Wstęp
Następuje szczegółowy opis Egiptu. Autor podaje dokładne położenie geograficzne (między Pustynią Libijską a Arabską) i wynikający z niego surowy klimat krainy. Podkreśla, że żyjąc w takim miejscu ludzie mieli następujący wybór: albo zginąć, albo podporządkować sobie przyrodę. Trudne warunki doprowadziły do wykształcenia specyficznych form budownictwa, to zaś wymagało opracowania zasad miernictwa czy mechaniki. Podkreśla rolę wylewów Nilu dla całego narodu – decydowały one o urodzaju bądź klęsce głodu i wyznaczały upływ czasu. Cywilizacja rozwinęła się, wykształcając trzy stany społeczne: lud, kapłanów i faraona. Zadaniem ludu była ciężka praca, faraon kierował nimi, zaś kapłani mieli tworzyć plany. Największą władzę posiadał faraon. Był wodzem armii, najwyższym trybunałem sędziowskim, najważniejszym kapłanem, pochodził zaś od samego boga Słońca. Niżej od niego znajdywali się kapłani, ludzie uczeni, którzy zajmowali się kształceniem, leczeniem, polityką, decydowaniem o pracy na budowie oraz przepowiadaniem przyszłości i odczytywaniem znaków. Najniżej znajdował się lud, który dzielił się na robotników i rolników. Idealny porządek trwał w Egipcie długo, ale nie dane było mu istnieć na wieki - po upadku XX dynastii, co miało miejsce w XI wieku p.n.e., władzę obejmuje Sem-amen-Herhor, arcykapłan Amona i syn boga Słońca.
Tom 1
Ramzes XII rządzi swym krajem już trzydzieści lat. W miesiącu Farmuti mianuje swego 22-letniego syna Cham-semmerer-amen-Ramzesa następcą tronu egipskiego. Młody Ramzes otrzymuje tytuł erpatra, prosi jednak ojca, by ten powierzył mu dowodzenie korpusem Menfi. Faraon zwołuje naradę. Arcykapłan największej świątyni Amona w Tebach, Sem-amen-Herhor, przewodzi zebraniem. Rada podejmuje decyzję, w myśl której przyszły faraon ma zebrać dziesięć pułków wojska i wraz z machinami wojennymi stoczyć walkę z armią generała Nitagera, wodza egipskiej armii, w pobliżu Pi-Bailos. Herhor, jako minister wojny, ma znajdować się w oddziale młodego Ramzesa.
Następca tronu sam nadzorował wszystkie pułki i dbał o dobro swoich żołnierzy. Sprawdzał, czy na pewno niczego im nie brakuje. Kiedy wyruszyli natknęli się na dwa skarabeusze, które stały na trasie, którą mieli przejść. Eunan, który stał na czele, uważał, że nie powinni iść dalej tą drogą, bowiem skarabeusze są świętymi zwierzętami, symbolizującymi Słońce. Ramzes nie zgadzał się z decyzją Eunana i nie szanował tego typu przesądów, więc polecił dowodzenie Patroklesowi, greckiemu generałowi, który z racji różnicy kulturowej nie obawiał się złej wróżby. Książę i jego przyjaciel Tutmozis oddzielili się od reszty oddziału i wybrali inną drogę. Idąc dalej wojsko natknęło się na kanał, który kopał niewolny chłop przez dziesięć lat, ponieważ jego pan przyrzekł, że uwolni go, gdy chłop stworzy kanał, którym doprowadzi wodę do gospodarstwa. Człowiek błagał Eunana i Herhora, by nie zasypywano dzieła, na które poświęcił swe życie, ale nikt go nie wysłuchał. Pobito go i zasypano kanał, by umożliwić wojsku ruszenie w dalszą drogę.
Podczas wędrówki Ramzes rozmawia z Tutmozisem. Książę jest przejęty sytuacją w państwie - zagarnianiem władzy i majątków przez kapłanów oraz kolejnymi buntami podbitych prowincji. Nie podoba mu się zmniejszenie armii i jej uległość wobec kapłanów. Odgraża się, że kiedy zostanie władcą, skończy się ich samowola. Tutmozis odpowiada, że kapłani mają po sobie lud, który sprzeciwi się takiemu traktowaniu.
