jako wysoko rozwiniętej cywilizacji, w której rozwijała się nauka, sztuka i filozofia. Egipt umiejscawia także jako kolebkę religii monoteistycznej. W "Faraonie" występują zarówno postaci realnie żyjące, np. Ramzes XI i XII oraz Herhor, jak i bohaterowie, którzy niemal na pewno nigdy nie istnieli, np. Ramzes XIII.
Autor wybrał właśnie Egipt, ponieważ miejsce to uznał za kolebkę cywilizacji, pierwsze miejsce w historii świata, gdzie powstał prawdziwie funkcjonujący organizm państwowy, wykształciła się religia, rozwinęła nauka i sztuka. Według niego "Naród egipski w czasach wielkości tworzył jakby jedną osobę, w której stan kapłański odgrywał rolę myśli, faraon był wolą, lud - ciałem, a posłuszeństwo - cementem". Egipt wydawał się więc być państwem idealnym, do którego dążyli pozytywiści. Państwo to realizowało ideały Prusa - ideał szczęścia przez powstanie sztuki i ideał doskonałości przez wytworzenie własnej filozofii i religii. W powieści Prus przedstawia załamanie idealnego państwa, które nastąpiło, gdy kapłani zagarniali coraz większą władzę, a faraon w końcu sprzeciwił się im.
"Faraon" posiada elementy, które odbiegają od zasad cechujących literaturę epoki pozytywizmu. Powieść przesycona jest nastrojem dramatyzmu i tajemniczości. Taką atmosferę buduje kilka czynników: umieszczenie fabuły w czasach przesiąkniętych wiarą w tajemnicze siły rządzące światem, opisywanie religijnych obrzędów starożytnych Egipcjan, fantastyczne zdolności niektórych bohaterów oraz tragiczne wydarzenia. Autor stosuje słowa rodem z Egiptu, które sprawiają, że narrator wydaje się być osobą żyjącą w tamtym świecie. Wszystko to w połączeniu z licznymi opisami egipskiej krainy przybliża czytelnikowi wykreowaną w powieści nadzwyczajną rzeczywistość.
Realia historyczne, które Prus opisał w
Autor wybrał właśnie Egipt, ponieważ miejsce to uznał za kolebkę cywilizacji, pierwsze miejsce w historii świata, gdzie powstał prawdziwie funkcjonujący organizm państwowy, wykształciła się religia, rozwinęła nauka i sztuka. Według niego "Naród egipski w czasach wielkości tworzył jakby jedną osobę, w której stan kapłański odgrywał rolę myśli, faraon był wolą, lud - ciałem, a posłuszeństwo - cementem". Egipt wydawał się więc być państwem idealnym, do którego dążyli pozytywiści. Państwo to realizowało ideały Prusa - ideał szczęścia przez powstanie sztuki i ideał doskonałości przez wytworzenie własnej filozofii i religii. W powieści Prus przedstawia załamanie idealnego państwa, które nastąpiło, gdy kapłani zagarniali coraz większą władzę, a faraon w końcu sprzeciwił się im.
"Faraon" posiada elementy, które odbiegają od zasad cechujących literaturę epoki pozytywizmu. Powieść przesycona jest nastrojem dramatyzmu i tajemniczości. Taką atmosferę buduje kilka czynników: umieszczenie fabuły w czasach przesiąkniętych wiarą w tajemnicze siły rządzące światem, opisywanie religijnych obrzędów starożytnych Egipcjan, fantastyczne zdolności niektórych bohaterów oraz tragiczne wydarzenia. Autor stosuje słowa rodem z Egiptu, które sprawiają, że narrator wydaje się być osobą żyjącą w tamtym świecie. Wszystko to w połączeniu z licznymi opisami egipskiej krainy przybliża czytelnikowi wykreowaną w powieści nadzwyczajną rzeczywistość.
Realia historyczne, które Prus opisał w
