Faraon - Motyw podziału klasowego

Społeczeństwo starożytnego Egiptu było podzielone na warstwy – kasty. Najniższą warstwę stanowili chłopi i niewolnicy. Jest to ta część społeczeństwa, która była wyzyskiwana, poniżana, krzywdzona przez pozostałe. Ramzes XIII mógł się o tym przekonać w czasie swojej wyprawy przez kraj. Chłopi i niewolnicy cierpieli nędzę, doświadczali głodu i niedoli. Często pracowali ponad swoje siły, ponieważ taki był rozkaz faraona (jako przykład Prus opisuje krwawą pracę przy budowie piramidy Cheopsa). Z pracy tej najbiedniejszej warstwy utrzymywało się całe społeczeństwo.

Kolejną warstwę stanowiła arystokracja, do której należały najważniejsze urzędy w państwie. Bogaci mieszkańcy mieli wpływ na losy kraju, żyli w przepychu, nie przejmowali się losem innych.
Najważniejszą rolę w państwie egipskim odgrywała kasta kapłańska. Kapłani są wykształceni, potrafią wykorzystać swoją wiedzę do manipulacji społeczeństwem. Wierzą w moc nauki i często korzystają z jej osiągnięć, by pogrążyć faraona (wykorzystanie informacji na temat zaćmienia słońca). Kapłani posiadają nie tylko doświadczenie, ale przede wszystkim środki pieniężne, których brakuje młodemu faraonowi. Kasta ta stanowi swojego rodzaju elitę społeczeństwa egipskiego, bowiem tylko dla niej dostępne są np. informacje dotyczące wynalazków cywilizacji, mających ulepszyć jakość życia.

Ostatnim szczeblem w drabinie społecznej Egiptu są faraonowie. Nie mają oni jednak pełni władzy. W podejmowaniu najważniejszych decyzji dotyczących państwa muszą konsultować się z kapłanami, dlatego też nie są najważniejsi w kraju, choć za takich winni uchodzić.