Trafiają do doliny o żyznej ziemi i napotykają folwark. Spotykają tam piękną żydówkę o imieniu Sara. Wdają się z nią w rozmowę. Dziewczyna robi na następcy tronu duże wrażenie ze względu na swój wygląd i szczerość. Informuje przybyszów, że znaleźli się na ziemi należącej do Sezofrisa, który zabrania przebywać wojsku na jego terenach, powinni więc odejść stamtąd. Odpowiada też, że nie zamierza być kochanką żadnego z nich, ponieważ nie wie, kim są, jednak książę robi na niej duże wrażenie. Ramzes przyznaje się do swego królewskiego pochodzenia. Sara podoba mu się tak bardzo, że ofiarowuje on jej swój złoty łańcuch i mówi, by oddała go ojcu, ponieważ chce ją wykupić od niego. Radosne spotkanie przerywa alarm dobiegający z obozu wojskowego. Ramzes powraca do swoich ludzi. Herhor powiadamia go o tym, że trzy pułki Nitagera odcięły ich od sztabu. Następca tronu wpada we wściekłość i prowadzi oddział Greków do szturmu na nieprzyjacielskie pułki. Pokonują je. Nitager przyznaje, że zwycięstwo należy do młodego Ramzesa. W drodze powrotnej do Memfis Ramzes zauważa na drzewie powieszonego człowieka. Okazuje się, że to niewolny chłop, którego kanał zasypano. Ramzes o niczym nie wiedział i rozkazał zdać relację z historii nieszczęśnika, a dowiedziawszy się prawdy jest zszokowany i dalej podróżuje w milczeniu.
Po powrocie Eunan zostaje nagrodzony przez ministra wojny za zauważenie skarabeuszy na drodze przemarszu wojska. Otrzymuje pierścień z wyrytym imieniem bogini Mut. Minister dopytuje się o to, gdzie podziewał się młody Ramzes w czasie, gdy wojsko szło przez wąwóz, ale Eunan przysięga, że nie wie. Herhor rozkazuje ukarać go pięćdziesięcioma kijami. Tutmozis wykupuje ukochaną następcy tronu i przybywa z nią do Memfis. Książę przyrzeka swoim żołnierzom, że nagrodzi każdego jedną drachmą za udział w walce, jednak nie zostaje mianowany dowódcą korpusu, ponieważ Herhor wykazał że Ramzes XIII popełnił wiele błędów w swoich działaniach. Młodzieniec jest rozczarowany i nie stać go na spełnienie swej obietnicy. Prosi o pomoc matkę, ale ta odmawia i mówi, żeby pożyczył pieniądze od kapłanów albo odprawił dziewczynę, którą przywiózł ze sobą. Żadne z tych wyjść nie zadowala następcy tronu, postanawia więc wydzierżawić kilka folwarków u Fenicjanina - Dagona, a za zdobyte pieniądze wypłaci żołnierzom przyrzeczony żołd.
Ramzes osadza Sarę w jednym z folwarków, które należą do władcy. Stan wody w Nilu nie powiększa się, wobec czego mieszkańcy Egiptu oskarżają Żydówkę o rzucenie uroku, który powstrzyma coroczną powódź i doprowadzi do klęski. Ludzie chcą wyładować na niej swą frustrację i rzucają w nią kamieniami. W obronie dziewczyny staje nieznajomy człowiek. Ma ogoloną głowę i ubrany jest w skórę pantery. Przemawia do tłumu i wyjaśnia, że Sara nie mogła sama zmienić woli bogów, którzy decydują o stanie wody w rzece, a tego typu plotki rozpuszczają wrogowie księcia. Podczas gdy tajemniczy człowiek przemawia, Nil przybiera, a ludzie radośnie obserwują rzekę z jej brzegów. Przypływa Ramzes, który, widząc jak potraktowano jego ukochaną, wpada we wściekłość i chce zabić winnych jej zranienia, jednak powstrzymuje go Tutmozis. Następca tronu nie porzuca jednak tej sprawy i w ciągu miesiąca następują przesłuchania osób podejrzanych o najście folwarku należącego do młodego Ramzesa. Młodzieniec wysłuchiwał zeznań ludzi i doszedł do wniosku, że nie można pociągać ich do odpowiedzialności, ponieważ są niewinni, a w tamtym miejscu znaleźli się przypadkowo i na pewno nie odważyliby się podnieść ręki na wybrankę następcy tronu. Młody Ramzes chce ich ułaskawić, ale dowiaduje się, że jest to niemożliwe, ponieważ nie ma on do tego prawa. Jest strapiony, ponieważ ściągnie karę na niewinnych ludzi. Nocą słyszy głos dochodzący spośród drzew, który oznajmia, że ludzie zostaną ułaskawieni, jeżeli dozorca folwarku odstąpi od zarzutów. Ramzes doprowadza do takiego obrotu sprawy i niewinni ludzie odzyskują wolność.
