Miłość jest wątkiem pobocznym utworu i jedna z wartości, których bohaterom dramatu nie udaje się osiągnąć (wywalczyć). Żaden z bohaterów nie wierzy w szczerość uczuć Heleny do sędziwego profesora. Ona sama, w rozmowie z Sonią przyznaje, że nie jest w tym związku szczęśliwa. O względy pięknej damy walczy zarówno doktor, jak i Wojnicki. Obydwaj zdają sobie sprawę z tego, że miłość może być ostatnim zrywem nadziei i chęci do życia, obydwaj chcą się wyrwać monotonii, ale żadnemu z nich się to nie udaje. Żona profesora jest zgorszona zabiegami wujaszka Wani. Zaloty doktora też ją niepokoją, chociaż Astrow nie jest jej obojętny. Sonia dzieli smutny los pozostałych bohaterów. Dziewczyna kocha doktora, ale szybko przekonuje się o braku wzajemności. Żadna z postaci nie potrafi skutecznie zawalczyć o własne szczęście i poddaje się losowi.
