Na początku poznajemy Justynę i Zenona. Dziewczyna jest córką kucharki. W życiu przyjdzie jej być ekspedientką, kasjerką, będzie także pracować w cukierni. Posady te otrzymuje dzięki wstawiennictwu pewnych osób.
Zenon – pilnie się uczy w mieście. Do Boleborzy wraca rzadko i zawsze jakiś odmieniony. Jego ojciec nie umie pogodzić się z utratą szlachectwa. Trwoni czas, nie wywiązuje się z powierzonych mu obowiązków.
Chłopak zwraca uwagę na krnąbrną dziewczynę, która wraz z ciotką, Cecylią Kolichowską, mieszka w starej kamienicy.
Ciotka jest kobietą nieszczęśliwą i rozczarowaną życiem. Kamienicę odziedziczyła po swoim drugim mężu. Wyremontowała ją, a pokoje wynajęła ludziom. Mieszka tam między innymi rodzina Gołąbskich. Jasia Gołąbska, jak się jeszcze okaże, jest prawdziwą przyjaciółką Justyny Bogutówny. Elżbieta Biecka kocha się w tym czasie w Awaczewiczu.
Monotonne życie kamienicy raz do roku przerywają imieniny wyprawiane przez panią Cecylię. Schodzą się na nie jej znajome i rozmawiają o sprawach bieżących oraz minionych.
Do budynku należał piękny ogród, z którego Elżbieta widziała jednak obskurne podwórko. Jakże inne były lekcje francuskiego. Pewnego razu drzwi spieszącej na nie pannie otwiera Awaczewicz. Ich rozmowa oburza Julię. Elżbieta zaczyna rozumieć rozstanie swoich rodziców i inne trudne sprawy. Dojrzewa pod wpływem jednego wydarzenia.
Zenon tymczasem poznaję Justynę. Jej obecność w Boleborzy związana była z zawiłym życiem jej matki. Los przywiódł je do Ziembiewiczów, kiedy schorowaną panią Bogutową odesłano z poprzedniej posady.
Nadchodzi list od Karola Wąbrowskiego. Zenon dowiaduje się o śmierci zakochanej w nim Adeli. W młodym mężczyźnie rośnie niechęć do rodzinnego domu, do własnych rodziców. Dziwi się, że można wieść takie życie. Wykorzystuje jednak nadarzającą się