Następca tronu chce dowiedzieć się, kim jest człowiek, który udzielił mu rady. Przebiera się i incognito płynie po Nilu, zatrzymując się przy swoich folwarkach. Rozmawia z ludźmi, którzy tłumaczą, że przydałby się lepszy system nawadniający uprawy. Odkrywa, że w jego imieniu obciąża się chłopów dodatkowymi podatkami, o których nie wiedział. Biedni ludzie nie są w stanie płacić, zostają więc pobici i odbiera się im ich dzieci, które zostają niewolnikami. Ramzes domyśla się, że za tym wszystkim stoją kapłani. O księciu zaczynają krążyć wśród ludu legendy. Nie udaje mu się jednak odnaleźć człowieka, którego poszukiwał. Dagon traci łaskę księcia. Prosi o wstawiennictwo Sarę, ale ona odmawia. Fenicjanin przeklina dziewczynę i mówi, że wśród ludu krążą pogłoski, że nie jest wierna następcy tronu. Ramzes otrzymuje w podarunku od Dagona fenicką kapłankę. Sara zaczyna być zazdrosna o ukochanego.
Ramzes XII udaje się do Teb, by złożyć hołd bogom za wylew Nilu, w tym czasie władzę nad państwem przekazuje Herhorowi. Następca tronu jest rozczarowany decyzją ojca i zaszywa się na kilka miesięcy w folwarku, w którym mieszka Sara. Zauważa, że w jej posiadłości mieszkają wyłącznie Żydzi. Do jego uszu dochodzą plotki na jego temat – podobno wyruszy na wielką wojnę i uwolni lud od podatków. Obawia się, że kapłani mogą uznać go za buntownika i zdrajcę obecnego faraona. Od czasu do czasu zauważa, że w pobliżu przepływa łódź, należąca do faraona, a na niej znajduje się Herhor i królowa. Młody Ramzes postanawia spotkać się z nimi. Któregoś razu wraz z Sarą wypływa im na przeciwko. Podczas spotkania Sara zaśpiewała pieśń, którą Herhor uznał za wykradzioną Egipcjanom przez Żydów. Kapłan oświadcza, że dziewczyna jest w ciąży z Ramzesem, chociaż nie jest tego jeszcze świadoma. Herhor i królowa podejmują decyzję o zakończeniu związku młodego Ramzesa i Sary, ale Herhor przekonuje królową, że syn dziewczyny zostanie Żydem, a więc będzie można go obsadzić w Izraelu jako króla. Tymczasem następca tronu zaczyna się zresztą nudzić w swoim folwarku, irytuje go też, że dziewczynę dręczą różne dolegliwości. Pewnego dnia odwiedza go Tutmozis i przekazuje wieść od ojca, który wkrótce wróci z Teb i prosi, by jego syn go powitał. Spotkanie ojca i syna jest bardzo ciepłe. Faraon mianuje syna wodzem Menfi i namiestnikiem Dolnego Egiptu, a także powierza mu misję odkrycia przyczyny zmniejszania się majątku faraona.
