Rozdział 1. W cieniu drzew.
Narratorka (Zofia Kossak-Szczucka) przedstawia piękno krajobrazów kresowych. Autorka opisuje swój dom – dwór w Nowosielicy, skromny, ciepło urządzony, kolorowy, pełen pięknych kilimów. Dwór położony był w ogromnym, pięknym parku. W pobliżu znajdował się gotycki pałac o surowym wyglądzie, niezamieszkany. Przed wybuchem wojny majątek – pałac i park kupili Potoccy z Antonin, jedni z najpotężniejszych rodów na Kresach. Narratorka opisuje okolice – dalej położone były Łaszki, za Łaszkami Semerynki i inne majątki ziemskie o długiej tradycji. Między wzgórzami w dole, w okręgu położone były wsie. Mieszkał w nich „lud rosły i krzepki, śpiewający najpiękniejsze w całym świecie pieśni, leniwy i senny, ale sennością żywiołu, gotowego w każdej chwili powstać huraganem.” Lud żył w zgodzie z ziemiaństwem polskim, czego nie potrafili osiągnąć panowie rosyjscy. Funkcjonariusze wojskowi żyli w przyjaznych stosunkach z inteligencją polską. Ziemiaństwo polskie mogło rządzić się według uznania, pod warunkiem nie edukowania szlachty zagonowej i chłopów. Rozbudzanie wśród niższych warstw świadomości narodowej było surowo karane przez rząd rosyjski. Jedynie religia chroniła szlachtę zagonową przed zupełnym schłopieniem i rusyfikacją. Kierunek szkolnictwa był wyraźnie antypolski.
Na kresach w dworach zauważało się jeszcze duże przywiązanie właścicieli do służby i odwrotnie. Służba nazywana była „familią” i słowo to całkowicie oddawało rodzinne stosunki, jakie łączyły ją z właścicielami dworu. Życie w dworach kresowych płynęło ludziom spokojnie i cicho, w harmonii z naturą.
Rozdział 2. Pierwsze starcia.
Na Wołyniu pojawiają się pierwsze pogłoski o Rewolucji Rosyjskiej. Pierwszy pochód wolnościowy przeszedł ulicą na początku marca 1917 roku – składał się z kilkunastu uczniów
Narratorka (Zofia Kossak-Szczucka) przedstawia piękno krajobrazów kresowych. Autorka opisuje swój dom – dwór w Nowosielicy, skromny, ciepło urządzony, kolorowy, pełen pięknych kilimów. Dwór położony był w ogromnym, pięknym parku. W pobliżu znajdował się gotycki pałac o surowym wyglądzie, niezamieszkany. Przed wybuchem wojny majątek – pałac i park kupili Potoccy z Antonin, jedni z najpotężniejszych rodów na Kresach. Narratorka opisuje okolice – dalej położone były Łaszki, za Łaszkami Semerynki i inne majątki ziemskie o długiej tradycji. Między wzgórzami w dole, w okręgu położone były wsie. Mieszkał w nich „lud rosły i krzepki, śpiewający najpiękniejsze w całym świecie pieśni, leniwy i senny, ale sennością żywiołu, gotowego w każdej chwili powstać huraganem.” Lud żył w zgodzie z ziemiaństwem polskim, czego nie potrafili osiągnąć panowie rosyjscy. Funkcjonariusze wojskowi żyli w przyjaznych stosunkach z inteligencją polską. Ziemiaństwo polskie mogło rządzić się według uznania, pod warunkiem nie edukowania szlachty zagonowej i chłopów. Rozbudzanie wśród niższych warstw świadomości narodowej było surowo karane przez rząd rosyjski. Jedynie religia chroniła szlachtę zagonową przed zupełnym schłopieniem i rusyfikacją. Kierunek szkolnictwa był wyraźnie antypolski.
Na kresach w dworach zauważało się jeszcze duże przywiązanie właścicieli do służby i odwrotnie. Służba nazywana była „familią” i słowo to całkowicie oddawało rodzinne stosunki, jakie łączyły ją z właścicielami dworu. Życie w dworach kresowych płynęło ludziom spokojnie i cicho, w harmonii z naturą.
Rozdział 2. Pierwsze starcia.
Na Wołyniu pojawiają się pierwsze pogłoski o Rewolucji Rosyjskiej. Pierwszy pochód wolnościowy przeszedł ulicą na początku marca 1917 roku – składał się z kilkunastu uczniów
