1. Porównanie homeryckie
Cały wiersz jest rozwiniętym porównaniem. Ale podana jest tylko jego pierwsza część. Poeta nie kończy go, jakby chcąc w ten sposób zaznaczyć niemożność opowiedzenia swego cierpienia.
2. Przerzutnie
„(…) osobie stojącej na ganku/ Daleki księżyc wpląta się we włosy”, „Z kwiaty białymi na białe klawisze/ Otworzonego padła fortepianu”. Służą podkreśleniu wagi danej strofy. Jednocześnie Norwid jakby pokazuje, że jego myśli się urywają.
3. Epitety
„Daleki księżyc”, „białe klawisze”, „letni grzmot”. Tworzą większą dramaturgię tekstu.
4. Porównania
„Rozmowa (…) bywa podobną do jaskółek lotu”, „woń, podobna jutrzennemu ranu”. Poeta podkreśla wdzięk i piękno swojej wybranki. Porównuje ją do najpiękniejszych zjawisk, chcąc oddać jej cześć.
5. Antropomorfizacja
„Księżyc wpląta się we włosy(…) w srebrne ubiera je kłosy”. Podkreślenie wyjątkowości swej wybranki.
6. Wykrzyknienie
„… lecz nie rzeknę nic – bo mi jest smętno!” Sygnalizuje stan uczuciowy podmiotu lirycznego.
7. Elipsa
Typowy zabieg stylistyczny Norwida, objawiający się w zgrzytliwej wersyfikacji, myślnikach, wielokropkach. Ma służyć przedstawieniu niewypowiedzianych uczuć, których czytelnik musi się domyślić po podjęciu gry intelektualnej z pisarzem.
1. Porównanie homeryckie
Cały wiersz jest rozwiniętym porównaniem. Ale podana jest tylko jego pierwsza część. Poeta nie kończy go, jakby chcąc w ten sposób zaznaczyć niemożność opowiedzenia swego cierpienia.
2. Przerzutnie
„(…) osobie stojącej na ganku/ Daleki księżyc wpląta się we włosy”, „Z kwiaty białymi na białe klawisze/ Otworzonego padła fortepianu”. Służą podkreśleniu wagi danej strofy. Jednocześnie Norwid jakby pokazuje, że jego myśli się urywają.
3. Epitety
„Daleki księżyc”, „białe klawisze”, „letni grzmot”. Tworzą większą dramaturgię tekstu.
4. Porównania
„Rozmowa (…) bywa podobną do jaskółek lotu”, „woń, podobna jutrzennemu ranu”. Poeta podkreśla wdzięk i piękno swojej wybranki. Porównuje ją do najpiękniejszych zjawisk, chcąc oddać jej cześć.
5. Antropomorfizacja
„Księżyc wpląta się we włosy(…) w srebrne ubiera je kłosy”. Podkreślenie wyjątkowości swej wybranki.
6. Wykrzyknienie
„… lecz nie rzeknę nic – bo mi jest smętno!” Sygnalizuje stan uczuciowy podmiotu lirycznego.
7. Elipsa
Typowy zabieg stylistyczny Norwida, objawiający się w zgrzytliwej wersyfikacji, myślnikach, wielokropkach. Ma służyć przedstawieniu niewypowiedzianych uczuć, których czytelnik musi się domyślić po podjęciu gry intelektualnej z pisarzem.