Fenicjanie obserwują niejakiego Phuta, który pojawia się w zajeździe "Pod Okrętem". Rozmawia z kapłanką, która przekazuje mu informację, by przyszedł do domu pod Zieloną Gwiazdą. Phut jest śledzony przez Fenicjan. Udaje się do świątyni Seta, gdzie wychodzi na jaw że jest chaldejskim kapłanem. Jego prawdziwe imię brzmi Beroes i przybył, by potajemnie spotkać się z egipskimi kapłanami - Herhorem, Mefresem i Pentuerem. Razem podpisują układ z Asyrią.
Młody Ramzes odwiedza kolejno wszystkie prowincje, gdzie obserwuje pracę różnych ludzi. Dochodzi do wniosku, że robotnicy bez namysłu wykonują tylko rozkazy. Jest zadowolony z arystokratów, którzy wiernie służą państwu. Nie udaje mu się odkryć przyczyny ubożenia dochodów faraona, mimo przeglądania raportów, rozmawiania z nadzorcami i obserwowania poszczególnych prowincji. Mentezufis oznajmia mu, że tylko kapłani mogą zrozumieć działanie państwa.
Kupcy feniccy są niezadowoleni z układu między Egiptem a Syrią, w myśl którego Fenicja znajdzie się pod panowaniem asyryjskim. Dagon postanawia ofiarować księciu kapłankę fenicką Kamę. Kupcy liczą, że kapłanka wpłynie na decyzje księcia.
Następca tronu udaje się do świątyni Hator, która mieściła się niedaleko miasta Pi-Bast. Szedł tam boso i z głową posypaną popiołem. Długo modlił się przed świątynią, w środku otrzymał małą celę. Będąc w niej rozmyślał, dlaczego zdecydował się przyjść do świątyni. Kiedy wyszedł na dziedziniec ujrzał procesję kapłanów i uznał, że nie wszyscy kapłani są występni, część z nich faktycznie pełnią posługę religijną. Nagle książę poczuł czyjś dotyk na głowie i nogach, lecz nie ujrzał nikogo. Powrócił do swej celi i zaczął się modlić. Usłyszał głos, który powiedział, że jego modlitwy będą wysłuchane. Ramzes spędził w świątyni wiele dni, które poświęcił na służeniu bogom. Prorok świątyni polecił mu, by zajął się nauką, więc książę odwiedził poszczególne szkoły w obrębie świątyni. Uczono w nich pisania i czytania, miernictwa oraz medycyny. Ramzes nie zaspokoił swego głodu wiedzy, uznał, że te mądrości nie pomogą mu w naprawie państwa.
Wkrótce do świątyni przybywa Pentuer, Mefres i Mentezufis. Podczas różnych ceremonii Pentuer oznajmia księciu, że dowie się, dlaczego dochody faraona ulegają zmniejszeniu. Jako powody podaje: wojska najemne, które kosztują więcej (ale jest też lepiej wyszkolone), zmniejszające się tereny uprawne (chłopi nie walczą z pustynią, ponieważ wielu z nich zginęło podczas wojen, na których służyli jako tragarze), zmniejszenie liczby ludności, rozbudowanie aparatu urzędniczego (więcej urzędników to więcej wydatków), zadłużenie u cudzoziemców. Książę jest pod wrażeniem tego, co usłyszał i odstępuje od planów wojennych. Po kilku dniach jednak dowiedział się, że to, co widział podczas ceremonii, było zainscenizowane, co podważyło wiarygodność słów kapłanów. W końcu opuszcza świątynię i jedzie do Pi-Bast.
Do księcia wkrótce doszły wieści, że ludzie, którzy pracują na dworze, nie są wynagradzani. Okazało się, że skarbiec Ramzesa jest pusty, ponieważ wszystko wydano na uczty. Tutmozis opowiada też księciu o ciężkim stanie jego ojca oraz o nastrojach Fenicjan, którzy obawiają się, że nowy faraon wypędzi ich z Egiptu. Następca tronu chce wziąć pożyczkę od Dagona, ale ten oznajmia, że nie ma kwoty, której żąda książę i poleca zwrócić się do Hirama. Ramzes pożycza u Fenicjanina sto talentów. kupiec oskarża też kapłanów, że potajemnie prowadzą negocjacje z kapłanami chaldejskimi w celu utrzymania pokoju między Egiptem i Syrią, w wyniku czego Fenicjanie dostaną się pod władzę asyryjską.
