Przedmiotem wiersza jest opis rewolucji uciśnionego ludu, ukazany z dwóch perspektyw. Walka ludzi wspierana jest przez wielkie żywioły wzmagające chęć niszczenia starego ładu i tworzenia nowej rzeczywistości. Wątki realistyczne – opis ulic, kościołów, miejsca walki – przenikają się z mistycznymi wizjami „przebudzonego miasta”, wspierającego powstańców. W utworze Słowackiego siły duchowe inspirują, pobudzają i wzmagają zachowania ludzi. Wicher wzmaga ich krzyk, mury go potęgują, a kolumna i katedra odbijają odgłosy walki, tworząc własną, wzniosłą pieśń. Rewolucja prostego ludu ma przede wszystkim wymiar duchowy. W jej opisie brak odniesień do konkretnego czasu (znamy jedynie miejsce wydarzenia), wiadomo jednak, że ten zryw odbije się szeroki echem w całym kraju. Podmiot liryczny podkreśla moc rewolucji zdolnej do zmiany biegu historii.
