Momentem, który uchwycił poeta, jest jego własne zamyślenie się nad pięknem ukochanej kobiety oraz przeczucie nadchodzącej katastrofy. Norwid porównuje dziewczynę do najpiękniejszych obrazów - garści fiołków, upalnego popołudnia, kwiatów akacji czy srebrzystej nocy.
Ich rozmowa jest dla niego jedną z najważniejszych wartości. Jednak w głębi serca czuje on, że zbliża się koniec ich pięknej miłości i dlatego nie ma ochoty już mówić o swoich emocjach - jest mu „smętno”. Docenia dotychczasowe chwile z ukochaną, zdaje sobie jednak sprawę, że były ulotne. Jego obecny stan ducha jest jednocześnie sytuacją liryczną i chwilowo staje się dla poety najważniejszym uczuciem.
Momentem, który uchwycił poeta, jest jego własne zamyślenie się nad pięknem ukochanej kobiety oraz przeczucie nadchodzącej katastrofy. Norwid porównuje dziewczynę do najpiękniejszych obrazów - garści fiołków, upalnego popołudnia, kwiatów akacji czy srebrzystej nocy.
Ich rozmowa jest dla niego jedną z najważniejszych wartości. Jednak w głębi serca czuje on, że zbliża się koniec ich pięknej miłości i dlatego nie ma ochoty już mówić o swoich emocjach - jest mu „smętno”. Docenia dotychczasowe chwile z ukochaną, zdaje sobie jednak sprawę, że były ulotne. Jego obecny stan ducha jest jednocześnie sytuacją liryczną i chwilowo staje się dla poety najważniejszym uczuciem.