Książę idzie z Hiramem do świątyni Astoreth. Fenicjanin ofiarowuje Ramzesowi złoty amulet, dzięki któremu zawsze może liczyć na pomoc jego krajan. W świątyni następca tronu spotyka mężczyznę, który wygląda całkiem jak on sam. Napotyka też kapłankę Kamę, którą kiedyś przysłał mu Dagon. Wtedy nie zrobiła na nim większego wrażenia, teraz zaś jest nią oczarowany. Kiedy wraca do swego pałacu otrzymuje od Tutmozisa wiadomość o narodzinach syna. Sara ostrzega księcia, że Kama jest niebezpieczna i według przepowiedni ona i ich syn zginą z jej powodu. Do Ramzesa przybywa Mentezufis, który tłumaczy, że nie mogą zmusić Asyrii do zapłaty zaległych danin, zamiast tego zmniejszają wojsko, by nie płacić żołnierzom. Następca tronu musi przyjąć posła asyryjskiego Sargona, z którym kapłani potajemnie mają zawrzeć układ. Mefres i Mentezufis nie wiedzą, że książę wie o traktacie
Sargon zostaje napadnięty, jest pewien, że jednym z ludzi, którzy tego dokonali, jest sam książę, ten jednak odwiedza go i zapewnia, że jest niewinny. Kapłani przyrzekają mu, że faraon chce podpisać układ z Asyrią, ale poseł wyśmiewa ich, ponieważ dobrze wie, że książę jest przeciwny traktatowi i, kiedy sam zostanie władcą, będzie chciał go zerwać. Kapłani postanawiają podpisać umowę za każdą cenę – nawet życia Ramzesa. Tutmozis pociesza przyjaciela, że kiedy zostanie faraonem ludzie poprą wojnę z Asyrią. Sara mówi Ramzesowi, że Hiram porwał jedną z jej niewolnic i wywiózł, owa biedna dziewczyna zmarła. Kochanka opowiada, że słyszała, iż Fenicjanie pragną wojny między Egiptem a Asyrią by wzbogacić się na dostawach broni.
Fenicjanie zdejmują z Kamy obowiązki kapłanki oraz klątwę i oddają ją księciu. Ramzes posyła Tutmozisa, by zdał jego ojcu relację z tego, co dzieje się w kraju. Oficjalna wersja sprawozdania różni się od nieoficjalnej, którą ma wyznać faraonowi, kiedy będzie z nim sam na sam – ma powiedzieć, że kapłani są przyczyną kryzysu i że oddanie Fenicji doprowadzi do zagłady państwa. Kama jest zazdrosna o Sarę i mówi, że ta nadała synowi imię Izaak i wychowuje go w wierze żydowskiej. Książę wpada w gniew i odwiedza byłą kochankę, by odkryć, czy to prawda. W istocie tak było. Ramzes karze Sarę, czyniąc z niej niewolnicę Kamy. Nie słucha wyjaśnień, że to kapłani egipscy chcieli, by dziecko zostało Żydem i mogło później zostać władcą Izraela. Następnego dnia dowiaduje się, że Kama uderzyła Żydówkę, więc każe dać Sarze osobną izbę i by w spokoju mogła zajmować się dzieckiem, nie musi już usługiwać nowej kochance. Kama okazuje się mieć okropny charakter, uważa, że ktoś chce ją zabić.
Tom 2
Kapłani Mefres i Mentezufis oznajmiają Ramzesowi, że został mianowany naczelnym wodzem i władcą prowincji. Następca tronu wyprawia ucztę, podczas której, wstawionym będąc, lekkomyślnie oskarża kapłanów o potajemne układy z Beroesem, Chaldejczykiem. Mówi, że pragną przypodobać się królowi Assarowi i usiłują osłabić państwo przez wywołanie wojny na granicy zachodniej. Kpi z Mefresa i oznajmia, że zna plany kapłanów, czym wzbudza ich nienawiść. Postanawiają oni dowiedzieć się, co książę porabiał po opuszczeniu świątyni Hator. Kapłani chcą złożyć skargę na Ramzesa, ale arcykapłan Sem przekonuje, że mogą się tym ośmieszyć. Książę przygotowuje wojska do wyruszenia z Pi-Bast, osobiście kontroluje wszystkie pułki i tworzy strategię walki z Libijczykami. Mentezufis jest pod wrażeniem jego zdolności.
