Jednocześnie jednak Norwid wspomina o „ojczyźnie innej”, której nie sposób zlokalizować. Jest to bowiem kraj idealny, republika marzeń, gdzie nie ma fałszu i niesprawiedliwości. W ojczyźnie tej wszystkie wartości są jednoznaczne – dobro można odróżnić od zła, „bez światło-cienia”. Utwór kończy się tajemniczym wspomnieniem poety o bliskiej osobie, która pozostała w kraju, ale nie myśli już o nim.
„Moja piosnka II” to piękny, liryczny utwór, w którym Norwid wyraża swoją tęsknotę za Polską. Poeta buduje jej obraz z symbolicznych obrazów odzwierciedlających polski krajobraz, wierzenia i obyczaje. Pojawia się zatem wizja kraju, w którym na znak szacunku całuje się upadłą kromkę chleba, nie niszczy się bocianich gniazd na gruszach, a ludzie zawsze pozdrawiają się słowem „Pochwalony”. Polska jawi się zatem jako ojczyzna chrześcijan, którzy szanują siebie nawzajem, a także doceniają własną tradycję.
Jednocześnie jednak Norwid wspomina o „ojczyźnie innej”, której nie sposób zlokalizować. Jest to bowiem kraj idealny, republika marzeń, gdzie nie ma fałszu i niesprawiedliwości. W ojczyźnie tej wszystkie wartości są jednoznaczne – dobro można odróżnić od zła, „bez światło-cienia”. Utwór kończy się tajemniczym wspomnieniem poety o bliskiej osobie, która pozostała w kraju, ale nie myśli już o nim.
