Iwaszkiewicz, K. Wierzyński)
- opowiadanie: Jarosław Iwaszkiewicz "Brzezina", "Panny z Wilka".
- różne odmiany
Awangarda krakowska to grupa poetów skupiona wokół Tadeusza Peipera i wydawanego przez niego pisma „Zwrotnica”. Istotą jej programu było znalezienie odpowiedniego wyrazu dla nowoczesnej cywilizacji z jej podstawowymi wątkami (miasto-masa-maszyna). Przeciwstawiano się tradycji, zwłaszcza romantycznej. Głoszono programowy antyemocjonalizm i dążenie do kreowania autonomicznej, oryginalnej rzeczywistości poetyckiej (Julian Przyboś, Tadeusz Peiper, Julu Kurek, Jan Brzękowski, Adam Ważyk).
Futuryści postulowali zerwanie z tradycją, zwrot ku cywilizacji współczesnej oraz odejście od zasad gramatyki. Wywoływali celowo skandale obyczajowe, prowokowali konserwatywną publiczność ekscentrycznymi pomysłami. Głosili m.in. hasło „sztuki dla mas („Artyści na ulicę!”) (Aleksander Wat, Bruno Jasieński).
Żagary – wileńska grupa poetycka skupiona wokół Koła Polonistów Uniwersytetu Stefana Batorego. Wspólna dla twórców tego kręgu była tonacja katastroficzna, skłonność do posługiwania się fantastyką i klasycystyczną retoryką (Czesław Miłosz).
Druga awangarda skupiona wokół czasopisma „Kwadryga” wydawanego w Warszawie. Tworzono „poezję zaangażowaną”, tematyka społeczna (K.I. Gałczyński).
Ekspresjoniści tworzyli wokół czasopisma „Zdrój”. Sztuka to wyraz osobowości jej twórcy. Sięgano po motywy folklorystyczne i nawiązywano do twórczości ludowej (J. Kasprowicz, S. Przybyszewski, J. Iwaszkiewicz, K. Wierzyński)
Gatunki literackie dwudziestolecia
- Proza poetycka: Bruno Schulz "Sklepy cynamonowe", "Sanatorium pod klepsydrą,- opowiadanie: Jarosław Iwaszkiewicz "Brzezina", "Panny z Wilka".
- różne odmiany