Kama namawia Lykona, zakochanego w niej sobowtóra młodego Ramzesa, by zakradł się do sypialni Sary i zabił pierworodnego syna następcy tronu. Lykon zgadza się, nocą zabija dziecko uderzając nim o ścianę. Podejrzenie pada na Ramzesa, ponieważ służba wyraźnie widziała go w domu Żydówki, na dodatek książę nie spełnił tej nocy w pałacu. Lykon i Kama uciekają. Była kapłanka ma pierwsze oznaki trądu, które lekceważy. Egipska policja prowadzi dochodzenie w celu odkrycia, kto zamordował niemowlę. Sara przyznaje się do zabójstwa, ale naczelnik policji odkrywa prawdę i żąda odnalezienia i pojmania sobowtóra księcia. Wcześniej odnaleziona zostaje Kama, która wyjawia prawdę o śmierci syna Ramzesa. Z powodu jej trądu umieszczona zostaje w wiosce trędowatych. Lykon zostaje pojmany, ale nie spotyka go kara, ponieważ uwalnia go Mefres, który postanawia wykorzystać go w przyszłości, by zemścić się na księciu. Sara wpada w rozpacz, gdy dowiaduje się, że to nie Ramzes zabił swego syna, cierpi z powodu tego, że nie udało jej się obronić dziecka. Wkrótce umiera z rozpaczy.
Książę bardzo sprawnie prowadzi wojnę z Libią. Oddziały libijskie chce odciąć od ich ziem ojczystych i poprowadzić na południe, gdzie znajduje się pustynia, która za pomocą upałów i głodu wykończy wojowników. Pentuer dołącza do księcia. Mentezufis regularnie wysyła do Herhora relacje z działań wojennych, podziwia następcę tronu. Mefres także koresponduje z Herhorem i w listach oskarża księcia o dzieciobójstwo, mimo tego, iż udowodniono, że zbrodni dokonał Lykon. Dochodzi do bitwy w której Libijczycy zostają pokonani, a pojmanym obiecuje się łaskę. Mefres potajemnie nakazuje wymordować wszystkich jeńców z Libii, ponieważ chce ściągnąć na księcia nienawiść Libijczyków. Książę wraz z Pentuerem wyrusza w pościg za zbiegłym przywódcą Libii.
Pentuer przepowiada nadejście burzy piaskowej. Książę rozpoznaje w nim człowieka, który stanął kiedyś w obronie Sary i mianuje go swoim doradcą. Po powrocie do obozu niespodziewanie umiera Patrokles, a Ramzes uznaje, że zabili go kapłani. Podczas procesji podbitych Libijczyków Pentuer mówi księciu o zabiciu jego syna i śmierci Sary, co wpędza go w rozpacz.
Wkrótce do młodego Ramzesa dociera wieść o ciężkim stanie jego ojca. Kapłani próbują za wszelką cenę utrzymać starego władcę przy życiu, pada nawet pomysł karmienia go codziennie krwią niemowląt, ale faraon stanowczo sprzeciwia się takim praktykom. Młodemu Ramzesowi polecono, by jak najszybciej wrócił na dwór królewski. Po drodze przejeżdża przez Gizę, gdzie zachwyca go ogrom piramid. Nocą Pentuer słyszy pieśń żałobną, która rozbrzmiewa w podziemnej świątyni, wie już, że faraon zmarł, kłania się więc przed nowym władcą. Natychmiast Ramzes, Tutmozis i Pentuer wyruszają w drogę do Memfis. Tam spotyka Herhora przybranego w symbole władzy. Kapłan tłumaczy, że musiał objąć tymczasowo władzę w państwie, ponieważ przez całą dobę faraon nie mógł wypełniać swych obowiązków. Ramzes odbiera należną mu władzę i wyznacza Sema na swojego zastępcę w posłudze religijnej.
