Wstęp
Następuje szczegółowy opis Egiptu. Autor podaje dokładne położenie geograficzne (między Pustynią Libijską a Arabską) i wynikający z niego surowy klimat krainy. Podkreśla, że żyjąc w takim miejscu ludzie mieli następujący wybór: albo zginąć, albo podporządkować sobie przyrodę. Trudne warunki doprowadziły do wykształcenia specyficznych form budownictwa, to zaś wymagało opracowania zasad miernictwa czy mechaniki. Podkreśla rolę wylewów Nilu dla całego narodu – decydowały one o urodzaju bądź klęsce głodu i wyznaczały upływ czasu. Cywilizacja rozwinęła się, wykształcając trzy stany społeczne: lud, kapłanów i faraona. Zadaniem ludu była ciężka praca, faraon kierował nimi, zaś kapłani mieli tworzyć plany. Największą władzę posiadał faraon. Był wodzem armii, najwyższym trybunałem sędziowskim, najważniejszym kapłanem, pochodził zaś od samego boga Słońca. Niżej od niego znajdywali się kapłani, ludzie uczeni, którzy zajmowali się kształceniem, leczeniem, polityką, decydowaniem o pracy na budowie oraz przepowiadaniem przyszłości i odczytywaniem znaków. Najniżej znajdował się lud, który dzielił się na robotników i rolników. Idealny porządek trwał w Egipcie długo, ale nie dane było mu istnieć na wieki - po upadku XX dynastii, co miało miejsce w XI wieku p.n.e., władzę obejmuje Sem-amen-Herhor, arcykapłan Amona i syn boga Słońca.
Tom 1
Ramzes XII rządzi swym krajem już trzydzieści lat. W miesiącu Farmuti mianuje swego 22-letniego syna Cham-semmerer-amen-Ramzesa następcą tronu egipskiego. Młody Ramzes otrzymuje tytuł erpatra, prosi jednak ojca, by ten powierzył mu dowodzenie korpusem Menfi. Faraon zwołuje naradę. Arcykapłan największej świątyni Amona w Tebach, Sem-amen-Herhor, przewodzi zebraniem. Rada podejmuje decyzję, w myśl której przyszły faraon ma zebrać dziesięć pułków wojska
