Utwór powstał około 1847 roku. Inspiracją do jego powstania był znany dramat Williama Szekspira „Romeo i Julia”.
Nad domem zmarłych kochanków roztacza się ogrom błękitnego płaczącego deszczem nieba, które było świadkiem pięknej miłości i dramatycznych wydarzeń: „Nad Kapuletich i Montekich domem,/ Spłukane deszczem, poruszone gromem,/ Łagodne oko błękitu.” Niebo obserwuje gruzy domów rodzin Romea i Julii i wysyła spadającą gwiazdę, która stała przedmiotem sporu pomiędzy cyprysami, a ludźmi wykształconymi. Ci pierwsi uważają, że gwiazda ta poświęcona jest Julii i jej kochankowi. Z kolei wykształceni przyrównują spadającą gwiazdę do zwykłych kamieni, odłamków skalnych, na które nikt nie czeka. Ludzie ci nie są wrażliwi na miłość, nie wierzą w zjawiska paranormalne. Postrzegają świat zbyt dosłownie, żyją zbyt szybko. Przyroda w przeciwieństwie do uczonych pochyla głowę nad wielką romantyczną miłością i opłakuje nieszczęście zakochanych.
Utwór powstał około 1847 roku. Inspiracją do jego powstania był znany dramat Williama Szekspira „Romeo i Julia”.
Nad domem zmarłych kochanków roztacza się ogrom błękitnego płaczącego deszczem nieba, które było świadkiem pięknej miłości i dramatycznych wydarzeń: „Nad Kapuletich i Montekich domem,/ Spłukane deszczem, poruszone gromem,/ Łagodne oko błękitu.” Niebo obserwuje gruzy domów rodzin Romea i Julii i wysyła spadającą gwiazdę, która stała przedmiotem sporu pomiędzy cyprysami, a ludźmi wykształconymi. Ci pierwsi uważają, że gwiazda ta poświęcona jest Julii i jej kochankowi. Z kolei wykształceni przyrównują spadającą gwiazdę do zwykłych kamieni, odłamków skalnych, na które nikt nie czeka. Ludzie ci nie są wrażliwi na miłość, nie wierzą w zjawiska paranormalne. Postrzegają świat zbyt dosłownie, żyją zbyt szybko. Przyroda w przeciwieństwie do uczonych pochyla głowę nad wielką romantyczną miłością i opłakuje nieszczęście zakochanych.