Ramzes XII rządził przez 34 lata. Żałoba w państwie trwa siedemdziesiąt dni - tyle czasu zwłoki faraona leżały w wodzie z sodą, co miało przygotować je do mumifikacji. W tym czasie nie odprawiano żadnych ceremonii, procesji, obrzędów w świątyniach, zakazano pić wino i jeść mięso. Po zabalsamowaniu zwłok faraona przenosił się on do świata zmarłych, gdzie uzyskiwał życie wieczne i był równy bogom. Po skończeniu żałoby rozpoczęto świętowanie z powodu nadejścia kolejnego faraona, Ramzesa XIII. Nowy władca od razu wprowadził wiele zmian, odbierając kapłanom ich przywileje. Rozkazał żyć im w ubóstwie i jako przykład wskazał arcykapłana Sema, który wiódł życie pokutnicze. Pozostawił Herhora na stanowisku ministra wojny, ale nie konsultował się z nim w żadnej sprawie. Kapłani nie są zadowoleni z takiego obrotu spraw i straszą faraona duchem ojca, który przestrzega przed wojną z kapłanami. Młody faraon nie słucha takich pogróżek. Próbuje polepszyć sytuację chłopów, czym zaskarbia sympatię ludu.
Ramzes chce powiększyć armię, w tym celu zaciąga u Hirama kolejną pożyczkę, tym razem opiewającą na ogromną kwotę trzydziestu tysięcy talentów. Kupiec zgadza się, zamiast zastawu chce pozwolenia na wykopanie kanału, który połączy Morze Czerwone z Morzem Śródziemnym. Hiram przyprowadza ze sobą kapłana Sementu, który chce zniszczyć stan kapłański i zaprowadzi faraona do Labiryntu, w którym znajdować się mają skarby. Sojusznikiem młodego faraona zostaje arcykapłan Set, który gardzi kapłanami rządzącymi państwem niczym władcy. To Set podpowiada, że skarby, które znajdują się w Labiryncie, mogłyby rozwiązać problemy finansowe państwa. Dodatkowo kapłani żądają od Ramzesa XIII zwrotu długów jego ojca. Młody faraon postanawia zwołać zgromadzenie delegatów spośród wszystkich stanów, którzy mają rozstrzygnąć, czy Egipt znajduje się w potrzebie - jeżeli tak, będzie mógł sięgnąć po skarby z Labiryntu. Selekcję delegatów przeprowadzić ma Pentuer, który mimo lojalności wobec faraona nie chce doprowadzić do klęski swego stanu. Oznajmia Herhorowi, że pamięta o interesach kasty kapłanów. Tłumaczy swoje postępowanie - jest wrażliwy na cierpienie ludu, ponieważ sam wywodzi się ze stanu chłopskiego. Sądzi, że faraon pomoże uciskanemu ludowi i zgodzi się na wprowadzenie dnia wolnego od pracy, na to jednak potrzeba pieniędzy. Herhor próbuje przekonać kapłana, że ten nie powinien pomagać faraonowi, ale jego działania są bezskuteczne, chce więc tylko, by Pentuer nie wyjawił sekretów kapłańskich Ramzesowi. W tym samym czasie Tutmozis, przyjaciel faraona, bierze ślub. Ramzes angażuje się w przygotowania do ceremonii. Piękna wybranka jego przyjaciela nosi imię Hebron i jest córką władcy Teb. Zdradza faraonowi, że z Tutmozisem bierze ślub tylko dlatego, by móc znajdować się bliżej Ramzesa.
W czasie wesela kapłani zwołują tajne zebranie, gdzie naradzają się, jak zaszkodzić faraonowi. Herhor i Mefres zostają Radą Najwyższą. Rozpoczynają swą zemstę od próby ośmieszenia faraona i nadania mu piętna szaleńca. Lykon, sobowtór Ramzesa, biega nago po ogrodach królewskich. Zauważyła go matka faraona i opowiedziała o tym Tutmozisowi, który wyjaśnił, że to na pewno kapłani wykorzystują Lykona do ośmieszenia króla. Następnej nocy do Tutmozisa przyszły identyczne wieści od Eunana. Przyjaciel Ramzesa zaczyna wierzyć w relacje, a plotki o szaleństwie władcy roznoszą się po całym państwie. Egipcjanie nie ufają faraonowi.
