religijnej.
Ramzes XII rządził przez 34 lata. Żałoba w państwie trwa siedemdziesiąt dni - tyle czasu zwłoki faraona leżały w wodzie z sodą, co miało przygotować je do mumifikacji. W tym czasie nie odprawiano żadnych ceremonii, procesji, obrzędów w świątyniach, zakazano pić wino i jeść mięso. Po zabalsamowaniu zwłok faraona przenosił się on do świata zmarłych, gdzie uzyskiwał życie wieczne i był równy bogom. Po skończeniu żałoby rozpoczęto świętowanie z powodu nadejścia kolejnego faraona, Ramzesa XIII. Nowy władca od razu wprowadził wiele zmian, odbierając kapłanom ich przywileje. Rozkazał żyć im w ubóstwie i jako przykład wskazał arcykapłana Sema, który wiódł życie pokutnicze. Pozostawił Herhora na stanowisku ministra wojny, ale nie konsultował się z nim w żadnej sprawie. Kapłani nie są zadowoleni z takiego obrotu spraw i straszą faraona duchem ojca, który przestrzega przed wojną z kapłanami. Młody faraon nie słucha takich pogróżek. Próbuje polepszyć sytuację chłopów, czym zaskarbia sympatię ludu.
Ramzes chce powiększyć armię, w tym celu zaciąga u Hirama kolejną pożyczkę, tym razem opiewającą na ogromną kwotę trzydziestu tysięcy talentów. Kupiec zgadza się, zamiast zastawu chce pozwolenia na wykopanie kanału, który połączy Morze Czerwone z Morzem Śródziemnym. Hiram przyprowadza ze sobą kapłana Sementu, który chce zniszczyć stan kapłański i zaprowadzi faraona do Labiryntu, w którym znajdować się mają skarby. Sojusznikiem młodego faraona zostaje arcykapłan Set, który gardzi kapłanami rządzącymi państwem niczym władcy. To Set podpowiada, że skarby, które znajdują się w Labiryncie, mogłyby rozwiązać problemy finansowe państwa. Dodatkowo kapłani żądają od Ramzesa XIII zwrotu długów jego ojca. Młody faraon postanawia zwołać zgromadzenie delegatów spośród wszystkich stanów,
