Franc Kafka - biografia
Franc Kafka urodził się 3 lipca 1883 roku w Pradze. Pochodził z rodziny żydowskiej, jednak pisał w języku niemieckim. Był synem właściciela sklepu galanteryjnego i kobiety wywodzącej się z bogatej rodziny. Miał dwóch braci (Georga i Heinricha), którzy zmarli niedługo po jego narodzinach, oraz trzy siostry: Ellę (1889-1941), Vellę (1890-1942) i Ottlę (1892-1943). Świetnie władał językiem niemieckim i czeskim, z kolei hebrajskiego zaczął uczyć się dopiero pod koniec życia.
Swoją edukację rozpoczął w roku 1889 w szkole niemieckiej ludowej na Targu Mięsnym w Pradze. Kształcił się tam aż do roku 1893. Następnie uczęszczał do humanistycznego Gimnazjum Staromiejskiego. Od roku 1901 studiował na Niemieckim Uniwersytecie w Pradze. Z początku wybrał chemię, jednak po dwóch tygodniach zdecydował, że jego powołaniem jest prawo. W 1906 roku został doktorem nauk prawnych, staż odbywał w sądzie ziemskim i karnym. Podczas studiów zaprzyjaźnił się ze znanym pisarzem, Maxem Brodą.
Po ukończeniu studiów Kafka pracował w Zakładzie Ubezpieczeń Robotników od Wypadków Królestwa Czeskiego w Pradze. Często wyjeżdżał w delegacje, zwiedzając w ten sposób niemal całe Czechy. Gdy zrezygnował z pracy, osiągnął już stanowisko nadinspektora. Szybkie i częste awanse pozwalają przypuszczać, że dobrze i sumiennie wykonywał swoje obowiązki. Zarządzał także fabryką azbestu niedaleko stolicy. Niestety fabryka, należąca również do ojca Kafki i szwagra, szybko zbankrutowała. Do roku 1918 mieszkał z rodzicami. Później wiódł samotne życie, nie związał się na stałe z żadną kobietą.
Franc Kafka był członkiem wielu praskich salonów literackich, gdzie prezentował swoje opowiadania, a także uczestniczył w dyskusjach. W 1909 roku zostały wydane jego pierwsze szkice prozy w monachijskim czasopiśmie literackim „Hyperion”. W 1922 roku zrezygnował całkiem z pracy ze względu na postępującą gruźlicę. Rok później przeniósł się do Berlina, zamieszkał tam z Dorą Diamant i poświęcił się jedynie pisaniu.
Zmarł w Kierling koło Wiednia 3 czerwca 1924 roku.
Charakterystyka twórczości
W swoich powieściach stworzył model sytuacji zwanej sytuacją kafkowską. Jej istotą był konflikt zniewolonej jednostki z anonimową instancją, która miała nad nim władzę. Świat Kafki był więc pełen napięcia, niepewności, strachu i poczucia zagrożenia.
Jego dzieła odzwierciedlają niestabilny stan duchowy ludzi początku XX wieku. Nie należy ich interpretować, a raczej traktować jako wieloaspektowe przesłania o wymiarze egzystencjalnym. Wprowadził on do literatury liczne niedomówienia i niejasne obrazy. Nie stosował przesadnej ozdobności, jego styl raczej charakteryzowała prostota. Wszystkie wydarzania, bez względu na ich brutalność, opisuje w sposób chłodny i zdystansowany.
Kafka przedstawia w swoich dziełach człowieka samotnego, walczącego w pojedynkę z niezrozumiałymi strukturami rządzącymi otaczającym światem. Bohater walczy i przegrywa samotnie. Wciąż poszukuje bezpieczeństwa i pewności, której nigdy nie doświadczy.
Jego najważniejsze dzieła:
-
„Przemiana” (1915),
-
„Proces” (1925),
-
„Zamek” (1926),
-
„Ameryka” (1927),
-
„Dzienniki” (1910-1923).