Iwaszkiewicz Jarosław

Urodził się 20 lutego 1894 roku w Kalniku. W wieku ośmiu lat Iwaszkiewicz traci ojca. W 1902 roku rodzina przenosi się do Warszawy, dwa lata później do Elizawetgradu (gdzie chłopiec będzie uczęszczał do gimnazjum). W 1912 roku przyszły pisarz rozpoczyna studia prawnicze na Uniwersytecie Kijowskim, których nie udaje mu się skończyć. Jest to także okres pierwszych prób literackich. Za debiut poetycki Iwaszkiewicza uważa się wiersz „Lilith”, opublikowany w 1915 roku na łamach czasopisma „Pióro”. 

W 1918 roku pisarz wyjeżdża do Warszawy, gdzie nawiązuje znajomość z grupą młodych poetów związanych z pismem „Pro Arte et Studio” (Julian Tuwim, Kazimierz Wierzyński, Jan Lechoń, Antoni Słonimski). Wraz z nimi zakłada grupę poetycką „Skamander” (już jako skamandryta wydaje swój pierwszy tom wierszy p.t.: „Oktostychy”). 

Kolejne lata upływają Iwaszkiewiczowi na intensywnej pracy literackiej i społecznej. W latach 20-tych poeta współpracuje z takimi czasopismami jak: „Zdrój”, „Kurier Polski” i „Wiadomości Literackie”. Przez trzy lata (od 1923 roku) pełni posadę sekretarza marszałka sejmu – Macieja Rataja. 

W 1922 roku poeta bierze ślub z Anną Lilpop (para będzie mieć dwie córki – Marię i Teresę). Trzy lata później wyjeżdża do Paryża na półroczne stypendium naukowe. Rozpoczyna się okres intensywnych podróży Iwaszkiewicza po Europie, związanych m.in. z podjęciem pracy w polskich placówkach dyplomatycznych (Bruksela i Kopenhaga). 

W 1928 roku rodzina poety osiedla się w Stawisku pod Warszawą. Dom Anny i Jarosława Iwaszkiewiczów stanie się miejscem spotkań poetów, pisarzy, przedstawicieli świata artystycznego a podczas wojny – schronieniem dla wielu z nich. Po zakończeniu wojny Iwaszkiewicz podejmuje się redagowania takich czasopism jak: „Życie Literackie”, „Nowiny Literackie” oraz „Twórczość”. Jednocześnie poeta pełni funkcję prezesa Związku Zawodowego Literatów Polskich, a od 1947 roku jest w składzie zarządu PEN Clubu. 

Lata 1948-49 to kolejny okres wielkich podróży po świecie m.in. do Włoch, Francji i Brazylii. W 1952 roku Iwaszkiewicz otrzymuje mandat poselski na Sejm. W tym samym roku przyznana mu zostaje Nagroda Państwowa I stopnia. Trzy lata później poeta przejmuje stanowisko redaktora „Twórczości”. W latach 70-ych wykłada na Uniwersytecie Warszawskim (cykl „Ludzie i książki”). Nadal podróżuje (Paryż, Stuttgart, Leningrad), wydaje kolejne tomy poetyckie (oraz cykle felietonów, opowiadania, artykuły), otrzymuje nagrody (dwie kolejne Państwowe Nagrody Artystyczne I stopnia odbiera w 1955 i w 1970 roku, rok później – doktorat honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego). Pojawiają się ekranizacje kolejnych dzieł Iwaszkiewicza (1970 – „Brzezina”, reż. A. Wajda; 1973 – „Stracona noc”, J. Majewski; 1978 – „Panny w z wilka”, reż. A. Wajda). W 1979 roku pisarz otrzymuje honorowy doktorat Uniwersytetu Jagiellońskiego. W tym samym roku umiera jego żona – Anna. 

Jarosław Iwaszkiewicz umiera 2 marca 1980 roku w Warszawie. Zostaje pochowany w Brwinowie pod Warszawą.

Najważniejsze dzieła

Tomiki poetyckie:

1919 – „Oktostychy”,
1922 – „Dionizje”,
1929 – „Księga dnia i księga nocy”,
1931 – „Powrót do Europy”,
1938 – „Inne życie”,
1948 – „Ody olimpijskie”,
1954 – „Warkocz jesieni i inne wiersze”,
1957 – „Ciemne ścieżki”,
1963 – „Jutro żniwa”,
1970 – „Xenie i elegie”,
1974 – „Śpiewnik włoski”,
1977 – „Mapa pogody”.

Proza:

1923 – „Hilary, syn buchaltera”,
1924 – „Siedem bogatych miast nieśmiertelnego Kościeja”,
1925 – „Księżyc wschodzi”,
1930 – „Zmowa mężczyzn”,
1932 – „Panny z Wilka”, „Brzezina”,
1936 – „Młyn nad Utratą”,
1946 – „Stara cegielnia. Młyn nad Lutynią”,
            „Nowa miłość i inne opowiadania”,
1947 – „Nowele włoskie”,
1954 – „Opowieści zasłyszane”,
1956 – „Książka o Sycylii”,
1960 – „Tatarak i inne opowiadania”,
1961 – „Kochankowie z Marony”,
1956-62 – „Sława i chwała”,
1962 – „Gniazdo łabędzi. Szkice z Danii”,
1974 – „Ogrody”.