faraona. Ostatnią częścią jest wątek obyczajowy, z którego można dowiedzieć się wiele o życiu starożytnych Egipcjan, o wielkiej roli bóstw i wierzeń, czy też o stanie Egiptu.
Moim zdaniem powieść Bolesława Prusa, mimo iż nie zawsze opisuje realne wydarzenia, daje możliwość zgłębienia wiedzy i poznania wielu ciekawych faktów o Egipcie. Czytając ją, można „przenieść się” do afrykańskiego państwa, do czasów odległych o tysiące lat, uczestniczyć w nietypowej lekcji starożytnej historii.
W tej specyficznej lekcji można także wziąć udział, oglądając film pod tytułem „Faraon”. W roku 1965 na podstawie powieści Jerzy Kawalerowicz stworzył film o tym samym tytule, według scenariusza autorstwa Tadeusza Konwickiego i swojego. Dwa lata po powstaniu, ekranizacja została nominowana do Oscara w kategorii „Film obcojęzyczny”. Co ciekawe, zdjęcia, których autorem jest Jerzy Wójcik, powstawały nie tylko w Europie, ale także w Azji i Afryce. Główne role odgrywane były przez Jerzego Zelnika (Ramzes XIII), Krystynę Mikołajewską (Sara), Andrzeja Girtlera (Ramzes XII) i Piotra Pawłowskiego (arcykapłan Herhor) – obsada ta była niezwykle trafna i przyczyniła się z pewnością do sukcesu dzieła. Muzyka do filmu stworzona została przez Adama Walacińskiego. Sądzę, że znakomicie oddaje ona nastrój obrzędów egipskich, wydaje się być idealną kopią starożytnej muzyki.
Ekranizacja „Faraona” nie jest do końca wierna powieści. Niektóre wydarzenia mają inną kolejność, zakończenie zaś zostało pominięte. Jednak najważniejsze wydarzenia, takie jak bitwa z wojskami libijskimi czy śmierć głównego bohatera zostały przedstawione dokładnie tak, jak można je sobie wyobrazić czytając lekturę.
Sądzę, że oba dzieła, zarówno książka jak i film, mogą zainteresować nawet najwybredniejszego czytelnika czy
Moim zdaniem powieść Bolesława Prusa, mimo iż nie zawsze opisuje realne wydarzenia, daje możliwość zgłębienia wiedzy i poznania wielu ciekawych faktów o Egipcie. Czytając ją, można „przenieść się” do afrykańskiego państwa, do czasów odległych o tysiące lat, uczestniczyć w nietypowej lekcji starożytnej historii.
W tej specyficznej lekcji można także wziąć udział, oglądając film pod tytułem „Faraon”. W roku 1965 na podstawie powieści Jerzy Kawalerowicz stworzył film o tym samym tytule, według scenariusza autorstwa Tadeusza Konwickiego i swojego. Dwa lata po powstaniu, ekranizacja została nominowana do Oscara w kategorii „Film obcojęzyczny”. Co ciekawe, zdjęcia, których autorem jest Jerzy Wójcik, powstawały nie tylko w Europie, ale także w Azji i Afryce. Główne role odgrywane były przez Jerzego Zelnika (Ramzes XIII), Krystynę Mikołajewską (Sara), Andrzeja Girtlera (Ramzes XII) i Piotra Pawłowskiego (arcykapłan Herhor) – obsada ta była niezwykle trafna i przyczyniła się z pewnością do sukcesu dzieła. Muzyka do filmu stworzona została przez Adama Walacińskiego. Sądzę, że znakomicie oddaje ona nastrój obrzędów egipskich, wydaje się być idealną kopią starożytnej muzyki.
Ekranizacja „Faraona” nie jest do końca wierna powieści. Niektóre wydarzenia mają inną kolejność, zakończenie zaś zostało pominięte. Jednak najważniejsze wydarzenia, takie jak bitwa z wojskami libijskimi czy śmierć głównego bohatera zostały przedstawione dokładnie tak, jak można je sobie wyobrazić czytając lekturę.
Sądzę, że oba dzieła, zarówno książka jak i film, mogą zainteresować nawet najwybredniejszego czytelnika czy