Podczas zgromadzenia wszystkich stanów dochodzi do głosowania. Ludzie decydowali, czy chcą poprzeć faraona w zamiarze wykorzystania skarbów Labiryntu. 83 głosy z 91 były na tak, ale pomysł upadł, ponieważ głosowanie nie było jednomyślne. Faraon podejmuje decyzję o zajęciu świątyń i Labiryntu dnia 23 miesiąca Paifi. Tego dnia zamierza też przedstawić dowody na zdradę kapłanów (listy Herhora do Asyryjczyków). Ramzes zmienia zdanie i przenosi atak na dzień 20. Pentuer ostrzega, że w tym dniu nastąpi zaćmienie słońca, ale faraon jako człowiek wyzwolony od przesądów nie zmienia już swego postanowienia. W wyznaczonym dniu lud wdziera się do świątyń, a Herhor staje w widocznym miejscu i krzyczy, że lud jest przeklęty i na ziemię spadnie ciemność. W tym momencie dochodzi do zaćmienia, a świat ogarniają ciemności. Ludzie są przerażeni i błagają kapłana o pomoc. Oznajmia, że wstawi się za nich po raz ostatni i w tej samej chwili słońce znów zalewa ziemię swym blaskiem. Lud przestaje popierać faraona, który niemal ściągnął na nich zgubę.
Ramzes wysyła Tutmozisa do Herhora i Mefresa. Jest pewien ich zdrady i posiada na to dowody. Tutmozis żąda, by Herhor poszedł z nim do faraona, ale kapłan odmawia. Tutmozis chce zagrozić mu mieczem, ale zabija go Eunan, który stał za nim. W tym czasie Mefres biegnie do Lykona, któremu wręcza sztylet i rozkazuje zabić w pałacowym ogrodzie człowieka, który uwiódł jego ukochaną Kamę. Mefresa odnajdują strażnicy Labiryntu i zabijają go, ponieważ przez trzema dniami wszedł do niego bez pozwolenia. Straż poszukuje Lykona, który znajduje się w transie i chce zabić Ramzesa. Sługa faraona przychodzi do niego o zachodzie słońca i mówi, że Hebron, żona Tutmozisa, źle się czuje i prosi, by faraon zaszczycił ją wizytą. Ramzes przystaje na tę prośbę. Później, gdy powraca do swego pałacu, znienacka atakuje go Lykon i rani sztyletem. Strażnicy nie zdołali go powstrzymać. Faraon jest pewien, że rana jest niegroźna, ale po chwili umiera, otoczony przez swoje sługi.
Tymczasową władzę po Ramzesie, który nie pozostawił po sobie potomka, przejmuje Herhor. Lud go kocha, ponieważ wprowadza reformy, które zaplanował Ramzes. 25 dnia miesiąca Tobi Herhor zwołuje naradę, na której oznajmia, że wziął za żonę Niktoris, która zrzekła się tronu, a więc on został teraz faraonem.
Epilog
Pentuer rozczarowuje się życiem na dworze. Idzie do świątyni i spędza w niej kilka dni, podczas których wyrzuca sobie, że gdyby nie opuścił Ramzesa, nie doszłoby do jego śmierci. Menes, który także znajdował się w świątyni i prowadził badania naukowe, oznajmia mu, że Ramzes musiał zginąć, ponieważ chciał prowadzić wojny, a Egipt się nimi aktualnie brzydził. Najzwyczajniej w świecie trafił na złe czasy, które nie odpowiadały jego sposobom rządzenia. To, co się wydarzyło, nie powinno smucić Pentuera, ponieważ Herhor zapoczątkuje nową dynastię. Pentuer i Menes spędzają resztę życia na badaniach, a utrzymują się z żebractwa.
