Ramzes XIII, młody i ambitny syn faraona Ramzesa XII, marzy o tym, by zasiąść na tronie. Jest zdolnym dowódcą wojskowym, więc stosunkowo łatwo zostaje następcą ojca. Wtedy przekonuje się, że jego najzacieklejszymi wrogami będą potężni kapłani, sprawujący ogromną władzę w Egipcie. Niechętni sukcesom militarnym Ramzesa XIII, blokują wypłatę żołdu dla jego żołnierzy, by ten musiał pożyczać pieniądze od Fenicjan.
Prus pokazuje, że bycie potężnym władcą to nie tylko splendor i przywileje, ale również dokonywanie trudnych wyborów, zawieranie niełatwych sojuszy i odpowiedzialność. Kiedy Ramzes XIII zostaje faraonem, przekonuje się, że lud egipski cierpi niedolę przez zachłanność kapłanów. Chce poprawić los zwykłych Egipcjan, ale nie wystarcza mu talentu politycznego, by pokonać potężnych przeciwników. To oni wygrywają, umiejętnie wykorzystując swoją wiedzę i zastraszając lud.
Prus daje do zrozumienia, że młody i porywczy faraon chciał zbyt szybko osiągnąć swoje cele. Ramzes XIII powinien raczej prowadzić politykę małych kroków, stopniowo uniezależniając się od kapłanów. Zabrakło mu do tego zimnej krwi i politycznego rozsądku.
Autor przekonuje, że lepiej rozumnie planować swoje posunięcia i mierzyć siły na zamiary, niż „rzucać się z motyką na słońce”.
