Balladyna - Geneza utworu

„Balladyna” Juliusza Słowackiego powstała w 1834 roku w Szwajcarii. Drukiem wydana została w Polsce w 1839 roku. Dzieło powstało w atmosferze klęski i nastrojów pesymizmu, po upadku powstania listopadowego (1831). Polski wieszcz dedykował dramat Zygmuntowi Krasińskiemu. Zamierzenie Słowackiego było nieco inne od ostatecznego efektu. Autor miał zamiar stworzyć sześć kronik dramatycznych tworzących „wielki poemat w rodzaju Ariosta”, a „Balladyna” miała być jedną z nich.

Interpretacje dzieła przysporzyły nie lada kłopotu, sam jednak Słowacki podkreślał w liście do matki, że utwór objawia podobieństwo do „starej ballady”. Z kolei jej kompozycję tłumaczył, że ułożona jest „tak jakby ją gmin układał, przeciwna zupełnie prawdzie historycznej, czasem przeciwna podobieństwu do prawdy. Ludzie jednak, starałem się, aby byli prawdziwymi i aby w sercu mieli nasze serca”. Znaleźli się jednak i tacy, którzy dostrzegali w dziele nawiązania do aktualnych wówczas spraw kraju. Jedni zauważali reprodukcję kroniki dziejów Polski, drudzy przyglądali się zbrodniczej psychice głównej bohaterki, Balladyny.